απέναντι στην υποτέλεια προς τα συμφέροντα: δημόσια διαχείριση και προστασία των δασών

Η αειφορική διαχείριση των δασικών οικοσυστημάτων, ως πρωταρχικό μέσο για την αντιμετώπιση της υποβάθμισης του περιβάλλοντος, αποτελεί εδώ και χρόνια διακηρυγμένο στόχο της διεθνούς κοινότητας. Αναντίρρητα η ανάπτυξη της ανθρώπινης δραστηριότητας προϋποθέτει τη χρήση, ακόμα και την ιδιοποίηση εκ μέρους του ανθρώπου, των φυσικών πόρων και αντίστοιχα περιορίζεται εξαιτίας της έλλειψής τους. Ο άνθρωπος και η κοινωνική-οικονομική του δράση αποτελούν διαχρονικά μέρος του οικοσυστήματος και βρίσκονται διαρκώς σε σχέση αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασης με τους υπόλοιπους βιοτικούς και αβιοτικούς παράγοντες. Από την εποχή που ο άνθρωπος εξημέρωσε το σιτάρι, ο ανθρώπινος πολιτισμός πάντα παρήγαγε μεταβολές στη φύση, εκμεταλλευόμενος τις δυνατότητες που του προσέφερε, και πάντα εξελισσόταν εντός των περιοριστικών πλαισίων αυτής.

Ωστόσο τα οικολογικά προβλήματα είναι συμπτώματα των σύγχρονων κοινωνιών και του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και οργάνωσής τους. Η κλιματική αλλαγή, η ερημοποίηση, η εξάντληση φυσικών πόρων, η εξαφάνιση ειδών και η μόλυνση του αέρα και των υδάτων, αποτελούν τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις ενός κοινωνικού-οικονομικού μοντέλου που θέτει ως πρώτο στόχο το κέρδος και για το σκοπό αυτό εκμεταλλεύεται μέχρι εξάντλησης ανθρώπους και φυσικό περιβάλλον. Τα οικολογικά προβλήματα του περασμένου αιώνα, στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του καπιταλισμού που βιώνουμε είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν τελικά και σε περιβαλλοντική κρίση.

Με αυτά τα δεδομένα, τα δάση, ως τα σημαντικότερα και πλέον εκτεταμένα χερσαία φυσικά οικοσυστήματα αποτελούν ύψιστο δημόσιο αγαθό, υπερεθνικού μάλιστα χαρακτήρα. Η προσφορά τους στον πρωτογενή τομέα παραγωγής και κυρίως στην ποιότητα της ανθρώπινης ζωής, σε παγκόσμια κλίμακα, είναι αναμφισβήτητη. Η ανθρωπότητα θα κληθεί σύντομα να προστατέψει τα δασικά οικοσυστήματα παγκοσμίως και να αντιμετωπίσει το περιβαλλοντικό ζήτημα αναλαμβάνοντας δράση αντί να περιορίζεται σε συνδιασκέψεις, διακηρύξεις και ευχολόγια.

Στη χώρα μας, όπως και στις φτωχές «αναπτυσσόμενες» χώρες, τα δάση και το φυσικό περιβάλλον αντί να αντιμετωπίζονται ως πολύτιμο δημόσιο αγαθό, βρίσκονται πάντα σε σχέση υποτέλειας ως προς τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Οι ασκούμενες πολιτικές έχουν αποτέλεσμα το σταδιακά μειούμενο βαθμό προστασίας των δασικών οικοσυστημάτων προκειμένου να διευκολυνθεί η, προβαλλόμενη ως επιτακτική, οικονομική μεγέθυνση αντί μιας ανάπτυξης βιώσιμης με σεβασμό στο περιβάλλον και στις ανάγκες του ανθρώπου. Ο κίνδυνος αφενός της εξάντλησης των φυσικών πόρων και αφετέρου της πρόκλησης μη αναστρέψιμων βλαβών στο περιβάλλον διαβίωσης του πληθυσμού, είναι περισσότερο από ορατός.

