Καφενείο, το τοπικό συμβούλιο

Το Πικέρμι δεν έχει καφενείο —για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Το τοπικό συμβούλιο Πικερμίου έρχεται να καλύψει εν μέρει αυτό το κενό όποτε συνεδριάζει. Κάποια θέματα εμπίπτουν κάλλιστα στην ύλη καφενείου, η οποία ως γνωστό είναι επί παντός του επιστητού. Η διεξαγωγή της συζήτησης δεν χωράει στα οργανωμένα όρια της διαδικασίας της δημόσιας συνεδρίασης και ξεχύνεται στο χυμαδιό των άπειρων διακοπών, διαλυτικών παρερμηνειών, διαμελιστικών απαντήσεων σε μη-ερωτήσεις, διατυμπανισμένων συχνά με ένταση.

Αντιπροσωπευτικό δείγμα καφωδίας, το θέμα της βάπτισης της πλατείας της οδού Πίνδου στη Διώνη —εκεί όπου βρίσκεται η παιδική χαρά— σε πλατεία στρατηγού Ιωάννη Χαραλαμπόπουλου! Το αίτημα συζητήθηκε στο τ.σ. την Πέμπτη 11/12/2014 και προήλθε από έναν από τους συλλόγους της Διώνης, τον πρώην σύλλογο οικοπεδούχων που ονομάζεται επίσης Διώνη. Το σκεπτικό του αιτήματος: ο Ι. Χαραλαμπόπουλος συνέβαλε στη διαμόρφωση του άλλοτε δάσους της περιοχής σε οικισμό του οικοδομικού συνεταιρισμού των αξιωματικών (ΑΟΟΑ)!

Όλοι οι παρευρισκόμενοι κάτοικοι στο τ.σ. αντέδρασαν πάραυτα.

• Στιγματίστηκε η παλαιοκομματική πρακτική, όπου κάθε ομάδα πίεσης ή «παράγοντας» θεωρεί εσφαλμένα ότι έχει εξουσία και θέλει να επεκταθεί και να κατακτήσει το δημόσιο χώρο. Ο ένας δίνει σ' έναν δρόμο το όνομα του πατέρα του, ο άλλος ενός στελέχους του κόμματος όπου ανήκει κ.λπ. Τονίστηκε ότι ο δημόσιος χώρος ανήκει σε όλους, είναι εξ ορισμού χώρος δικαιωμάτων για όλους. Η δημόσια παιδική χαρά εγγυάται ότι κάθε παιδί -ανεξάρτητα αν οι γονείς του μπορούν να του έχουν τσουλήθρα στην αυλή τους- έχει ελεύθερη πρόσβαση σε τσουλήθρα και ομαδικό παιχνίδι...
• Αναφέρθηκε η νοηματοδότηση μέσω των ονοματοθεσιών. Ποιό νόημα, ποιό πρότυπο, ποιές αξίες επιδιώκει να περάσει στα παιδιά που παίζουν στην παιδική χαρά η ονομασία «στρατηγού τάδε»; Μιλιταρισμό αντί όραμα για έναν ειρηνικό κόσμο.
  Αντίθετα ένα μήνυμα που θα μπορούσε να περάσει στα παιδιά θα ήταν η μνήμη και η ευθύνη απέναντι στη φύση, δεδομένου ότι πριν λίγες δεκαετίες η περιοχή αυτή ήταν δάσος και η χούντα το έδωσε στον ΑΟΟΑ προς νόμιμη καταπάτηση (έργο που επαναλαμβάνεται εδώ, τώρα, ξανά).
• Ακούστηκαν αντιπροτάσεις, όπως πλατεία «δάσους», «άλλοτε δάσους», «αλεπούς», «Αισώπου»...
• Αλλά και αμφισβητήσεις του τύπου: Σιγά μην επέβλεψε και τα μπετά ο Χαραλαμπόπουλος! Αν πρέπει να δοθεί το όνομα κάποιου που δούλεψε, τότε να πάρει το όνομα του οδηγού της ΜΟΜΑ!

Το ιλαρότερο όμως των επιχειρημάτων εκτοξεύτηκε από τον Αρ. Μπουράνη, πρόεδρο του τοπικού συμβουλίου, ο οποίος παρά τις αντιδράσεις όλων των παρευρισκόμενων κατοίκων επέμενε να υπερψηφίσει το όνομα του στρατηγού. Γιατί άραγε; Διότι, εξήγησε ο πρόεδρος, εφόσον η παιδική χαρά είναι ανώνυμη και εφόσον εμφανίζεται κάποιος σύλλογος, πρώτος, και ζητάει εγγράφως να ονομαστεί πλατεία τάδε, δεν μπορεί παρά να το ψηφίσει! Διότι πρόκανε και έπιασε στον ύπνο τους άλλους συμπολίτες. Απλά, δίκαια, ορθολογικά πράγματα... Σωκράτης, Πλάτωνας και Αριστοτέλης κάνουν ομαδικό χαρακίρι μπροστά σ' αυτή την τεκμηριωμένη συλλογιστική.

Ευτυχώς το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας των τοπικών συμβούλων ήταν 2-2 και η παιδική χαρά σώθηκε. Δεν πλαστογραφήθηκε σε πλατεία ούτε επιβλήθηκε στην καθημερινότητά μας μια άκριτη μονομερής ονοματοδοσία.

Σημείωση
Οι άνθρωποι που εκλέγονται στα τοπικά/δημοτικά συμβούλια καλό είναι να διαβάζουν συχνά τα manual της δημόσιας συνεδρίασης. Ένα σύντομο σκονάκι για βοήθεια: Τοποθετούμαι συνολικά, δεν απαντώ σε έναν-έναν, δευτερολογώ συνολικά, αν χρειαστεί, χωρίς να απαντώ σε μία-μία, δεν ανταλλάσσω ατάκες - είναι αντιπαραγωγικό, δεν φωνασκώ, δεν διακόπτω τον ειρμό του άλλου - είναι μεγάλη αγένεια, δεν πετάγομαι να πω ό,τι μου κατέβει όποτε μου κατέβει - κρατάω σημειώσεις αν χρειαστεί, ακούω σιωπηλά και προσεκτικά κάθε ομιλητή, δεν στήνω πηγαδάκι με τον/την διπλανό/ή μου. Σκέφτομαι. Συνδιαμορφώνω.