Κι ακολούθησε η σφαγή των νηπίων…

Χριστούγεννα!  Κι όπως λέει ο ευαγγελικός μύθος του Ματθαίου, τη γέννηση του θεανθρώπου ακολούθησε η ημέρα της σφαγής χιλιάδων νηπίων απ’ τον Ηρώδη (29 Δεκέμβρη) — κάπου δεκατέσσερις χιλιάδες. Κι αυτή τη σφαγή την ξεχνάμε… Ίσως γιατί, πέρα απ’ το μύθο, συνηθίσαμε στις σφαγές· γιατί δεν ήταν η πρώτη, αφού πριν απ’ αυτή είχαν προηγηθεί χιλιάδες τέτοιες σφαγές κατ’ εντολήν του επουράνιου Κυρίου και των πάντα ευλογημένων από Αυτόν εγκόσμιων Εξουσιών, ούτε η τελευταία, αφού μέχρι αυτή τη στιγμή συνεχίζουν να διαπράττονται χιλιάδες άλλες, με πιο πρόσφατες αυτές στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική, όπου, στο όνομα του Θεού (των Χριστιανών, των Μουσουλμάνων, των όποιων Άλλων της παγκόσμιας θρησκευτικής μυθολογίας…) και για τα συμφέροντα των Κυρίαρχων του Κόσμου αλληλοσφάζονται οι πιστοί που θεωρούν ως θεάρεστο το πρόσθετο καθήκον να σφάξει ο ένας τα παιδιά του άλλου. Κάτι σαν θρησκευτικό bonus δηλαδή, που διευκολύνει την πρόσβαση στον Παράδεισο των θεών τους.

Πριν απ’ τον Ηρώδη, που μυθολογείται χριστιανικώς πως διέταξε τη σφαγή των νηπίων όταν πληροφορήθηκε πως γεννήθηκε ο νέος βασιλιάς των Ιουδαίων και ανησύχησε πως θα χάσει το θρόνο, είχε προηγηθεί ο ίδιος ο θεός των Χριστιανών, που τον συναντάμε σε πλείστες περιπτώσεις της Αγίας Γραφής να απευθύνεται άμεσα στον εκλεκτό του λαό και να διατάζει πλήθος γενοκτονικών σφαγών, όπως αυτές που αναφέρονται στο Δευτερονόμιο ή στον Ιησού του Ναυή:

«1. Όταν Κύριος ο Θεός σου σε φέρει στη γη που πας για να κληρονομήσεις [βλ. να κατακτήσεις] και εκδιώξει έθνη πολλά από μπροστά σου, τους Χετταίους και τους Γεργεσαίους και τους Αμορραίους και τους Χαναναίους και τους Φερεζαίους και τους Ευαίους και τους Ιεβουσαίους, επτά έθνη μεγαλύτερα και δυνατότερά σου· 2. και όταν Κύριος ο Θεός σου παραδώσει αυτούς μπροστά σου (…) να τους εξολοθρεύσεις ολοκληρωτικά· να μην κάνεις συνθήκη μαζί τους ούτε να δείξεις έλεος καθόλου», λέει ο Κύριος στο Μωυσή (Δευτερονόμιο 7:1-2), κι ελπίζω να μην εξοργιστεί και με κεραυνώσει, που Τον βάζω να μιλάει σε απλά ελληνικά. Κι ύστερα, όπως αγιογραφικώς μυθολογείται, ακολουθεί ο Ιησούς του Ναυή κι ο εκλεκτός λαός του Κυρίου που, εκτελώντας πιστά τις εντολές Του, γενοκτονούν χριστιανικώς και κατ’ επανάληψη σε βάρος των παραπάνω εθνών και διαφόρων άλλων λαών, σαν αυτόν της Γαι:

Δήμαρχοι και μπουλντόζες: μια ακαταμάχητη έλξη

Ακάματες προσπάθειες έχουν καταβληθεί για να διερευνηθεί αυτή η σχέση, να αναλυθεί, να κατανοηθεί με στόχο την απεξάρτηση, κι αν όχι τη θεραπεία, την καταπολέμησή της.