Κράτος αδίκου ζητάει από την Ελλάδα της κρίσης η ΕΕ;

Προς ποια κατεύθυνση καθοδηγεί τη χώρα η Ομάδα Δράσης της ΕΕ για την Ελλάδα, η περίφημη Task Force, όταν αψηφά τις ίδιες τις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και προτρέπει το ελληνικό κράτος για νομιμοποίηση καταπατήσεων γης και αυθαιρέτων κτισμάτων, ανεξάρτητα από τον τρόπο δημιουργίας τους; Το ερώτημα αυτό θέτει με επιστολή του προς τον Επικεφαλής της Task Force, Χορστ Ράιχενμπαχ, ο Δημήτρης Καραβέλλας, διευθυντής του WWF Ελλάς, καταλήγοντας πως με τις προτάσεις της η Task Force οδηγεί την Ελλάδα σε κράτος αδίκου και σε μέλλον περιβαλλοντικά και οικονομικά μη-βιώσιμο.
Πιο συγκεκριμένα, το WWF Ελλάς επικρίνει την επισήμανση σε αναφορά συνάντησης ειδικών της Ομάδας Δράσης με την «Κτηματολόγιο ΑΕ» και συμβούλους της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΚΑ ότι πρέπει να βρεθεί διαδικασία νομιμοποίησης καταπατήσεων γης και αυθαιρέτων κτισμάτων, ανεξάρτητα από τον τρόπο δημιουργίας τους. Πρόκειται ουσιαστικά για μία άνευ όρων νομιμοποίηση αυθαιρέτων κτισμάτων και παράνομων αλλαγών χρήσεων γης.
Όπως επισημαίνεται στην επιστολή του WWF Ελλάς, η άνευ όρων νομιμοποίηση παράνομων κτισμάτων και χρήσεων γης:

• παραβιάζει τη Συνθήκη της ΕΕ που προβλέπει την ασφάλεια δικαίου ως θεμελιώδη αρχή που είναι κοινή για όλα τα κράτη μέλη,
• παραβιάζει τη Συνθήκη της ΕΕ που θέτει ως στόχο την προστασία και βελτίωση της ποιότητας του περιβάλλοντος, καθώς και τη συνετή και ορθολογική χρήση των φυσικών πόρων,
• είναι περιβαλλοντικά εγκληματική, καθώς δεν εκτιμάται από πουθενά η περιβαλλοντική επιβάρυνση, ειδικά σε προστατευόμενες και οικολογικά ευαίσθητες περιοχές,
• αποτελεί διάκριση εις βάρος των νομοταγών πολιτών που υπέστησαν το διοικητικό και οικονομικό βάρος της τήρησης των διαδικασιών δόμησης και χρήσης γης,
• είναι οικονομικά παράλογη, καθώς το κράτος απεμπολεί το δικαίωμα είσπραξης των προστίμων, τα οποία προβλέπει η πολεοδομική και δασική νομοθεσία και σε πολλές περιπτώσεις είναι υπερπολλαπλάσια των προβλεπόμενων από τη νέα νομοθεσία προστίμων «τακτοποίησης»,
• είναι οικονομικά παράλογη, καθώς επιβαρύνει το κράτος με το ανυπολόγιστο κόστος εξυπηρέτησης οικισμών που ποτέ δεν σχεδίασε.

Το WWF Ελλάς καλεί την Task Force να τηρήσει τη νομοθεσία της ΕΕ, βοηθώντας την Ελλάδα να επιβάλει το κράτος δικαίου που ποτέ δεν είχε και να εισπράξει τα νόμιμα πρόστιμα, προωθώντας παράλληλα μια κοινωνικά δίκαιη και περιβαλλοντικά βιώσιμη λύση στο πρόβλημα της αυθαίρετης δόμησης.
«Η κρίση είναι ευκαιρία για τροχοδρόμηση της χώρας σε πορεία βιωσιμότητας, μέσα από τις απόλυτα απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και πολιτικές που θέτουν τις βάσεις για την οικολογικά υγιή, οικονομικά ισχυρή και κοινωνικά δίκαιη Ελλάδα που θέλουμε», δηλώνει ο Δημήτρης Καραβέλλας. «Οι προτάσεις της Task Force δεν συμβάλλουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Αντί να θεραπεύουν πληγές, στην πραγματικότητα τις επιδεινώνουν, ενώ διογκώνουν το πιο μακροπρόθεσμο κόστος της περιβαλλοντικής αποκατάστασης».
Η επιστολή είναι γραμμένη στα αγγλικά και κοινοποιείται στον Πρόεδρο της ΕΕ Χοσέ Μανουέλ Μπαρόσο. Μπορείτε να την δείτε εδώ.

Επικοινωνία:
Ιάσονας Κάντας, υπεύθυνος τύπου WWF Ελλάς, τηλ: 2103314893, κιν: 6971859632, i.kantas@wwf.gr

πηγή: WWF

Παγκόσμια Ημέρα της Μάνας Γης - 22 Απριλίου 2013

(...) Στην Ελλάδα τα «Δικαιώματα» της Μητέρας Γης αμφισβητούνται καθημερινά, ιδιαίτερα με την μνημονιακή πολιτική που ακολουθούν οι κυβερνήσεις από το 2009 και εντεύθεν. Καταγράφουμε ενδεικτικά:

1. Τη βεβήλωση των ορεινών όγκων και του τοπίου από καταστροφικές «επενδύσεις», ακόμα και σε περιοχές NATURA, όπως οι ΑΠΕ βιομηχανικού τύπου και η επιφανειακή μεταλλεία (με κραυγαλέο παράδειγμα την εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική και σε άλλες περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης)
2. Τον αντιπεριβαλλοντικό, αντιοικονομικό και αντικοινωνικό συγκεντρωτικό σχεδιασμό της διαχείρισης των απορριμμάτων
3. Την απειλή τσιμεντοποίησης μεγάλων ελεύθερων χώρων στις πόλεις (π.χ. Ελληνικό) και την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας
4. Την παράδοση του θαλάσσιου μετώπου του Σαρωνικού στους κάθε είδους «επενδυτές» που συνεπάγεται περισσότερα εμπόδια στην πρόσβαση των πολιτών στις παραλίες από το ΣΕΦ ως το Σούνιο
5. Τη ραγδαία αποδόμηση της περιβαλλοντικής νομοθεσίας
6. Την ακύρωση του Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας Αττικής του 2011 και το σχεδιασμό νέου που επιτρέπει διαδικασίες Fast Track στο αστικό περιβάλλον
7. Την υποβάθμιση της Περιβαλλοντικής εκπαίδευσης
8. Την καταβαράθρωση των Κοινωνικών κατακτήσεων κ.λπ.
9. Την περαιτέρω υποβάθμιση της ποιότητας των τροφίμων (άλογο σε αλλαντικά)
10. Την εμπορευματοποίηση του νερού με την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ

[απόσπασμα από την Ανακοίνωση των Φίλων της Φύσης για την Παγκόσμια Ημέρα της Μάνας Γής]

πηγή: Φίλοι της Φύσης

Τα κρυφά θύματα της λιτότητας (βίντεο)

Μια ταινία για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες


Into the Fire

BOYCOTT strawberries from Manolada, Greece

Ολοι οι δασικοί χάρτες πρέπει να καταρτιστούν από την αρχή

Απαιτείται άμεση και αποφασιστική δράση

Για την εφαρμογή της Απόφασης 32/2013 του ΣτΕ, που επαναφέρει τον επιστημονικό ορισμό του δάσους

Την προηγούμενη βδομάδα, στο άρθρο μας με τίτλο «Ιστορίες δασικής υστερίας» περιγράψαμε, εκτός των άλλων, τις «περιπλανήσεις» και «αναζητήσεις» των πρώην και νυν προέδρων του ΣτΕ Π. Πικραμμένου και Κ. Μενουδάκου, από τις οποίες προκλήθηκε μεγάλη ζημιά στο δασικό πλούτο της χώρας. Οι δύο πρόεδροι του ΣτΕ χρειάστηκαν χρόνια μέχρι να αποδεχτούν την απόφαση 27/1999 του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου (ΑΕΔ). Τα κίνητρά τους γι’ αυτή την κατά 180 μοίρες στροφή στις απόψεις τους για τον επιστημονικό ορισμό του δάσους και τον αντισυνταγματικό χαρακτήρα του ορισμού που εισήχθη στους δασοκτόνους νόμους 3208/2003, 3818/2010 και άλλους δεν τα γνωρίζουμε. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι την περίοδο από το Δεκέμβρη του 2003 μέχρι τώρα ο δασικός πλούτος της χώρας υπέστη μεγάλη και ανεπανόρθωτη ζημιά.

Θα αναρωτηθούν ίσως κάποιοι γιατί τα βάζουμε μόνο μ’ αυτούς τους δύο, όταν οι ολομέλειες του ΣτΕ είναι πολυπληθείς. Δεν έχουμε τη λογική ότι οι υπόλοιποι σύμβουλοι του ΣτΕ είναι άμοιροι ευθυνών. Θέλουμε, όμως, να υπογραμμίσουμε ότι, όπως συμβαίνει στα κοπάδια των προβάτων με τα γκεσέμια, έτσι και στο ΣτΕ οι πρόεδροί του έσυραν τους συμβούλους του ΣτΕ παλαιότερα στη σιωπηρή απόρριψη της απόφασης 27/1999 του ΑΕΔ και τώρα στην αποδοχή της.

Τώρα το ΣτΕ προχώρησε σε μια ιστορική αναδρομή της απόφασης 27/1999 και έτσι με την απόφασή του 32/2013 της έδωσαν μεγάλη νομική ισχύ. Παραμένει όμως ένα πρόβλημα που έχουμε επισημάνει σε πληθώρα άρθρων μας. Παρατηρείται το φαινόμενο να μην εφαρμόζονται από τη δημόσια διοίκηση (φυσικά μετά από αυστηρή εντολή των υπουργών) οι αποφάσεις του ΣτΕ που προστατεύουν το δάσος. Και όχι μόνον αυτό. Το ίδιο το ΣτΕ και το αρμόδιο όργανό του, η Ειδική Επιτροπή του άρθρου 5 του νόμου 1470/1984, δεν παρεμβαίνουν ακόμη και σε περιπτώσεις που γίνονται καταγγελίες ή σε περιπτώσεις –όπως αυτή που εξετάζουμε– που παραβιάζονται αποφάσεις του ίδιου του ΣτΕ.

