Μεσιτικό γραφείο το ΥΠΕΚΑ

Σταυρογιάννη Λούλη | 30.01.2014

Ανταλλαγή ακόμη και με δημόσιες χορτολιβαδικές εκτάσεις για να μπορούν να χτίσουν, υποτίθεται, οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί που κατέχουν δάση και δασικές εκτάσεις τάζει ψηφοθηρώντας το ΥΠΕΚΑ με νομοσχέδιο περιεχομένου και ποιότητας χαμηλότερο ακόμη και συνοικιακού μεσιτικού γραφείου. Με αλληλοαναιρούμενες διατάξεις οι οποίες προσκρούουν στο Σύνταγμα, στην ισχύουσα δασική και πολεοδομική νομοθεσία, στη νομολογία του ΣτΕ, αλλά και στην κοινή λογική, προβλέπεται δημιουργία "Υποδοχέων Συντελεστή Δόμησης Οικοδομικών Συνεταιρισμών" στα όρια εγκαταλελειμμένων οικισμών, οι οποίοι όμως... έχουν μόνιμο πληθυσμό "μικρότερο των 150 κατοίκων".

Οι παραπάνω ζώνες μπορούν να χωροθετηθούν και σε νησιά άνω των 30 τετραγωνικών χιλιομέτρων και ο μέσος αριθμός κατοίκων ανά τετραγωνικό χλμ. να είναι μικρότερος του 25. Επιτρέπονται και δύο με έκταση μικρότερη των 200 στρεμμάτων και η μεταξύ τους απόσταση να υπερβαίνει τα 3 χλμ.

Η διαδικασία ανταλλαγής υλοποιείται μέσω της Τράπεζας Γης και μεταφοράς συντελεστή δόμησης. Η έκταση που αποδίδεται ως αντάλλαγμα πρέπει να βρίσκεται στην ίδια ή σε όμορη περιφέρεια με το ακίνητο ανταλλαγής, όμως κατ' εξαίρεση τα ακίνητα εντός Αττικής ανταλλάσσονται με εκτάσεις σε όλη την επικράτεια. Ως δικαιούχοι ανταλλαγής περιγράφονται "όλοι οι συνεταιρισμοί που είναι ιδιοκτήτες (κύριοι) δασών, ή δασικών εκτάσεων, ή εκτάσεων όπου απαγορεύεται η δόμηση, ή διέπονται από ειδικό καθεστώς προστασίας, ή αποτελούν τμήμα γεωργικής γης υψηλής παραγωγικότητας, ή δεν μπορούν να αξιοποιηθούν για άλλους λόγους προστασίας".

Π.Ε.Δ.Δ.Υ.: Ανακοίνωση για οργανογράμματα και δασική πολιτική

Πανελλήνια Ενωση Δασολόγων Δημοσίων Υπαλλήλων

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Με αφορμή την πρόσφατη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στη ΥΠΕΚΑ στην οποία συμμετείχαν η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου, οι Γενικοί Γραμματείς των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων και ανώτεροι υπηρεσιακοί παράγοντες και με βάση τα όσα περιγράφονται στο σχετικό δελτίο τύπου που εκδόθηκε από το ΥΠΕΚΑ, το ΔΣ της ΠΕΔΔΥ εκτιμά ότι:

