“Πλατείες”: σημεία εξεγερσιακών κοινωνικών διεργασιών ή εργαστήρια κατασκευής νέων μηχανισμών χειραγώγησης-κωμάτων εξουσίας;

Η άποψη του υπογράφοντος είναι ότι πρόκειται για ένα πείραμα εξωκινηματικών διεργασιών σε σαφώς αντιδραστική και εξουσιαστική διάταξη.

Υπάρχει έντονη ενθάρρυνση της πολιτικής αισθητικής από τα ΜΜΕ των κορυφαίων εφοπλιστικών ομίλων, που διαμορφώνουν την πολιτική τους ισχύ μέσα από ΜΜΕ. Σπρώχνονται οι Βαρδινογιαννέοι (MEGA), οι του Ρέστη (πρώτο θέμα κλπ), του Αλαφούζου (ΣΚΑΙ) κλπ και εκτός αυτών και απλοί λακέδες-υπάλληλοι, όπως ο Κούλογλου-Θεοδωράκης κλπ, που δείχνουν ότι η αστική παρασιτική Τάξη είναι εδώ και αποκτά κυρίαρχο λόγο και στους «δρόμους» ή καλύτερα στις πλατείες των αγανακτισμένων. Τις ενθαρρύνει και διαμορφώνει τους όρους (οπωσδήποτε ειρηνικά) αλλά και ουσιαστικά σημεία συνοχής τους (με όρους έθνους, υπέρ κωματικά, χωρίς ιδεολογικές αναφορές, επικοινωνώντας μέσω ελεγχόμενων δικτύων πχ facebook κλπ).

Το ξεκίνημα των πλατειών περίμενε στις πλατείες τον κόσμο έχοντας ήδη διαμορφώσει ένα πλαίσιο κανόνων, που η εμβάθυνσή του μπορεί να αποκαλύψει πολιτικές παθογένειες εγγενείς στον πολιτικό λόγο τόσο της εξουσίας όσο και στα απλά αιτήματα των απολογητών της παρασιτικής αστικής Τάξης (πχ Δασκαλόπουλος-ΣΕΒ, Μίχαλος-ΕΒΕΑ κλπ). Αυτοί οι εκπρόσωποι της αστικής παρασιτικής Τάξης, μπροστά στη γενικευμένη αμφισβήτηση των κύριων δομών εξουσίας (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) προτείνουν ανοιχτά κυβερνήσεις προσωπικοτήτων και όχι κωμάτων. Προφανώς δεν κινούνται από αντιεξουσιαστικά ελατήρια αλλά αυτό έχει μείζονα σημασία.

Αυτό που πρέπει να αναλογισθούμε είναι ότι αυτή η πρόταση περί προσωπικοτήτων, που διαμορφώνεται στις πλατείες, προχώρα ένα ακόμη βήμα στον ολοκληρωτισμό του καθεστώτος του Μνημονίου κάτι που είναι απαραίτητο για την εφαρμογή του Μνημονίου.

-Απολιτίκ, διαταξικό και ακοματικοποίητο πλαίσιο όπου εντέχνως όλα τα κώματα εξουσίας αποκτούν την ίδια ευθύνη διαμόρφωσης της σημερινής κατάστασης.

Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι η παντελής απo-ιδεολογικοποίηση του παρόντος δεν αποτελούσε ποτέ για όλους αυτούς ένα σημείο επαφής με αντιεξουσιαστικά συστήματα πολιτικής σκέψης και δράσης αλλά προσπάθεια χειραγωγήσιμου συμψηφισμού και άπλωμα των πολιτικών ευθυνών.

Το σύστημα θα προστατευθεί μέσα από γενικόλογες και απαράδεκτες κατασκευές. Μια κατασκευή που δεν θα “προσωποποιήσει” πολιτικές ευθύνες στο πολιτικό/θεσμικό προσωπικό, στα κώματα εξουσίας και στους κωματικούς στρατούς που αμφισβητούνται έντονα. Δεν θα αποτελέσει απειλή για το υπάρχον σύστημα εξουσίας τουλάχιστον πριν αυτό δημιουργήσει νέες υπο-δομές που θα αντικαταστήσουν τις αμφισβητούμενες.

Έτσι οι συγκεντρωμένοι πλήρως χειραγωγούμενοι αποδέχθηκαν με τους ίδιους όρους, για παράδειγμα τον Λεβέντη και το Βεργή και τους ταύτισαν με τη ΝΔ και το ΚΚΕ μλ, με το ΠΑΣΟΚ τινάζοντας στους πέντε ουρανούς τόσο τον Βεργή όσο και το ΚΚΕ μλ που για πρώτη τους φορά ένα παράδοξο πλήθος τους αντιμετώπιζε ως “ικανά” και ίσα κώματα εξουσίας.

Παρόλη την πλάκα η δουλειά τους είχε γίνει, το υποκείμενο των πλατειών δέχθηκε αυτή την πολιτική κατανόηση εξισώνοντας τα αίτια της παρακμής και της σήψης, όχι μέσα από μία αντισυστημική μεθοδολογία αλλά από μια αντιδραστική στάση σε αυτό που πλέον δεν τον εξυπηρετούσε, δεν το διόριζε, δεν του έδινε αυξήσεις, δεν του ανανέωνε τη σύμβαση σε βάρος άλλων εργαζομένων κλπ.…

Η καταδίκη των κωμάτων συμπληρώνεται από καταδίκη των συνδικαλιστικών αγώνων και όχι τόσο των ηγεσιών της ΓΣΕΕ κλπ. Εντέχνως και εδώ εξισώνεται ο συνδικαλιστής όλων των βαθμίδων και καταγγέλλεται. Ίδιος ο Παναγόπουλος με την κυρία Κωνσταντίνα Κούνεβα. Το γιουχάισμα από αγανακτισμένους των δεκάδων απεργών-διαδηλωτών της ΔΕΗ, στο Σύνταγμα, που παλεύουν για τη μη ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ πρέπει να βρήκε χαμογελαστούς όλη την αλήτικη αφρόκρεμα του ΣΕΒ και των εργολάβων-εφοπλιστών των ΜΜΕ.