Η αναδρομή που έκανε η Ολομέλεια του ΣτΕ ήταν αναγκαία, γιατί από τον Οκτώβρη του 1999 μέχρι τώρα έχουν γίνει σημαντικές παρεμβάσεις των κυβερνήσεων, πράσινων και μπλε, που ερμηνεύτηκαν απ’ όλους τους καλοθελητές ως να μην αλλοίωναν και να μην αναιρούσαν τον επιστημονικό ορισμό του δάσους, μπάζοντας σ’ αυτόν αριθμητικά δεδομένα και συγκεκριμένα ξυλώδη φυτά που έπρεπε να υπάρχουν προκειμένου μια έκταση να χαρακτηριστεί ως δάσος.

Αποχαιρέτα μας τον πλάτανο

ΜΥΚΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΑΦΑΝΙΖΕΙ ΤΑ ΥΠΕΡΑΙΩΝΟΒΙΑ ΔΕΝΤΡΑ

Της ΑΝΝΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ a.stergiou@eleftherotypia.net

Η ασθένεια εντοπίζεται πρώτη φορά στην Ελλάδα σε περιοχές της Τριφυλίας στη Μεσσηνία, το 2003. Η ασθένεια που προκαλείται από τον μύκητα Ceratocystis platani αφήνει πίσω της, θύματα, χιλιάδες νεκρά πλατάνια και απειλεί παραποτάμια φυσικά οικοσυστήματα, εξαιρετικού φυσικού κάλλους, ανάμεσά τους και δένδρα κηρυγμένα διατηρητέα Μνημεία της Φύσης.

Πρωταγωνίστρια και πάλι η Ιταλία, αφού, απ' ό,τι εκτιμάται, κάποιο μολυσμένο φυτό πλατάνου από τη γειτονική χώρα, που μεταφέρθηκε πιθανότατα ως καλλωπιστικό, δημιούργησε την πρώτη εστία προσβολής στη Μεσσηνία, όπου πλέον τα νεκρά πλατάνια είναι χιλιάδες.

Το γαϊτανάκι συνεχίζεται με πλατάνια της Ηλείας, της Αρκαδίας και της Αχαΐας. Η ασθένεια έχει επεκταθεί σε πάρα πολλά σημεία του ποταμού Λάδωνα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα πουλιά που φωλιάζουν, τα άγρια ζώα, τα έντομα και τους μικροοργανισμούς κάθε περιοχής, αλλά και για τον ίδιο τον άνθρωπο.

Τώρα καταβάλλονται προσπάθειες, ώστε να μην επεκταθεί η ασθένεια σε άλλες περιοχές. Το ισχυρότερο πλήγμα το έχει δεχτεί μέχρι στιγμής η Πελοπόννησος, ενώ έξαρση του φαινομένου παρατηρείται πλέον στην Ηπειρο, όπου τα φυσικά οικοσυστήματα πλατάνου είναι πολύ περισσότερα. Απειλεί πια και τα πλατάνια της γειτονικής Αλβανίας, αφού η ασθένεια έχει φτάσει κοντά στα σύνορα. Σήμερα, εκτός από την Ιταλία και τη Γαλλία, το παθογόνο έχει διαπιστωθεί και στην Ελβετία, ενώ υπάρχουν ανεπιβεβαίωτες αναφορές για την παρουσία του σε Βέλγιο, Ισπανία, Αρμενία και πρόσφατα στο Ιράν.

Η λακκούβα

Εχοντας αναφερθεί και παλιότερα στα προβλήματα των οδών της περιοχής μας, είχαμε εντοπίσει την πιο επικίνδυνη διασταύρωση-στροφή στην οδό Χρ. Αδαμοπούλου, όπου συμβαίνουν πάρα πολλά τρακαρίσματα. Αναφερόμαστε βέβαια στη διασταύρωση με την οδό Αγ. Αικατερίνης. Στη διασταύρωση αυτή έχει "φυτρώσει" του τελευταίους μήνες μια λακκούβα που απλώνεται στο μισό σχεδόν δρόμο.

