Να μη γίνει το πένθος η κουβέρτα που θα καλύψει τους εγκληματίες

Αναδημοσίευση από το φιλοδασικό ιστολόγιο Καμένη Γή

---

Despair
(από το fb προφίλ αγαπημένης φίλης)

Αλλοίμονο, οι καλικάντζαροί τους θα σχεδιάσουν τώρα, εκτός από αντιπλημμυρική, και
αντιπυρική θωράκιση της Αττικής. Αυτοί οι άνθρωποι τελικά είναι η οριστική μας λύση.

Στεκόμαστε ενεοί, σχεδόν παράλυτοι μπροστά στις εικόνες. Τις εικόνες της φωτιάς που έκαιγε, τις εικόνες που άφησε πίσω της η φωτιά. Ακόμα και μπροστά στην εμπειρία της καυτής πνοής, που δεν σε άφηνε να ανασάνεις. Σε μία έκταση 11.000 στρεμμάτων περίπου, εκεί που ζούσαν μόνιμα ή περιστασιακά 15.000 άνθρωποι, σήμερα 100 περίπου χάθηκαν οριστικά, 200 αγνοούνται, 700 θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν από τη βάναυση αλλαγή της ζωής τους και όλοι εμείς, οι συνδημότες και συμπολίτες, θα ξανανιώσουμε την ίδια απογοήτευση που νιώθουμε μετά από κάθε τραγωδία κλίμακας. Και θα πενθήσουμε όπως πάντα για αυτούς που χάθηκαν, που υπέφεραν και που υποφέρουν.

Και μετά θα τα ξεχάσουμε όλα και η βιοποριστική μας αγωνία θα σκεπάσει με την πυκνή αχλή της, πρόσωπα, γεγονότα, προδομένες υποσχέσεις και τελικά θα σκεπάσει και θα αναβαπτίσει τους ενόχους.

Όμως, μπροστά στην τριπλή ανικανότητα των εξουσιαστικών δομών (ΝΑΙ, δεν είναι διοικητικές δομές, είναι καθαρά ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ), δηλαδή της ανικανότητας
- του Δήμου
- της Περιφέρειας
- της κεντρικής κυβέρνησης
εκτυλίσσεται ένα δράμα τεραστίων διαστάσεων, με νεκρούς, με αγνοουμένους, με κατεστραμμένη φύση και έναν τόπο να βυθίζεται κι άλλο, να υποβαθμίζεται, να εξαφανίζεται.

Τα κοράκια, οι υπεύθυνοι για την Αττική Τραγωδία δεν είναι άλλοι από τους προαναφερθέντες εξουσιαστές. Γιατί:

Οι δασικές εκτάσεις ποτέ δεν προστατεύτηκαν, όχι μόνο από τους καταπατητές και τους εκχερσωτές (που είναι πάντα συνέταιροι κάθε εξουσίας) αλλά ακόμα και από αυτούς τους Οργανισμούς Κοινής Ωφελείας, όπως αυτάρεσκα ονομάζονται ενώ π.χ. τα ηλεκτροφόρα δίκτυα τους, διασχίζουν δασικές εκτάσεις εναερίως, σήμερα το 2018. Όταν εκτελούνται εργολαβίες πλησίον ή εντός δασών, μπάζα και σκουπίδια εγκαταλείπονται στη μοίρα τους αφού "το δάσος δεν είναι κανενός για να βάλει τις φωνές" και βέβαια μία υποστελεχωμένη δασική υπηρεσία βολεύει τους εμπνευστές των "οικιστικών πυκνώσεων" και τους τροφούς των οικοδομικών συνεταιρισμών.

Η Δασική Υπηρεσία έχει εκμηδενιστεί από τις πολιτικές επιλογές της κεντρικής εξουσίας και όχι μόνο δεν οργανώνει την δασοπυρόσβεση (ως όφειλε και ως η μόνη ικανή για κάτι τέτοιο) αλλά δεν ασκεί πια ούτε το πολύτιμο έργο της Δασοπροστασίας.