• Η κυβερνητική πολιτική στο δασικό τομέα, συμβαδίζει απόλυτα με τις γενικότερες καταστροφικές επιλογές της κυβέρνησης στο δημόσιο και παρά την συνταγματική και κοινωνική απαίτηση για την προστασία της δημόσιας περιουσίας, ιδιαίτερα μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές των τελευταίων ετών, ουσιαστικά καταλήγει στην εξυπηρέτηση μόνο της κερδοφορίας επιχειρηματικών ομίλων.
• Δεν είναι τυχαία εξάλλου η χρονική συγκυρία μέσα στην οποία προωθείται για ψήφιση στη βουλή ένα ακόμη δασοκτόνο δασικό νομοσχέδιο, για το οποίο όλοι ανεξαιρέτως οι επιστημονικοί, περιβαλλοντικοί και συνδικαλιστικοί φορείς εξέφρασαν την αντίθεσή τους.
• Την ίδια χρονική συγκυρία, «εντελώς συμπτωματικά», αρχίζει η συζήτηση για την «αναδιοργάνωση του τομέα». Επομένως μόνο εντύπωση δεν μας προκαλούν οι φωνές για συρρίκνωση των δομών της Δασικής υπηρεσίας και η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση των αντικειμένων που μέχρι σήμερα ασκούσε.
• Προηγήθηκαν βέβαια τα γνωστά «φιάσκα» των δασικών χαρτών και της μεταφοράς των αρμοδιοτήτων των δασικών χαρτών στην ΕΚΧΑ Α.Ε. (με το μηδαμινό έργο μέχρι σήμερα), οι αποσπασματικές ρυθμίσεις σε διάφορα νομοσχέδια που εξαφάνισαν τις αρμοδιότητες της Δασικής Υπηρεσίας, καθώς και το πρόσφατο ΠΔ 157/2013 με το οποίο συστάθηκε Δασικό Τμήμα στο Υπουργείο Ανάπτυξης για την επιτάχυνση των στρατηγικών επενδύσεων.
• Η Ένωσή μας δεν θεωρεί τη χρονική συγκυρία και τη διαδοχή των γεγονότων αυτών τυχαία. Ιδιαίτερα όταν με το νομοσχέδιο που κατατίθεται τις επόμενες μέρες στη Βουλή, το μόνο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα είναι η εμπορευματοποίηση των δασών και του δημόσιου πλούτου. Η προσπάθεια αυτή που συντελέστηκε «εν κρυπτώ» από ομάδα συμβούλων του ΥΠΕΚΑ αποτελεί συνέχεια των δασοκτόνων νόμων που είδαμε να ψηφίζονται στη Βουλή τα τελευταία χρόνια αλλά κατέπεσαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας με την πρώτη προσφυγή.
• Σήμερα στο όνομα της «δήθεν βιώσιμης ανάπτυξης» επιδιώκεται η παράδοση των δασικών οικοσυστημάτων στους επιχειρηματικούς ομίλους (τουριστικό, βιομηχανικό, κατασκευαστικό κεφάλαιο), καταδικάζεται στην αφάνεια η δασολογική επιστήμη (διότι πλέον δεν είναι απαραίτητη σε κανένα), ενισχύονται οι γνωστές συντεχνίες, νομιμοποιούνται και αναγνωρίζονται ανυπόστατα δικαιώματα ιδιοκτησίας, καταπατήσεων, εκχερσώσεων, επεκτάσεων σε χιλιάδες στρέμματα δημοσίων δασικών οικοσυστημάτων, δικαιώνοντας τελικά τον εμπρηστή και τον καταπατητή.
• Για να υλοποιηθεί βέβαια αυτή η «σύγχρονη δασοκτόνος πολιτική», προηγήθηκε η στοχοποίηση του Τομέα και των εργαζομένων σε αυτόν, η σταδιακή διοικητική του περιθωριοποίηση και η ελλιπής χρηματοδότηση και λειτουργία του, ώστε να καταλήξουμε στην «εύκολη και επικοινωνιακή» διασύνδεση του με τις καθυστερήσεις των μεγάλων επενδύσεων και να οδηγηθούμε έτσι στο «πολιτικά αυτονόητο», δηλαδή τη συζήτηση για την κατάργηση ή τη συγχώνευση δασικών υπηρεσιών.