Οπως φαίνεται και στη φωτογραφία, τα αυτοκίνητα που κατεβαίνουν την Αδαμοπούλου από το Ντράφι, προκειμένου να αποφύγουν τη λακκούβα που δεν είναι άμεσα ορατή λόγω της στροφής, αναγκάζονται να βγουν στο αριστερό μέρος του δρόμου. Ακριβώς εκεί προβάλλουν τα αυτοκίνητα που έρχονται από την ανηφόρα της Αγ. Αικατερίνης τα οποία δεν έχουν καμία ορατότητα στην Αδαμοπούλου. Το αποτέλεσμα; Το προφανές!

Αντίστοιχα, τα αυτοκίνητα που ανεβαίνουν την Αδαμοπούλου από το Πικέρμι, καταλαμβάνουν όλο το "καθαρό" οδόστρωμα της στενής οδού και πρακτικά κλείνουν απότομα το δρόμο σε όσους έρχονται από το Ντράφι.

Στο επόμενο βίντεο φαίνεται σαφώς γιατί η οδήγηση στην οδο Αδαμοπούλου ανεβάζει την αδρεναλίνη.

Ερώτηση:
Δημοτικές υπηρεσίες διαθέτει ο δήμος Ραφήνας που ελέω Καλλικράτη προσάρτησε -κούφια η ώρα κι η στιγμή- το Πικέρμι;

ΥΓ. Οταν ωριμάσουν οι συνθήκες και κλείσουν τη λακκούβα, ας μην ξεχάσουν και τη λακούβα-δορυφόρο στα 5 μέτρα... στα 15 μέτρα... στα 25 μέτρα...

Πορεία στη μονή Πεντέλης ενάντια στα φωτοβολταϊκά της Εκκλησίας Α.Ε.

Η πορεία οργανώθηκε από την Πρωτοβουλία κατοίκων Πεντέλης-Μελισσίων (βλ. κάλεσμα) και συμμετείχαν περί τα 200 άτομα.

Αντιστεκόμαστε στα σχέδια καταστροφής του Πεντελικού - Τα δάση ανήκουν στο Λαό

Κράτος, Εκκλησία και Καπιταλιστές = μπίζνες, κομπίνες και καταστροφές

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ
ΤΩΝ ΔΑΣΙΚΩΝ ΕΚΤΑΣΕΩΝ ΤΟΥ ΠΕΝΤΕΛΙΚΟΥ

Ιστορίες αντιδασικής υστερίας

Εθαψαν για χρόνια αμετάκλητη απόφαση του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου υπέρ του δάσους

Να μπουν μπροστά οι δασολόγοι
για να εφαρμοστεί η απόφαση που εξέδωσε πρόσφατα το ΣτΕ

Εφτά χρόνια χρειάστηκε ο πρώην πρόεδρος του ΣτΕ και πρώην υπηρεσιακός πρωθυπουργός Π. Πικραμμένος για να υιοθετήσει τους ορισμούς του δάσους και της δασικής έκτασης που είχε δώσει η απόφαση 27/1999 του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου (ΑΕΔ), ενώ ο νυν πρόεδρος του ΣτΕ Κ. Μενουδάκος χρειάστηκε οχτώ χρόνια για να υιοθετήσει τους ορισμούς αυτής της απόφασης!

Το ΑΕΔ συνεδρίασε και εξέδωσε την απόφαση 27/1999, γιατί μεταξύ των αποφάσεων 607/90 και 1847/94 του Αρείου Πάγου και των αποφάσεων 3276/96 και 1151/97 του ΣτΕ υπήρξε διχογνωμία ως προς τις έννοιες του δάσους και της δασικής έκτασης, όπως ορίζονταν στο άρθρο 3 του νόμου 998/79 (όπως αυτός ίσχυε πριν τις τροποποιήσεις του από τους αντιδασικούς νόμους 3208/2003 και 3818/2010. Σε περιπτώσεις διχογνωμίας μεταξύ των δύο ανώτατων δικαστηρίων για το ίδιο ζήτημα η υπόθεση παραπέμπεται στο ΑΕΔ, είτε αυτεπάγγελτα είτε κατόπιν προσφυγής αυτών που έχουν έννομο συμφέρον.

