Χατζηδάκης-Μητσοτάκης συνεχίζουν την πολιτική λεηλασίας του δάσους

21 Μαρτίου: Διεθνής Ημέρα Δασοπονίας ...ή Δασοκτονίας;

Παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Φάμελλο, ο Χατζηδάκης συνεχίζει την καταστροφική επίθεση στο δασικό πλούτο της χώρας, προς όφελος των κάθε είδους καταπατητών και πλιατσικολόγων. Εκτός από την προσπάθεια νομιμοποίησης των περιβόητων «οικιστικών πυκνώσεων», έβαλε στο στόχαστρο τις εποικιστικές εκτάσεις και τα ξεχερσωμένα δάση, ενώ παροπλίζει την Γενική Διεύθυνση Δασών και Δασικού Περιβάλλοντος (ΓΔΔΔΠ), για να διευκολυνθεί στην υλοποίηση των καταστροφικών του σχεδίων.

Παροπλισμός της ΓΔΔΔΠ

Στις 19 Φλεβάρη του 2020, ο Χατζηδάκης ανακοίνωσε με Δελτίο Τύπου, ότι με απόφασή του και σε συνεννόηση με τον Μητσοτάκη όρισε την Μ. Κοζυράκη, «ως Συντονίστρια για την προώθηση πρωτοβουλιών και δράσεων του Υπουργείου στα θέματα δασικής πολιτικής. Η κυρία Κοζυράκη θα υπάγεται στη Γενική Γραμματεία Φυσικού Περιβάλλοντος και Υδάτων και θα συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντά της ως Συντονίστρια στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Κρήτης (ΑΔΚ)».

Οι υπουργικές αποφάσεις με τις οποίες διορίζονται στα Πολιτικά Γραφεία των υπουργών οι διευθυντές, οι επιστημονικοί συνεργάτες, οι μετακλητοί, σύμφωνα με το ΠΔ 63/2005, δημοσιεύονται στο τεύχος ΥΟΔΔ του ΦΕΚ. Mέχρι το Σάββατο 14 Μάρτη, που ψάξαμε για τελευταία φορά στο ΦΕΚ, δεν είδαμε να δημοσιεύτηκε απόφαση διορισμού της κ. Κοζυράκη. Και δε δημοσιεύτηκε γιατί σύμφωνα με το άρθρο 56 παρ. 3 του ΠΔ 63/2005, υπάρχει ασυμβίβαστο διορισμού της, επειδή ως Συντονίστρια της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Κρήτης ασκεί δημόσια διοίκηση.

Αναφέρει η συγκεκριμένη διάταξη: «3. Οι διευθυντές των πολιτικών γραφείων, οι διοικητικοί υπάλληλοι και οι ειδικοί σύμβουλοι και συνεργάτες των πολιτικών γραφείων δεν επιτρέπεται να ασκούν διοίκηση ή διαχείριση των υποθέσεων που εμπίπτουν στις αρμοδιότητες των υπηρεσιών του υπουργείου ούτε έχουν το χαρακτήρα προϊσταμένης αρχής των υπηρεσιών αυτών» (η έμφαση δική μας).

Η κ. Κοζυράκη, προτού διοριστεί Συντονίστρια της ΑΔΚ, ήταν υπηρεσιακός παράγοντας στη Γενική Διεύθυνση Δασών και Αγροτικών Υποθέσεων (ΓΔΔΑΥ), που υπάγεται στην ΑΔΚ, και ως τέτοια ασκούσε δημόσια διοίκηση για τις υποθέσεις που χειρίζονται οι υπηρεσίες του ΥΠΕΝ. Και βέβαια, ως Συντονίστρια της ΑΔΚ, ασκεί δημόσια διοίκηση για τις υποθέσεις που χειρίζονται οι υπηρεσίες του ΥΠΕΝ στην Κρήτη.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ μας, η κ. Κοζυράκη δύο μέρες κάθε εβδομάδα βρίσκεται σε γραφείο του ΥΠΕΝ. Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, ότι η εν λόγω κυρία, ως Συντονίστρια της δασικής πολιτικής του ΥΠΕΝ, θα επικοινωνεί και θα έχει υπό την καθοδήγησή της τον Γενικό Διευθυντή Δασών και Δασικού Περιβάλλοντος και όλες τις Διευθύνσεις Δασών που υπάγονται στη ΓΔΔΔΠ. Με λίγα λόγια, με το διορισμό της Μ. Κοζυράκη, η ΓΔΔΔΠ, ως κεντρική υπηρεσία του ΥΠΕΝ, παροπλίζεται σε ό,τι αφορά την άσκηση της δασικής πολιτικής.