Daniel Tanuro: Μαρξισμός και οικολογία

Διάλεξη του Daniel Tanuro
(Λαϊκό Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών, 12 Δεκέμβρη 2013)

Daniel Tanuro, Γεωπόνος και πολιτικός ακτιβιστής, συγγραφέας του «Ο ανέφικτος πράσινος καπιταλισμός» (εκδόσεις La Découverte): «Αν δεν είμαστε ικανοί να συνδέσουμε τους κοινωνικούς και οικολογικούς αγώνες, ο καπιταλισμός θα προκαλέσει ανθρώπινες και περιβαλλοντικές καταστροφές μεγάλης κλίμακας. Ποια λάθη έκαναν αυτοί που πρεσβεύουν το σοσιαλισμό έτσι ώστε αυτή η σύνδεση να μοιάζει σήμερα τόσο δύσκολη;». Ο Daniel Tanuro υποστηρίζει κυρίως έναν οικο-συνδικαλισμό που θα συμφιλίωνε κοινωνικούς και οικολογικούς αγώνες.
Συμμετέχει η φιλόσοφος Isabelle Stengers.

Πηγή: Rhizome TV

«Από ποιούς δρόμους προσεγγίζει ο φασισμός τους μαθητές / τα παιδιά μας;»

Κυκλος Εκδηλωσεων-Συζητησεων

Ο φασισμός έχει προκαλέσει ήδη πολλά θύματα στη χώρα, μετανάστες και Έλληνες, και μετράμε δυστυχώς νεκρούς από αυτήν τη φονική δράση… Κανείς δεν μπορεί να ισχυρίζεται πως δεν ξέρει. Το θηρίο είναι εδώ και απειλεί τα παιδιά μας. Διεισδύει στη ζωή τους στο σχολείο, στις παρέες, στην κοινωνική τους ζωή. Σιγά-σιγά και ύπουλα τα γεμίζει μίσος για τον άνθρωπο, τον διπλανό, τον αδύναμο, τον διαφορετικό.

Εδώ και καιρό, οι θρασύδειλοι νεοναζί έχουν ξεκινήσει στα γραφεία/συνδέσμους τους κατηχητικά μίσους σε μικρά παιδιά, γεμίζοντας τα μυαλά τους αντιεπιστημονικές ρατσιστικές δοξασίες, ανιστόρητα ψέματα.

Στη ναζιστική Γερμανία διαμορφωνόταν μια νεολαία κατά το χιτλερικό όραμα “χωρίς τίποτα αδύναμο και τρυφερό, με σπίθες θηρίου στα μάτια, χωρίς γνώση, γιατί η γνώση καταστρέφει τη νεολαία”…

Με φρίκη μαθαίνουμε για βίαιες επιθέσεις φασιστών σε μαθητές που διαφωνούν, αλλά με ακόμα μεγαλύτερη φρίκη μαθαίνουμε για συγκρότηση νεοφασιστικών μαθητικών πυρήνων μέσα στα σχολεία μας… Τα παιδιά μας γίνονται θύτες αλλά και θύματα.

Τα δάση μας «ρευστοποιούνται»

Τα τρία τε­λευ­ταία χρό­νια οι δα­σι­κοί φυ­σι­κοί πό­ροι στην πε­ριο­χή μας λε­η­λα­τού­νται. Το πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κό έ­γκλη­μα συ­ντε­λείται στο πλαί­σιο της οι­κο­νο­μίας της α­γο­ράς και έ­χει λά­βει τε­ρά­στιες δια­στά­σεις στα δα­σι­κά φυ­σι­κά οι­κο­συ­στή­μα­τα, ό­πως πα­ρα­δέ­χο­νται πλέ­ον και οι κα­τά τό­πους εκ­πρό­σω­ποι της κυ­βέρ­νη­σης. Ακό­μα, λό­γω της καύ­σης δέ­ντρων για θέρ­μαν­ση, υ­πάρ­χει μό­νι­μα ε­γκα­τα­στη­μέ­νο το αιω­ρού­με­νο σύν­νε­φο αι­θα­λο­μί­χλης σε πολ­λα­πλά­σια πο­σο­στά του ε­πι­τρε­πτού, με ε­πι­πτώ­σεις στον αν­θρώ­πι­νο πα­ρά­γο­ντα κά­τι που α­νά­γκα­σε τους α­νευ­θυ­νο-υ­πεύ­θυ­νους που υ­λο­ποιούν χω­ρίς α­ντιρ­ρή­σεις την ε­γκλη­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή, να αρ­θρώ­σουν ψήγ­μα­τα α­ντιρ­ρή­σεων για την οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή της ε­ξαρ­τη­μέ­νης κυ­βέρ­νη­σης και στον το­μέα των καυ­σί­μων.