Το Ε’ Τμήμα του ΣτΕ με τις δύο αποφάσεις του είχε υιοθετήσει τον επιστημονικό ορισμό του δάσους και της δασικής έκτασης. Για την ιστορία θυμίζουμε ότι τότε πρόεδρος του Ε’ Τμήματος ήταν ο Μ. Δεκλερής. Ιδού το σχετικό απόσπασμα που περιγράφει τον επιστημονικό ορισμό:

«Είναι δε, κατά την οικεία επιστήμη (δασική οικολογία) δάσος ή δασικό οικοσύστημα, οργανικό σύνολο αγρίων φυτών με ξυλώδη κορμό επί της διά τούτο εξαρκούσης επιφανείας εδάφους, τα οποία, μαζί με την εκεί συνυπάρχουσα χλωρίδα και πανίδα, αποτελούν διά της αμοιβαίας αλληλεξαρτήσεως και αλληλεπιδράσεώς των, ιδιαιτέρα βιοκοινότητα (δασοβιοκοινότητα) και ιδιαίτερο φυσικό περιβάλλον (δασογενές). Εξ’ άλλου. Δασική έκταση υπάρχει όταν στο ανωτέρω σύνολο η άγρια ξυλώδης βλάστηση, υψηλή ή θαμνώδης, είναι αραιά (…) Νομικώς η ενότης αυτή δύναται να συνάγεται εκ των εις τα στοιχεία του φακέλου περιγραφομένων χαρακτηριστικών της περί ης εκάστοτε πρόκειται αγρίας ξυλώδους βλαστήσεως. Πάντως υπαρχούσης της ενότητος ταύτης, υφίσταται η αντικειμενική προϋπόθεσις της εννοίας του δάσους ή δασικής εκτάσεως, τεκμαίρεται δε ως αυτονόητος και αυταπόδεικτος η συνυπάρχουσα θεμελιώδης λειτουργία παντός δασικού οικοσυστήματος που συμβάλλει στην ισορροπίαν του φυσικού περιβάλλοντος, ήτοι ο κύριος ρόλος του εις τον κύκλο άνθρακος και στην παραγωγή οξυγόνου, η συγκράτησις των ομβρίων υδάτων και του χώματος κ.ο.κ. Τοιουτοτρόπως δεν απαιτείται να βεβαιούται εκάστοτε αύτη ρητώς και ειδικώς κατά τον χαρακτηρισμόν δάσους ή δασικής εκτάσεως».

Αυτόν τον επιστημονικό ορισμό του δάσους και της δασικής έκτασης υιοθέτησε το ΑΕΔ με την απόφασή του 27/1999, αποδεχόμενο τις δύο αποφάσεις του ΣτΕ που προαναφέραμε. Η απόφαση εκδόθηκε στις 5 Μάρτη του 1999 και δημοσιεύτηκε στις 13 Οκτώβρη του 1999. Ποια ήταν η τύχη της;

Κάλεσμα σε πορεία στην μονή Πεντέλης ενάντια στην εγκατάσταση φωτοβολταϊκών σταθμών

ΠΕΝΤΕΛΗ SOS

ΝΑΙ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ - ΟΧΙ ΣΤΑ ΦΩΤΟΒΟΛΤΑΪΚΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Να αποτρέψουμε τα επανερχόμενα σχέδια της Εκκλησίας της Ελλάδος  η οποία (με το νομοσχέδιο «Διαμόρφωση Φιλικού για τις Στρατηγικές και Ιδιωτικές Επενδύσεις Αναπτυξιακού Περιβάλλοντος» που κατατίθεται στη Βουλή για ψήφιση τον Απρίλιο) χαρακτηρίζεται ως «Στρατηγικός Επενδυτής», για εγκατάσταση Φωτοβολταϊκού Πάρκου 300 MW σε έκταση 3500 στρεμμάτων (ίση με την έκταση της Νέας Πεντέλης) σε αναδασωτέα έκταση του Πεντελικού. Πρόκειται για:

ΠΟΓΕΔΥ: Εξαϋλώνουν τις αρμοδιότητες της δασικής υπηρεσίας και τις δίνουν σε ιδιώτες

Παπαλαζάρου Κική |  03/04/2013 - 03:33 μμ

Την κατάργηση όλων των διατάξεων που αφαιρούν την αρμοδιότητα των δασικών χαρτών από τη δασική υπηρεσία και την παραδίδουν στην ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΑΕ και στα ιδιωτικά μελετητικά γραφεία ζητά η ΠΟΓΕΔΥ.