Πλήθος δημάρχων ξαφνιάζουν τον απλό παρατηρητή με τη σβελτάδα που βγάζουν απ’ το μανίκι μια δυσκίνητη μπουλντόζα για τις πιο απίθανες δουλειές.
-Χρειάζεται να μαζευτούν κλαδιά;
-Χρειάζεται να σκαφτούν λάκοι για δενδροφύτευση;
-Χρειάζεται να καθαριστεί η κοίτη ενός χειμάρρου;
Σε μια πολιτισμένη κοινωνία θα προσλαμβάνονταν εργάτες για προσεκτική δουλειά (ταυτόχρονη φροντίδα ανθρώπων και φυσικών πόρων απέναντι στο υπερκέρδος του ενός). Όχι όμως εδώ. Εδώ σταθερά ξεφυτρώνει μια μπουλντόζα, ακούραστη συνοδοιπόρος των δημάρχων.

Μπουλντόζα του Δήμου Ραφήνας καταστρέφει τις καλαμιές στην
κοίτη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας (φωτό: Αντώνης Λαζαρής)

Δεν έχει νόημα η εξαντλητική παράθεση παρόμοιων απίθανων περιπτώσεων. Όμως αν αναδεικνύαμε τα αίτια, ίσως να προσεγγιζαμε τη λύση αυτού του συμπλέγματος...
-Να οφείλεται άραγε στη μανία παραγωγής γρήγορου έργου από πολλούς ορμητικούς δημάρχους; Ενδεχομένως.
-Να οφείλεται στην αντίληψη που έχουν πολλοί δήμαρχοι για την τεχνολογία; Θεωρούν τη μπουλντόζα το πιο θαυματουργό hi-tech gadget που θα τους βοηθήσει να μεγαλουργήσουν; Αμφίβολο.
-Οφείλεται στα παρατεταμένα διαστήματα αδράνειας που τους οδηγούν σε έργα τελευταίας στιγμής; Αυτό παίζει.
-Μήπως οφείλεται στο αγαπημένο παιχνίδι μπουλντόζα, που ανάγεται πίσω στην παιδική ηλικία των τότε ανυποψίαστων μελλοντικών δημάρχων; Τραβηγμένο.
-Ή μήπως στην αφελή αντίληψή τους ότι εντυπωσιάζουν τους πολίτες με τα έργα άψε-σβήσε;
-Ή σε κάτι άλλο; Όποια κι αν είναι τα αίτια, η σχέση αυτή φαίνεται να έχει γερά θεμέλια, να είναι παντός καιρού, να αντέχει σε πείσμα κάθε μακροκοινωνικοοικονομικής συνθήκης.
-Μήπως οι φήμες που συνοδεύονται από κλείσιμο του ματιού περί άλλων κινήτρων απείλησαν τη σχέση; Όχι.
-Μήπως τα διδάγματα για ήπιες παρεμβάσεις στη φύση, ώστε να αποφεύγονται παράπλευρες βλάβες σε άλλες βιοκοινότητες από τα βαριά μηχανήματα την κλόνισαν; Όχι.
-Μήπως η οικονομική κρίση και οι στρατιές των ανέργων την ανέστειλαν; Όχι. Ένα έργο 3 χιλιάδων ευρώ αυτόματα γίνεται μια μικρή εργολαβία (από όπου άντε να πάρει και 3 μεροκάματα ένας οδηγός). Είναι εκτός πολιτισμικών παραστάσεων να δουλέψουν 10 εργάτες και να μπει εισόδημα σε 10 οικογένειες αντί σε 2. Βέβαια αν καλείται ο δήμαρχος να σκεφτεί με κοινωνικά κριτήρια, η σκέψη του κεραυνοβολείται από το αμείλικτο ερώτημα τι θα απογίνει ο εργολάβος τώρα που η μπουλντόζα του δε σκάβει πια θεμέλια στις κατασκευές. (Άραγε αμφισβητεί τη βαθειά νοικοκυροσύνη του Έλληνα εργολάβου; Την προνοητική διαχείριση όλου εκείνου του χρήματος που κύλησε στα χέρια του;) Αλλά ας μη παρασυρόμαστε από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον των εργολαβιών. Το ζήτημα παραμένει: πώς θα απεξαρτηθούν οι δήμαρχοι από τις μπουλντόζες; Ούτε η κυνική αριθμητική των προσδοκώμενων ψήφων δε φαίνεται να διασαλεύει τη δυσνόητη αυτή σχέση (10 οικογένειες ψηφοφόρων έναντι 2). Ο απλός παρατηρητής σηκώνει τα χέρια.