Η Εξουσία, αντί να επιλέξει την διατήρηση του δάσους, επέλεξε να διατηρήσει τις "οικιστικές πυκνώσεις" που στην ουσία αποτελούν δασικές ασυνέχειες με παρανόμους οικιστές που έχουν αποδεχτεί να ζουν με τον κίνδυνο. Αποτελώντας και οι ίδιοι παράγοντα κινδύνου για το δάσος, όπως το —τυπικά οπισθοδρομούν άρα και πυρόφιλο— δάσος, αποτελεί παράγοντα κινδύνου για τους ίδιους. Όμως ενώ το δάσος δεν απολαμβάνει καμίας προστασίας πια, οι καταπατητές, οι εκχερσωτές και οι αυθαιρετούχοι απολαμβάνουν την δημοτική, την περιφερειακή, την κρατική κάλυψη. Όταν όμως έρθει η ώρα του υποβαθμισμένου δάσους να δείξει τον πυρόφιλο χαρακτήρα του, μιλάνε όλοι για την "κακιά την ώρα", για την ατυχία κ.λπ. Προστατεύονται οι αυθαιρετούχοι και οι καταπατητές, αλλά όχι το δάσος. Και αυτό ισχύει και για τους τρεις παχύδερμους εξουσιαστές που βρίσκονται σε μόνιμο κυνήγι ψήφων.

Η Περιφέρεια και οι επιλογές της

Η Περιφέρεια επιλέγει να ξοδεύει εκατομμύρια σε δήθεν "αντιπλημμυρική θωράκιση" για κάποιους δικούς της λόγους, αντί να δει την αλήθεια πως η αντιπλημμυρική θωράκιση και η δασοπροστασία είναι αδέλφια σιαμαία.

Σήμερα, μετά από τις καταστροφικές πυρκαγιές της 23ης Ιουλίου 2018, η λεκάνη απορροής του Μεγάλου Ρέματος και οι υπολεκάνες των συμβαλλόντων σε αυτό ρεμάτων έχουν αλλάξει. Δεν χρειάζεται να περιγράψουμε τι θα πρέπει να περιμένουμε τον χειμώνα που έρχεται. Και απ' ό,τι γίνεται συνήθως (με εξαίρεση την Πάρνηθα του 2007) δεν προβλέπονται ορεινά υδρονομικά, από την εξόχως ένοχη Περιφέρεια.

Η Περιφέρεια επίσης, η οποία πλέον φέρει και την ευθύνη συντήρησης του κεντρικού οδικού δικτύου της Αττικής, δεν φροντίζει να διατηρείται το δίκτυο αυτό καθαρό από ξερόχορτα, προϊόντα κλαδεμάτων, μπάζα και σκουπίδια και φυσικά ούτε συντηρεί το υψηλό πράσινο των κρασπέδων των οδών αυτών. Ακόμα και στην κεντρικότατη λεωφόρο Μαραθώνος. Μετά απορούμε πως πέρασε η φωτιά από την ασφάλτινη αντιπυρική της ζώνη.

Η Περιφέρεια πάλι, γνωρίζει την έννοια της πολιτικής προστασίας μόνο ως διαφημιστική καμπάνια ή ως ευκαιρία για προβολή. Ποτέ δεν εννόησε το ότι η πολιτική προστασία, τουλάχιστον στις φυσικές καταστροφές είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πρόληψη και τη φροντίδα ενόσω ο κίνδυνος δεν υφίσταται.

Ο Δήμος της πυρκαγιάς

Ο Δήμος, που χρόνια εγκαλείται για τα προϊόντα κλαδεύσεων και τα αποκόμματα φυτικού υλικού που αφήνουν —ασυνείδητοι σε πολλές περιπτώσεις— συμπολίτες μας στα κράσπεδα των οδών ή ακόμα χειρότερα πλησίον δασικών εκτάσεων. Ο ίδιος Δήμος είναι που έβλεπε σωρούς από σκουπίδια και οργανικό φορτίο στις διασταυρώσεις και σε οικόπεδα μπροστά, στο Κόκκινο Λιμανάκι, στο όρια μεταξύ Ραφήνας και Ματιού, στον Βουτζά, στην Καλλιτεχνούπολη, στον Άγιο Σπυρίδωνα, στη Διώνη και απλά δικαιολογούταν πως δεν μπορεί να κυνηγάει τον καθένα, που αφήνει τον σωρό του. Και αυτό αποτελούσε δικαιολογία για τη μη αποκομιδή τους, λησμονώντας (επίτηδες;) πως ακόμα και όταν παρατάει εύφλεκτη ύλη ένας ασυνείδητος, ο Δήμος πρέπει να άρει τον κίνδυνο. Μετά ας δει τι θα κάνει με τους ασυνείδητους και όχι να φέρεται και ο ίδιος ως ένας από αυτούς.