Εντύπωση προκαλεί η άποψη που διατυπώθηκε στο Δελτίο Τύπου, ότι ο Χατζηδάκης έλαβε την παράνομη απόφασή του «σε συνεννόηση με τον Πρωθυπουργό». Αυτή η αρμοδιότητα ανήκει στους υπουργούς και όχι στον πρωθυπουργό. Είναι μήπως μια προσπάθεια του Χατζηδάκη να αποποιηθεί των ευθυνών του γι’ αυτή την παράνομη ενέργεια;

Από όποιους κι αν πάρθηκε η απόφαση διορισμού της Κοζυράκη ένα είναι σίγουρο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήθελε να βρει ένα δασολόγο Συντονιστή της δασικής πολιτικής του ΥΠΕΝ (επιπέδου Συντονιστή Αποκεντρωμένης Διοίκησης), προκειμένου να αποχαρακτηρίσει —μέσω της ανάρτησης των δασικών χαρτών— τις εποικιστικές εκτάσεις, που στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι δασικές και να νομιμοποιήσει τα παράνομα ξεχερσωθέντα δάση και δασικές εκτάσεις.

Και στην κορφή… Σαββίδης

Γι’ αυτές τις παρανομίες θα μιλήσουμε στη συνέχεια. Εδώ θέλουμε να θυμίσουμε εν συντομία μερικά πράγματα για την επιχείρηση αποχαρακτηρισμού πευκοδάσους στο Παλιούρι Χαλκιδικής προς όφελος εταιρίας του Σαββίδη. Το πευκοδάσος αυτό έχει έκταση 125,44 στρεμμάτων και βρίσκεται εντός έκτασης 320 στρεμμάτων, στην οποία βρίσκεται και ένα εγκαταλελειμμένο «Ξενία». Εχουμε νέα απόπειρα από τον υπουργό Ανάπτυξης, να βοηθήσει με πλάγιο τρόπο την εταιρία του Σαββίδη να χτίσει παραπάνω επιφάνεια απ’ όση δικαιούται, με μεταφορά —κατά κάποιο τρόπο— συντελεστή δόμησης. Σ’ αυτή την ιστορία θα αναφερθούμε σε άλλο σημείωμά μας τις επόμενες μέρες.

Ο Χατζηδάκης συνέχισε την προσπάθεια των Σταθάκη-Φάμελλου να αποχαρακτηρίσουν το δάσος, χρησιμοποιώντας το Τεχνικό Συμβούλιο Δασών (ΤΣΔ). Η τελευταία απόπειρα έγινε στις 26 Σεπτέμβρη του 2019. Στη συνεδρίαση του ΤΣΔ είχαν κληθεί —για να τοποθετηθούν πάλι επί του ζητήματος— οι αρμόδιοι υπηρεσιακοί παράγοντες των δασικών υπηρεσιών της Χαλκιδικής και της Θεσσαλονίκης, που έχουν κατ’ επανάληψη γνωματεύσει για το αυτονόητο: ότι το πευκοδάσος είναι δάσος.

Οπως ήταν φυσικό, οι υπηρεσιακοί παράγοντες επέμειναν στην αρχική (και σωστή) θέση τους και έτσι η απόπειρα του Χατζηδάκη να αποχαρακτηριστεί το δάσος έπεσε στο κενό. Φαίνεται, ότι αυτό ο Χατζηδάκης «το κράτησε μανιάτικα», χρεώνοντάς το στον προϊστάμενο της ΓΔΔΔΠ και στους προϊσταμένους των τριών Διευθύνσεών της που είναι μέλη του ΤΣΔ. Και αποφάσισε να παροπλίσει τη Γενική Διεύθυνση Δασών και Δασικού Περιβάλλοντος, με τον παράνομο διορισμό της Μ. Κοζυράκη, ως Συντονίστριας της δασικής πολιτικής του ΥΠΕΝ.

Είναι κι αυτή μια ακόμα εκδήλωση… αριστείας και εφαρμογής του… επιτελικού κράτους. Παροπλίζουμε τις αρμόδιες υπηρεσίες, βάζουμε έναν «γκαουλάιτερ» πάνω απ’ αυτές, για να μπορούμε να κάνουμε καλύτερα τις βρομοδουλειές.

