 |
| 1/8/2010 |
Σε προηγουμενη αναρτηση μας (
2/8/2010) ειχαμε αναφερθει στην απαραδεκτη
μπαζο-κατασταση που επικρατει στην κοινοτητα Πικερμιου. Χαρακτηριστικο δειγμα ηταν η φωτογραφια (δεξια) που ειχαμε τραβηξει διπλα απο το κλειστο γηπεδο της Διωνης. Τελικα, μετα 10 μερες περιπου, αυτα τα μπαζα μαζευτηκαν. Και που να τα πεταξαν αραγε;
 |
| 26/8/2010 |
Υπαρχει ομως και συνεχεια. Εδω και λιγες μερες τα εκθεματα μπροστα απο το γηπεδο αντικατασταθηκαν, οπως οφειλει να γινεται στις ...γκαλερι με συνεχη παρουσια στα καλλιτεχνικα δρωμενα. Αποδεικνυεται οτι η Κοινοτητα μας εχει πραγματι
"πρωτοπορειακες ιδεες", αυτο αλλωστε γραφει μια κυρια στις 23/7/2010 στο προπαγανδιστικο σαϊτ "Πικερμι.tv" (που σημειωτεον το πληρωνουμε ολοι οι δημοτες). Ιδου μια φωτογραφια (επανω) με τη νεα εικαστικη παρεμβαση και ενα βιντεο του συνολικου χωρου της ...γκαλερι με τα γλυπτα εργα τεχνης.
Εμεις πλεον τα ερωτηματα μας δεν τα απευθυνουμε στην "πρωτοποριακη" μας Κοινοτητα, αλλα στους
Επιθεωρητες Περιβαλλοντος: Πηγατε διακοπες; Επιστρεψατε; Επισκεφθηκατε την
trash art gallery του Πικερμιου; Αναμενουμε τεχνοκριτικες...
Η Κοινότητα-καλλιτέχνης δημιουργεί γλυπτά από ανακτημένα αντικείμενα (Objets recuperes) εστιάζοντας την προσοχή της ιδιαίτερα σε μικρά και μεγάλα ξύλινα διακοσμητικά. Πρόκειται για αντικείμενα στα οποία αντανακλάται η ανάγκη-αγωνία των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων να προσεταιριστούν το περιβάλλον, την ποιότητα ζωής και το lifestyle των ανώτερων εισοδηματικά τάξεων. Ξύλινα και πλαστικά τελάρα, μπλε και μαύρες σακούλες σκουπιδιών, στρώματα και σπασμένες πλαστικές καρέκλες δημιουργούν νέες φόρμες, μέσω του assemblage, συσχετιζόμενα δομικά με ξερά κλαδιά, καμένα φύλα γιούκα και ξεχαρβαλωμένους καναπέδες. Η Κοινότητα όμως δεν αρκείται μόνο στο φορμαλιστικό ενδιαφέρον. Επιδιώκει να μας αιφνιδιάσει εισάγοντάς μας στην ποίηση των απροσδόκητων σχέσεων. Δια μέσου αυτής μας εισάγει στον κόσμο μιας Vanitas γλυπτικής. Έτσι η υφασμάτινη λευκή σακούλα μπάζων που προσεύχεται στέκεται εν μέσω σπαραγμάτων-μελών άλλων προγενέστερων πλαστικών ικετών. Είναι λες και η προσευχή είναι εκείνη που την οδηγεί στην αποδόμηση. Στο φόντο της σύνθεσης το κλειστό γήπεδο με τις μπασκέτες όργανα μέτρησης μιας δύναμης που ξεπερνάει το ανθρώπινο, της παγκόσμιας δύναμης της βαρύτητας που μετατρέπει μια φαινομενική ισορροπία σε αστάθεια. Η Κοινότητα αναρωτιέται για την πραγματική αξία της Εξουσίας, του Βολέματος, της Υποταγής, φτιάχνοντας έναν κόσμο που υμνεί την αναζήτηση της λογικής και συναισθηματικής ανατροπής. Στα γλυπτά της το έργο και η βάση δεν διαχωρίζονται γιατί δεν θέλει να διαχωρίσει το σημαντικό από το ασήμαντο, το σημαίνον από το σημαινόμενο. Τα έργα της, αν και πολυσύνθετα στη σύλληψή τους, είναι φαινομενικά απλά, γιατί θέλει η φόρμα που προκύπτει από την σύζευξη των ετερόκλητων αντικείμενων να φαίνεται εύκολη. Μας παραπέμπει στην θέση του Λάο Τσε ότι "Η αλήθεια είναι μπροστά μας αρκεί να θέλουμε να την δούμε". Για την Κοινότητα ο Αιτούμενος Παράδεισος έχει αξία μόνο αν προκύπτει αβασάνιστα, χωρίς την θεϊκή απειλή περί "ιδρώτος του προσώπου". Η μόνη εμφανής χειρονομία που επιτρέπει να αναδύεται σαν κατασκευαστική αρετή των γλυπτών είναι το σπάσιμο - αναφορά στον ρόλο της Κοινότητας. Οι "αβίαστες και εύκολες" κατασκευές της, που μοιάζουν σαν να μπορούσαν να επαναληφθούν από τον καθένα, επαναφέρουν το αίτημα του Joseph Beuys ότι ο κάθε δημότης είναι φύσει καλλιτέχνης.
ΑπάντησηΔιαγραφή