Ο ίδιος Δήμος είναι που δικαιολογούταν πως χάλασε ο θρυμματιστής του και δεν μπορούσε να θρυμματίσει τους σωρούς που μάζευε ο ίδιος ο Δήμος, στη Διώνη και στην Αρίωνος.

Ο ίδιος Δήμος ήταν που συγκέντρωνε τεράστιες ποσότητες οργανικού υλικού δίπλα στο γήπεδο της Διώνης λέγοντας πως θα τα απομακρύνει σύντομα. Ένα σύντομα που μετριόταν σε γεωλογικό χρόνο.

Ο ίδιος Δήμος δεν είναι που μπαζώνει ρέματα στη Διώνη και ετοιμάζεται να μπαζώσει και να τσιμεντώσει και το Μέγα Ρέμα, που σε συνδυασμό με την εξαφάνιση της φυτοκάλυψης στα ανάντη του Ματιού και της καμένης περιοχής, θα προκαλέσει κλιμάκωση των πλημμυρικών φαινομένων τον χειμώνα που έρχεται;

Ο ίδιος Δήμος δεν είναι που στηρίζει τις "οικιστικές πυκνώσεις", τις πιο ξεκάθαρα επικίνδυνες περιοχές, άσχετα αν ο θύτης (εκχερσωτής) πολλές φορές είναι και το θύμα της δασικής πυρκαγιάς;

Ο ίδιος Δήμος είναι που στο κομμάτι της πολιτικής προστασίας αγνοεί επιδεικτικά (αντιγράφοντας την περιφέρεια) τον κρίσιμο ρόλο της πρόληψης και της δασοπροστασίας. Όπως και τον κρίσιμο ρόλο που παίζει η αρμονική συνύπαρξη με τη φύση, προκλειμένου να αντιμετωπιστούν φυσικές καταστροφές.

Σήμερα τρώγονται σαν τα κοράκια ρίχνοντας ο ένας τις ευθύνες στον άλλο, ενώ είναι και οι τρεις ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ στο ΕΓΚΛΗΜΑ.

Φυσικά ούτε λόγος για παραιτήσεις. Άλλοι παραιτούνται από ευθιξία. Αυτοί εδώ δεν παραιτούνται, παρά την —βουβή λόγω πένθους— κατακραυγή.

Άλλη μία φορά που μία τραγωδία δεν θα οδηγήσει τον άνθρωπο να κουβεντιάσει και να γίνει φίλος με τη φύση. Άλλη μία φορά που οι ένοχοι με περισσό θράσος μας κοιτάζουν υποκρινόμενοι τους σωτήρες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το θράσος των εξουσιαστών, το θράσος που ποτίζει ο λαϊκισμός των λόγων και των πράξεων τους. Να σε κοιτούν και να σε επικρίνουν γιατί τους καταλογίζεις τις ευθύνες που τους αναλογούν. Να είναι μόνιμα τραγικές φιγούρες, μέσα στη γελοιότητα τους, που ψάχνουν πάντα κάποιον για να του επιρρίψουν την ευθύνη. Την ευθύνη της ανικανότητας τους. Είναι θρασείς γιατί ποντάρουν στην κοντή μας μνήμη και στον βαθύ μας πόνο και τους βγαίνει σχεδόν πάντα.

Μη τους αφήσουμε αυτή τη φορά. Στο όνομα των νεκρών, των αγνοούμενων, των τραυματιών και του πόνου που θα μας συνοδεύει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μας.