Ακολουθεί η ανακοίνωση της ΠΟΓΕΔΥ:
«Με αφορμή τις διατάξεις του Νομοσχεδίου που κατατέθηκε αιφνιδιαστικά στη Βουλή από το Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, με θέμα τη «Συμπλήρωση των διατάξεων περί Εθνικού Κτηματολογίου και άλλες ρυθμίσεις» το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΟΓΕΔΥ ανακοινώνει τα εξής:
1. Γιατί η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΚΑ αντί να αναγνωρίσει τις αδυναμίες του υπάρχοντος θεσμικού πλαισίου, που οι ίδιοι κύκλοι εισηγήθηκαν και το έτος 2010 και σήμερα και το οποίο έχουμε θεσμικά καταγγείλει στην Ελληνική Βουλή, επιχειρούν να φέρουν νέο Νόμο που εξαϋλώνει τις αρμοδιότητες των Δημοσίων Υπηρεσιών;
2. Ας απαντήσουν οι πολιτικές ηγεσίες που αναγορεύουν μέχρι σήμερα την Κτηματολόγιο Α.Ε σε πρωταθλητή της αποτελεσματικότητας και της τεχνογνωσίας, σε πόσες περιοχές ολοκληρώθηκε το Εθνικό Κτηματολόγιο από το έτος 1995 που ξεκίνησε και πόσα δις ευρώ ξοδεύτηκαν και ποιές διατάξεις νόμων εμπόδισαν την εξέλιξη του έργου σε περίπτωση έλλειψης των δασικών χαρτών.
3. Τέλος, ας αξιολογήσουμε ποιό είναι το κόστος των αναθέσεων των μελετών Δασικών χαρτών μέχρι σήμερα, πώς αυτό επιμερίστηκε στα συγκεκριμένα μελετητικά γραφεία και πώς διασφαλίστηκε το Δημόσιο συμφέρον κατά τη διαδικασία ανάθεσης.

Η ιερή μπίζνα των φωτοβολταϊκών επανέρχεται με το νέο αναπτυξιακό νομοσχέδιο

Τις μέρες αυτές κατατίθεται από την τρικομματικη Κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ για ψήφιση στη βουλή το νομοσχέδιο για το νέο «Αναπτυξιακό Νόμο», βούτυρο στο ψωμί των μονοπωλιακών ομίλων, καθώς τους παραχωρείται σε όλη την επικράτεια «ήλιος, γη και ύδωρ», ακόμη και προστατευόμενες εκτάσεις υψηλής περιβαλλοντικής αξίας, προκειμένου να αυγατίσουν τα κέρδη τους.
Στο πλαίσιο αυτό επιχειρείται με συγκεκριμένες διατάξεις να παραμεριστούν και τα τελευταία εμπόδια που έμπαιναν για το ξεπούλημα στο κεφάλαιο μιας τεράστιας έκτασης του «προστατευόμενου» κατά τα άλλα Πεντελικού βουνού και ταυτόχρονα να αναγνωριστεί μια ευρύτερη δημόσια δασική έκταση ως εκκλησιαστική ιδιοκτησία. Υπενθυμίζεται ότι το σχέδιο προβλέπει, επένδυση ύψους 1 δισ. ευρώ, σε έκταση 16.500 στρεμμάτων, που έχει κηρυχθεί αναδασωτέα. Στην έκταση αυτή θα αναπτυχθεί το φωτοβολταϊκό πάρκο ισχύος 300 μεγαβάτ, που θα αποτελείται από 3.500 στρέμματα καθρέφτες και στα υπόλοιπα 13.000 στρέμματα, στα ενδιάμεσα των φωτοβολταϊκών συστοιχιών, θα φυτευτούν από την εταιρεία που θα αναλάβει την υλοποίηση του έργου 3 εκατ. δέντρα, και αυτό είναι το τυράκι στη φάκα.
Με άλλα λόγια το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης παραδίδει βορά χιλιάδες στρέμματα του Πεντελικού στις επιχειρηματικές ορέξεις των αδηφάγων μεγαλοεπιχειρηματιών, ντόπιων και ξένων, αλλά και ουσιαστικά νομιμοποιεί και αποδίδει όλες τις διεκδικούμενες εκτάσεις από την Μονή Πεντέλης οριστικά στην νομή και κατοχή της, και άρα το αυτοδίκαιο δικαίωμα της αξιοποίησης τους, φυσικά με το προσδοκώμενο κέρδος για αυτήν.
Το νέο εγχείρημα αποτελεί τη δεύτερη φάση των προσπαθειών Μονής, Κυβερνήσεων και επίδοξων μεγαλοεπενδυτών προκειμένου να ολοκληρώσουν το αντιλαϊκό, περιβαλλοντοκτόνο έγκλημα. Ένα χρόνο πριν είχε επιχειρηθεί από την συγκυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ να περάσει ειδική τροπολογία στη βουλή για το ίδιο ζήτημα με συμμάχους Περιφερειάρχες και τους Τοπάρχες-Δημάρχους που έκαναν το παν προκειμένου να μην διαταραχτούν οι σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας.
Οι άμεσες λαϊκές αντιδράσεις, η εναντίωση των παρατάξεων της αντιπολίτευσης του Δήμου Πεντέλης, και οι από κοινού κινητοποιήσεις των παρατάξεων της Λαϊκής Συσπείρωσης σε Πεντέλη, Μαρούσι, Κηφισιά, οι κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις στη Βουλή (το ΚΚΕ κατέθεσε σχετική Ερώτηση για το ζήτημα αυτό, το ίδιο και οι Σύμβουλοι του στη Περιφέρεια Αττικής) εμπόδισαν τότε την ψήφιση της τροπολογίας και την υλοποίηση του σχεδίου καταστροφής του βουνού.
Όμως η ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ είχε τονίσει και τότε ότι το θέμα δεν έκλεισε παρα μόνο για λίγο, αφού η καπιταλιστική αδηφαγία στο όνομα του κέρδους δεν διακατέχεται από κανενός είδους περιβαλλοντολογικές ευαισθησίες, το αντίθετο.