Επιχείρηση νομιμοποίησης των εποικιστικών εκτάσεων

Μέχρι τις εκλογές του Οκτώβρη του 2009 που έφεραν στην κυβέρνηση τον Γ. Παπανδρέου και την παρέα του, η δασική πολιτική ασκούνταν από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (ΥΠΑΑΤ). Τότε, η άσκηση της δασικής πολιτικής πέρασε στο Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας. Ομως, η διαχείριση των εποικιστικών εκτάσεων, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι δασικές, εκτός από μερικές εξαιρέσεις, παρέμεινε στο ΥΠΑΑΤ. Ετσι, αυθαίρετα δεν εφαρμόζονταν σ’ αυτές τις εκτάσεις η δασική νομοθεσία.

Δεν είχε γίνει καμία εμπεριστατωμένη χαρτογράφηση των εποικιστικών εκτάσεων και έτσι οι υπηρεσίες του ΥΠΑΑΤ δεν είχαν ακριβή εικόνα για τον αριθμό και την έκτασή τους. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι πρόκειται για σημαντικές εκτάσεις.

Με νομοσχέδιο που ο Χατζηδάκης έθεσε σε «Διαβούλευση» από τις 4 έως στις 18 Μάρτη έβαλε στο στόχαστρο τις δασικές εποικιστικές εκτάσεις. Με το επιχείρημα ότι κατά την κατάρτιση των δασικών χαρτών δεν πάρθηκαν υπόψη διοικητικές πράξεις (με τις οποίες οι προηγούμενες πολιτικές ηγεσίες του ΥΠΑΑΤ είχαν εξαιρέσει παράνομα τις δασικές εποικιστικές εκτάσεις από την εφαρμογή της δασικής νομοθεσίας), με το άρθρο 48 του νομοσχεδίου, από τη μια νομιμοποιεί όλες αυτές τις διοικητικές πράξεις και από την άλλη εγείρει ζήτημα επανεξέτασης όλων των δασικών χαρτών (ανεξάρτητα του σταδίου στο οποίο βρίσκονται), απαιτώντας —με βάση όλες αυτές τις παράνομες διοικητικές πράξεις— να εξαιρεθούν οι δασικές εποικιστικές εκτάσεις από τους δασικούς χάρτες!

Είναι άγνωστο πόσες απ’ αυτές τις εκτάσεις καλλιεργούνταν και πόσες (τα καλά «φιλέτα») έχουν χρησιμοποιηθεί για να κατασκευαστούν βίλες. Μιλάμε μόνο για βίλες, γιατί οι παράνομες διοικητικές πράξεις που έχουν εκδοθεί δεν εκδόθηκαν για να χτιστούν χαμόσπιτα.

Αναφέραμε παραπάνω ότι δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία για το ποιες και πόσες είναι αυτές οι εποικιστικές εκτάσεις. Ο νεοφιλελεύθερος Χατζηδάκης, όμως, έχει τη λύση: θα στηριχτεί στο χαρτογραφικό υπόβαθρο του ΟΠΕΚΕΠΕ (Οργανισμός Πληρωμών και Ελέγχου Κοινοτικών Ενισχύσεων Προσανατολισμού και Εγγυήσεων), το οποίο δημιουργήθηκε βασιζόμενο και στις παράνομες διοικητικές πράξεις που εκδόθηκαν τα προηγούμενα χρόνια και με τις οποίες αποχαρακτηρίστηκαν οι εποικιστικές εκτάσεις από δασικές.

Ο ΟΠΕΚΕΠΕ ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 1998 με το νόμο 2637 και ήταν ΝΠΔΔ, διότι με βάση το αστικό Σύνταγμα οι κρατικές αρμοδιότητες πρέπει να ασκούνται από κρατικές υπηρεσίες ή από ΝΠΔΔ. Τον Σεπτέμβρη του 2001, η κυβέρνηση Σημίτη, με το νόμο 2945, τροποποίησε τον ιδρυτικό νόμο του ΟΠΕΚΕΠΕ και (μεταξύ των άλλων) μετέτρεψε τον Οργανισμό σε ΝΠΙΔ, κάτι που είναι αντίθετο προς το Σύνταγμα. Με τον ίδιο νόμο δόθηκε η δυνατότητα στον υπουργό Γεωργίας να αλλάζει κατά το δοκούν διατάξεις του μόνο με υπουργική απόφαση, κάτι που επίσης απαγορεύεται, αφού μόνο το αστικό κοινοβούλιο μπορεί να κάνει αλλαγές σε νόμους ή να τους καταργεί.