Εμείς σε κάθε περίπτωση να ‘χουμε το νου μας. Εκλογές έρχονται. Οι εργολαβίες της μπουλντόζας μας περιμένουν στη γωνία. Δεν αρκεί να μην ψηφιστούν αυτοί οι δήμαρχοι. Άλλα είναι τα επίδικα. Η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος από την παράδοσή του στην «παραδοσιακή» μπουλντόζα. Το δικαίωμα των άνεργων στην εργασία να γίνει ζωντανή διεκδίκηση (και) απέναντι σε αυτούς που διαχειρίζονται τοπικά δημόσιο χρήμα. Όλα αυτά είναι δική μας ...χειρωνακτική δουλειά. Δεν είναι κανενός σωτήρα εκεί παραέξω ούτε κανενός ...από μηχανής.

Τι συμβαίνει με τα σκουπίδια της Αττικής

Ο Τάσος Κεφαλάς, ηλεκτρολόγος μηχανικός και ο Βαγγέλης Στογιάννης, γεωπόνος, παρουσιάζουν την τεκμηρίωση της ΠΡΩΣΥΝΑΤ στον Σταμάτη Αρναούτη και τον Λευτέρη Κατσουλάκο.

Παρακολουθείστε το βίντεο:

Πηγή: Η Συντροφιά του Περιβάλλοντος

Βουνά for ever

Εν όψει, φωτο Βαρβάρας Βλαβιανού

Η 11η Δεκεμβρίου είναι η «Ημέρα των Βουνών», για μερικούς συμβατική όσο πολλές «Ημέρες» αφιερωμένες στο ο,τιδήποτε, αλλά για τους φυσιολάτρες ιδιαίτερα σημαντική. Για την ορεολατρία το 2013 είναι πραγματικά ορόσημο, καθότι απέχει 60 χρόνια από την «κατάκτηση» του Έβερεστ των Ιμαλαϊων και έναν αιώνα από την ανάβαση στον ελληνικό Όλυμπο.

Αυτές οι αναρριχητικές επιδόσεις και όσες τις ακολούθησαν, σημαίνουν για πολλούς την «απομάγευση» των βουνών, την απώλεια της παραδοσιακής αίγλης και του μυστηρίου που συνόδευε την ύπαρξή τους. ‘Ομως μια στοχαστική προσέγγιση δείχνει ότι τα βουνά συνεχίζουν να «αποφέρουν» μια ανανεούμενη αίσθηση τοπίου, μετεωρολογικής εικονοποιϊας, προκλήσεων στη σωματική αντοχή, φυτολογικών και ζωολογικών εμπειριών, ιστορικής πληροφορίας. Τα βουνά είναι ο κατεξοχήν συντηρητής του παρελθόντος, έλεγε ο μελετητής της Μεσογείου Φερνάντ Μπρωντέλ - θέλοντας να δείξει την υπεροχή τους σε σχέση με άλλες περιοχές του χώρου, όπου η ιστορία σβήνεται πιο εύκολα…