ένα πλαίσιο προτάσεων για τη δασική πολιτική

Η πολιτική για τα δάση ως µη δασική πολιτική

Η Ελλάδα, τουλάχιστον µεταπολιτευτικά δεν είχε καµία συγκροτηµένη δασική πολιτική, µε εξαίρεση την άοκνη στήριξη των καταπατητών από όλες τις κυβερνήσεις. Ακόµα και για το ζήτηµα των δασικών πυρκαγιών, για το οποίο έχουν γραφεί χιλιάδες σελίδες προτάσεων και αναλύσεων, η συζήτηση εξακολουθεί να επικεντρώνεται στην καταστολή των πυρκαγιών (συχνά µε την υστερική παρουσίαση από τα ΜΜΕ των ελλείψεων σε εναέρια µέσα κατάσβεσης) και όχι στην πρόληψη ή ορθότερα στη διαχείρισή τους. Σύµπτωµα αυτού του τρόπου σκέψης των κυβερνήσεων από το 1974 και µετά ήταν και η εγκληµατικής άγνοιας απόφαση να µεταφερθεί η αρµοδιότητα της δασοπυρόσβεσης στο Πυροσβεστικό Σώµα, µε ταυτόχρονη απαγόρευση συµµετοχής δασικών υπαλλήλων στην κατάσβεση.

Ο τοµέας των δασών είναι ίσως ο πρώτος στον οποίο εφαρµόσθηκε ο νεοφιλελευθερισµός και η ιδεοληπτική του στάση να αποµακρύνει τον δηµόσιο τοµέα από τοµείς που θεωρεί ότι µπορούν να αποτελέσουν πεδία κερδοσκοπικής ανάπτυξης. Το 1986 εκχωρείται σηµαντικό µέρος της κρατικής εκµετάλλευσης των δασών στους ιδιωτικούς δασικούς συνεταιρισµούς, µια απόφαση µε σοβαρότατες επιπτώσεις τόσο στα δασικά οικοσυστήµατα όσο και στις τοπικές οικονοµίες.

Από το 2000 η θηροφύλαξη, δηλαδή η φύλαξη του κοινού αγαθού της άγριας πανίδας, ανατέθηκε στην ιδιωτική θηροφυλακή των οµοσπονδιών των κυνηγετικών συλλόγων, που χρηµατοδοτούνταν από τις άδειες χρήσης που εκδίδουν οι κυνηγετικοί σύλλογοι. Με τον τρόπο αυτό ανατέθηκε η διαχείριση δηµόσιων πόρων σε σωµατεία που ελέγχονται υποτυπωδώς ως προς τη διαχείριση των οικονοµικών τους. Την ίδια στιγµή οι αρµόδιες δασικές αρχές, ελλείψει προσωπικού και µέσων, αδυνατούν να υλοποιήσουν ακόµα και τις τακτικές εργασίες διαχείρισης του δάσους. Η κατάρτιση των δασικών χαρτών αφέθηκε σκόπιµα να καρκινοβατεί για πολλά χρόνια, προκειµένου να εκχωρηθεί τελικά «για λόγους αποτελεσµατικότητας» σε ιδιωτικά µελετητικά γραφεία. Έτσι, ενδυναµώνονται οι ιδιώτες µε δηµόσιο χρήµα, ενώ οι δασικές υπηρεσίες που καλούνται να ελέγξουν τους χάρτες είναι υποστελεχωµένες και χωρίς επαρκή µέσα να προστατεύσουν το δηµόσιο συµφέρον. Ακόµα και η δασοπυρόσβεση κινδύνευσε στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 να ιδιωτικοποιηθεί. Την τελευταία τριετία ο έλεγχος της χώρας από τους νεοφιλελεύθερους ισοπεδώνει κάθε έννοια υπεράσπισης του δηµόσιου συµφέροντος στα δάση και το φυσικό περιβάλλον, που παραδίδονται σταδιακά σε κερδοσκοπικά και ιδιοτελή συµφέροντα (βλ. Σκουριές, Κασσιόπη, Οξειά, Παρνασσός κ.λπ.). Η µακροηµέρευσή τους στην εξουσία πρέπει να µας ανησυχεί.