Ετσι, ο ΟΠΕΚΕΠΕ, που χειρίζεται κρατικές αρμοδιότητες και που δεν είχε στην ουσία σύννομη νομική υπόσταση, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν υπήρχε δικαστήριο για να εκδικάσει τις διαφορές των αγροτών με τον ΟΠΕΚΕΠΕ, είχε τη δυνατότητα να αυθαιρετεί και να εντάσσει στο χαρτογραφικό του υπόβαθρο και τις δασικές εποικιστικές εκτάσεις που αποχαρακτηρίζονταν με παράνομες διοικητικές πράξεις.

Επιχείρηση νομιμοποίησης των ξεχερσωμένων δασών

O Χατζηδάκης δεν πρωτοτυπεί στο ζήτημα της νομιμοποίησης των παρανόμως ξεχερσωμένων δασών και δασικών εκτάσεων, όπως δεν πρωτοτυπεί με την απόπειρα να νομιμοποιήσει βίλες και χαμόσπιτα που χτίστηκαν σε δάση και δασικές εκτάσεις και βαφτίστηκαν «οικιστικές πυκνώσεις».

Σε ό,τι αφορά τις κακόφημες «οικιστικές πυκνώσεις», ο Χατζηδάκης ισχυρίζεται ψευδώς ότι εφαρμόζει την απόφαση 685/2019 της Ολομέλειας του ΣτΕ. Στην περίπτωση, όμως των άρθρων 47 και 47Β του νόμου 998/1979, αποσιωπά το ότι οι εξουσιοδοτικές υπουργικές αποφάσεις, με τις οποίες επιχειρήθηκε η νομιμοποίησή τους (των δύο αυτών άρθρων) κρίθηκαν ως αντισυνταγματικές με την απόφαση 645 του Ε’ Τμήματος του ΣτΕ που δημοσιεύτηκε στις 3 Απρίλη του 2019.

Ούτε αυτή η αντιδασική ρύθμιση του Χατζηδάκη θα έχει κάποια τύχη. Απλά την εισάγει, ενόψει των σχεδιαζόμενων διπλών εκλογών, για να υφαρπάξει τις ψήφους των καταπατητών που ξεχέρσωσαν παράνομα δάση και δασικές εκτάσεις για να τις χρησιμοποιήσουν δήθεν για αγροτική εκμετάλλευση.

Στην απόφασή 645 το Ε’ Τμήμα του ΣτΕ επισημαίνει:

«Υπό τα δεδομένα αυτά, κατά την άποψη που επικράτησε στο Τμήμα, η εξαγορά δασών/δασικών εκτάσεων που εκχερσώθηκαν προ του 1975 αυτογνωμόνως, προκειμένου να καλλιεργηθούν, και η μεταβίβαση κυριότητας, έναντι τιμήματος, στους κατόχους αυτών, υπό την προϋπόθεση ότι η αγροτική χρήση συνεχίζεται έως την έκδοση της πράξης εξαγοράς και θα συνεχιστεί στο μέλλον (άρθρο 47 παρ. 5 επ. του νόμου 998/1979) αντίκεινται προς τα άρθρα 24 παρ. 1 και 117 παρ. 3 του Συντάγματος, όπως βασίμως προβάλλεται».

«Στην κρινόμενη όμως περίπτωση, η επίκληση της ενίσχυσης της εθνικής οικονομίας και της απασχόλησης γίνεται όλως αορίστως, ενώ η αυθαίρετη εκχέρσωση και εν συνεχεία αγροτική εκμετάλλευση δασών και δασικών εκτάσεων —και μάλιστα από πρόσωπα μη ασχολούμενα κατ’ επάγγελμα με τη γεωργία… δεν συνιστούν, επ’ ουδενί, επίκληση εξαιρετικής ανάγκης με ιδιαίτερη κοινωνική, εθνική ή, έστω, οικονομική σημασία, που θα δικαιολογούσε την έγκριση των, αυθαιρέτως πραγματοποιηθεισών προ του 1975 εκχερσώσεων δασών και δασικών εκτάσεων… Από τη φύση δε του πράγματος, οι εκχερσώσεις αυτές έχουν γίνει ανεπιλέκτως και ασυνδέτως προς κρατικούς αναπτυξιακούς σκοπούς ή άλλους λόγους δημοσίου συμφέροντος, δημιουργούν τετελεσμένες καταστάσεις και εμποδίζουν το σχεδιασμό αγροτικής πολιτικής, σε εθνικό ή περιφερειακό επίπεδο, με αποτέλσμα να μην μπορεί να θεωρηθεί ότι η ρύθμιση επιδιώκει θεμιτό σκοπό εξ εκείνων που περιγράφονται στο άρθρο 106 του Συντάγματος».