-Οι υπεραξίες του απολιτίκ, του διαταξικού δεν θα μπορούσαν να μην στηρίζονται παρά σε ένα ειρηνικό και πολιτισμένο μοντέλο πολιτικής παρέμβασης. Το βίαιο και ολοκληρωτικό πολιτικό καθεστώς του Μνημονίου βρήκε στις πλατείες τον πιο ήσυχο αμφισβητία του. Αν και το ίδιο το σύνταγμα του αστικού πολιτεύματος αναφέρει την με κάθε μέσο υπεράσπιση του οι θιασώτες των αγανακτισμένων είχαν ήδη τοποθετήσει πολύ ψηλά τον όρο της ειρηνικής παρουσίας, πριν καν φθάσουν οι πρώτοι αγανακτισμένοι στις πλατείες.

Είχαν/έχουν υπομονεύσει κάθε επιθετική δράση κατά των ταγμάτων ασφαλείας και της εξουσίας όπως αυτή υπάρχει μέσα στην κοινωνία, αρχής εξαρχής, ονομάζοντας και προβοκάτορες όσους θα επιτίθενται στους υπερασπιστές του καθεστώτος του Μνημονίου. Η χειραγώγηση των όρων με τους οποίους συστήθηκαν οι πλατείες είχε γίνει και σε αυτό το σημείο απολύτως κατανοητή. Σε αντιδιαστολή το καθεστώς του Μνημονίου γίνετε όλο και πιο βίαιο (ανοιχτές επιχειρήσεις με ναζιστικές ομάδες, έλεγχοι, σκούπες κλπ), κυνικό, ξεπουλά τα πάντα κλπ.

-Με την κατασκευή των αγανακτισμένων πέτυχαν μία μετατόπιση όλου του βάρους της σύγκρουσης της κοινωνίας και των μερών της (εργαζόμενοι- άνεργοι-μικροεπαγγελματίες, πρόσφυγες κλπ) που αργά ή γρήγορα θα ερχόταν σε σύγκρουση με το καθεστώς του Μνημονίου (αστυνομία-εργοδότες-τράπεζες-πολιτικό προσωπικό του καθεστώτος κλπ). Υπονόμευσαν την σύγκρουση της κοινωνίας με το σύστημα, θεσμούς-κώματα-αστυνομία και το αντικατέστησαν από μία ανίερη μάζωξη που αυτοαναφέρεται όχι με όρους πολιτικούς αλλά κυρίως “εθνικούς”. Ως έθνος και όχι ως κοινωνία ή Τάξη. Ο παραλογισμός είμαστε όλοι ίδιοι, έλληνες και σημαιούλες δημιουργούν την αισθητική του “εθνικού” υπονομεύοντας τον κοινωνικό ταξικό χαρακτήρα που είχε διαμορφωθεί από την επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου ενάντια στην κοινωνία.

Οι όροι με τους οποίους στήθηκε όλη αυτή η παρουσία του κόσμου, μοιάζει σαν ένα τεράστιο χωνευτήρι, πολιτικών πεποιθήσεων μπροστά σε ένα εθνικής τάξης εγχείρημα. Η συνέχειά του δεν αποκλείεται να μετουσιωθεί σε νέα σχήματα εξουσίας-κώματα. Ήδη πρωτεργάτες της άλλης διαχειριστικής τάσης (πχ στάση πληρωμών κλπ) όπως ο Καζάκης προχωρούν στη συγκρότηση κώματος (Ε.ΠΑ.Ε).

Οι όροι που έχουν τεθεί πχ ειρηνικός χαρακτήρας απέναντι στους διεφθαρμένους θεσμούς τα νομιμοποιεί πλήρως στις Τάξεις των εξουσιαστών που απαιτούν τυφλό σεβασμό στους μηχανισμούς εξουσίας (πχ αστυνομία-δικαιοσύνη τους).

Ένα ανάλογο όχι τόσο απολιτίκ εγχείρημα συναντάμε στη δεκαετία του 70΄ με το «κίνημα» του ΠΑΣΟΚ. Εκείνο το χωνευτήρι κατάφερε και αφομοίωσε στους ήχους συνθημάτων που δεν του αναλογούσαν -όπως και σήμερα των αγανακτισμένων και των τηλεοπτικών επιτελείων- ριζοσπαστικές ομάδες και άτομα και στην κυριολεξία πρώτα τα συνέθλιψε και αργότερα τα αφομοίωσε μετατρέποντας τα σε πολιτικά τέρατα. Τότε το σύστημα είχε καταφέρει στη θέση διεφθαρμένων και κοινωνικά χρεοκοπημένων κωμάτων να τα αντικαταστήσει με κάτι ιδία για αυτούς και τον παρασιτικό τρόπο λειτουργίας του συστήματος αλλά διαφορετικό στην αισθητική που είχαν μάθει οι πολίτες.

Η τότε συνέχεια μας είναι γνωστή.

Ας τους επιφυλάξουμε άγνωστη τη σημερινή συνέχεια των πραγμάτων και των αντιστάσεων...

Renos.a

πηγή: Γκιλοτίνα (διατηρήθηκε η ορθογραφία του πρωτότυπου κειμένου)