Οι­κο­νο­μία της α­γο­ράς

Μό­λις αυ­τήν την βδο­μά­δα α­να­γκά­σθη­καν με­τά και τους θα­νά­τους και τα κα­μέ­να σπί­τια, αλ­λά και λό­γω της πα­γκό­σμιας και της το­πι­κής κα­τα­κραυ­γής, να συ­ζη­τή­σουν και να πά­ρουν α­πο­φά­σεις που δεν λύ­νουν ό­μως ά­με­σα το ζή­τη­μα της αι­θα­λο­μί­χλης.
Η α­να­κου­φι­στι­κή λύ­ση για την κυ­βέρ­νη­ση και τα κα­νά­λια για την αι­θα­λο­μί­χλη που έ­χει ε­γκα­τα­στα­θεί μό­νι­μα σ΄ ό­λους τους οι­κι­σμούς εί­ναι να βρέ­ξει ή να φυ­σή­σει για να τους σώ­σει. Εκεί φτά­σα­με.
Δεν α­σχο­λή­θη­καν, βέ­βαια, η κυ­βέρ­νη­ση αλ­λά και ό­λο το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και ού­τε προέ­βη­καν σε α­να­κοι­νώ­σεις για το πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κό έ­γκλη­μα που συ­ντε­λεί­ται σε βά­ρος των δα­σι­κών φυ­σι­κών οι­κο­συ­στη­μά­των σ΄ ό­λη τη χώ­ρα αλ­λά και των τε­χνι­τών δα­συλ­λίων που πε­ρι­βάλ­λουν τους οι­κι­σμούς. Τα ελ­λη­νι­κά δά­ση κυ­ριο­λε­κτι­κά ξε­πα­τώ­νο­νται αυ­τά τα χρό­νια στο βω­μό του χρέ­ους και των μνη­μο­νίων. Κα­νείς δεν α­να­φέ­ρε­ται στο πού βρί­σκε­ται ό­λο αυ­τό το φυ­σι­κό καύ­σι­μο, το ο­ποίο ό­μως ζε­σταί­νει ε­κτός α­πό τους φτω­χούς και την α­γο­ρά των μη­χα­νη­μά­των κο­πής των δέν­δρων και των σο­μπών η­λεκ­τρι­κών και μη, κά­τι που δεν α­να­φέ­ρε­ται κα­θό­λου. Η οι­κο­νο­μία της α­γο­ράς πά­λι κι­νή­θη­κε α­πό τους μη έ­χο­ντες.
Το γε­γο­νός εί­ναι ό­τι η Ελλά­δα δια μέ­σου των κυ­βερ­νή­σεων, δεν εί­χε και δεν έ­χει -ε­κτός α­πό την δε­κα­ε­τία του ’60- δα­σι­κή πο­λι­τι­κή, δεν έ­χει πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κή πο­λι­τι­κή, δεν εν­δια­φέ­ρε­ται για την προ­στα­σία των φυ­σι­κών οι­κο­συ­στη­μά­των της, δεν εν­δια­φέ­ρε­ται για το μέλ­λον του τό­που. Το ί­διο ι­σχύει και για την κά­θε πε­ρι­φέ­ρεια και τις Το­πι­κές Αυ­το­διοι­κή­σεις, που το θέ­μα των δα­σι­κών οι­κο­συ­στη­μά­των το βλέ­πουν μό­νο ως ά­με­σα ρευ­στο­ποιή­σι­μο οι­κο­νο­μι­κό πό­ρο και ως οι­κό­πε­δα. Εδώ ε­ντάσ­σο­νται κα οι τε­λευ­ταίες α­να­κοι­νώ­σεις του Πε­ρι­φε­ρειαρ­χών συμ­μά­χων των για τον νέο νό­μο για τα δά­ση που προω­θεί­ται.