«Ως εκ τούτου η αντίθεση προς το Σύνταγμα της γενικευμένης “νομιμοποίησης“ εκχερσώσεων χιλιάδων στρεμμάτων δασικής γης δεν θεραπεύεται από την υποχρέωση συνέχισης της αγροτικής καλλιέργειας στο διηνεκές, επί ποινή ανάκλησης της παραχώρησης, ή από την καταβολή πέραν του τιμήματος απόκτησης της έκτασης (που καθορίστηκε σε ιδιαιτέρως χαμηλά επίπεδα)… χρηματικού ανταλλάγματος που θα χρησιμοποιηθεί για την “αναδάσωση“ ή “δάσωση“ αντίστοιχων εκτάσεων» (οι εμφάσεις δικές μας).

Αίσθηση προκάλεσε η επισήμανση, ότι αυτοί που κάνουν τα ξεχερσώματα δεν είναι κατ’ επάγγελμα αγρότες. Προφανώς, και οι δικαστές του ΣτΕ έχουν αντιληφθεί ότι λόγω της ασκούμενης από τη δεκαετία του ‘80 αντιαγροτικής πολιτικής από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις όλων των χρωμάτων, από τη φτωχή αγροτιά εγκαταλείπεται ακόμα και καλλιεργούμενη πεδινή γεωργική έκταση και επομένως δε συντρέχει λόγος να εκχερσωθούν δάση και δασικές εκτάσεις για γεωργική καλλιέργεια. Αυτοί που ξεχερσώνουν δάση το κάνουν για να αλλάξουν τη χρήση της γης μέσα σε μια χρονική περίοδο και να την χρησιμοποιήσουν για την κατασκευή κατοικιών. Επειδή όμως δεν μπορεί να γίνει άμεσα η νομιμοποίηση για κατοικίες, επιλέγεται ως πρώτη φάση το ξεχέρσωμα δήθεν για γεωργική εκμετάλλευση.

Επειδή το Ε’ Τμήμα του ΣτΕ, με την απόφαση 645, έκρινε ότι οι υπουργικές αποφάσεις που ήταν εξουσιοδοτικές για την εφαρμογή των άρθρων 47 και 47Β του νόμου 998/1979 είναι αντισυνταγματικές, η υπόθεση παραπέμφθηκε στην Ολομέλεια και έχει εκδικαστεί. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ μας, η απόφαση της Ολομέλειας θα εκδοθεί μέσα στους επόμενους μήνες. Η εκτίμησή μας είναι ότι η Ολομέλεια θα επικυρώσει την απόφαση 645 του Ε’ Τμήματος, η οποία είναι καταπέλτης και δεν αφήνει κανένα περιθώριο για την έκδοση απόφασης που θα δικαιώνει τους καταπατητές που ξεχέρσωσαν δάση και δασικές εκτάσεις δήθεν για γεωργική καλλιέργεια.

Ο Χατζηδάκης, όμως, ως νέος Μαυρογιαλούρος, μοιράζει χάντρες και καθρεφτάκια στους καταπατητές και ξεχερσωτές δασών και δασικών εκτάσεων, για ψηφοθηρικούς λόγους.

Τέλος, όσον αφορά την κατάρτιση, ανάρτηση και κύρωση των Δασικών Χαρτών είχαμε επισημάνει, από τις αρχές ακόμα του 2016, όταν η κυβέρνηση Τσίπρα είχε σχεδιάσει τη μαζική κατάρτιση, ανάρτηση και κύρωσή τους, ότι αυτοί οι Δασικοί Χάρτες θα είναι καρικατούρες, καθώς όχι μόνο δεν προστατεύουν το δασικό πλούτο της χώρας, αλλά και ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου γα την οιονεί νομιμοποίηση των καταπατήσεων και ξεχερσωμάτων δασών και δασικών εκτάσεων (για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ).

Γεράσιμος Λιόντος

Πηγή: ΚΟΝΤΡΑ