Κύρια σημεία του "Νομοσχεδίου Εκσυγχρονισμός της Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας"

☛ Άρθρο 99 (Ρυθμίσεις θεμάτων Πολεοδομικού Χαρακτήρα):
καταστρατήγηση (επί της ουσίας κατάργηση) του Χωρικού Σχεδιασμού —Χωροταξικού και Πολεοδομικού—, που πηγάζει από την ιεραρχία των επιπέδων και την ανωτερότητα του υπερκείμενου σχεδιασμού με την εισαγωγή της «ευελιξίας» και της «διαβάθμισης των δεσμεύσεων». Στην ουσία δηλαδή, ευκαιριακά και κατά το δοκούν, επιτρέπεται οριζόντια —χωρίς καμία πρόβλεψη στον Νόμο για μετέπειτα εξειδίκευση— ορισμένοι Όροι, Προϋποθέσεις, Απαγορεύσεις της πολεοδομικής νομοθεσίας να μην θεωρούνται τόσο …δεσμευτικοί και αυτομάτως να παρακάμπτονται.

☛ Κεφάλαιο Στ (Οικιστικές Πυκνώσεις):
Αφού το ΣτΕ ακύρωσε την εξαίρεσή τους από τους Δασικούς χάρτες, επιχειρείται η νομιμοποίησή τους, μέσα από την γνωστή ιστορία της υπαγωγής των κατοικιών στο νόμο (εξαίρεση από κατεδάφιση για 30 χρόνια, επιβολή προστίμου), μετά από Οικονομοτεχνικές μελέτες ανά Περιφέρεια που θα καταλήξουν σε Π.Δ/τα για τις περιοχές των οικιστικών πυκνώσεων (και θα στηρίζουν την παραμονή των αυθαιρέτων!). Ο εμπαιγμός και η αυθαιρεσία συνεχίζονται, η καταστρατήγηση του Συντάγματος καλά κρατεί.

☛ Άρθρο 54 (Τροποποίηση του ΠΔ 59/18 - Χρήσεις γης):
Οι προστατευόμενες περιοχές αντιμετωπίζονται με όρους αστικού σχεδιασμού, χρησιμοποιώντας ένα εργαλείο του πολεοδομικού σχεδιασμού —τις «επιτρεπόμενες χρήσεις γης»—, και επικαλούμενο (το Νομοσχέδιο) τις «ad hoc αυθαίρετες ρυθμίσεις που ισχύουν σήμερα για κάθε περιοχή Νατούρα». Οι ΕΠΜ (Ειδικές Περιβαλλοντικές Μελέτες) θα πρέπει να …επιλέξουν χρήσεις από τις νέες κατηγορίες : «Ζώνη απόλυτης προστασίας της φύσης – Ζώνη προστασίας της φύσης – Ζώνη διαχείρισης οικοτόπων και ειδών – Ζώνη βιώσιμης διαχείρισης φυσικών πόρων», ανοίγοντας έτσι τους ασκούς του Αιόλου για ακόμη μεγαλύτερες αυθαιρεσίες. Είναι κοινή διαπίστωση, ότι σε κάθε περιοχή Νατούρα, οι προαναφερόμενες Ζώνες έχουν πολύ ιδιαίτερα και μοναδικά χαρακτηριστικά, που Πρέπει και Θέλουμε να διαφοροποιούνται ως προς τις δραστηριότητες που θα επιτρέπονται σε αυτές. Τα εγγενή τους χαρακτηριστικά: της βιοποικιλότητας, των οικοτόπων, της χλωρίδας, της πανίδας, του Τοπίου κά, σε συνάρτηση και αλληλεπίδραση με την ανθρωπογενή δραστηριότητα, την εγγύτητα ή μη με τον αστικό ιστό, κάνουν κάθε μία από τις περιοχές αυτές Μοναδική (π.χ. η Ζώνη Προστασίας την περιοχή της Πίνδου και Ζώνη Προστασίας σε μια περιοχή με τα αστικά χαρακτηριστικά του Υμηττού, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται το ίδιο όσον αφορά στις επιτρεπόμενες δραστηριότητες στην έκτασή τους).

☛ Κεφάλαιο Α (Απλοποίηση Περιβαλλοντικής αδειοδότησης):
Η Πολιτεία πρέπει να κατανοήσει ότι η διαδικασία του περιβαλλοντικού Ελέγχου και της Περιβαλλοντικής Αδειοδότησης ΔΕΝ είναι βαρίδι. Αυτή είναι η …δουλειά της περιβαλλοντικής εκτίμησης: να εκτιμά τους κινδύνους μιας δραστηριότητας, και να βάζει όρους για την ορθή λειτουργία της και την προστασία του περιβάλλοντός της . Δεν υπάρχουν Περιβαλλοντικές αδειοδοτήσεις των 6 και 8 χρόνων, προφανώς ο Υπουργός αναφέρεται σε συνεχιζόμενες διαδικασίες, Τροποποιήσεις, Ανανεώσεις και σύνθετα έργα με πολλές συνοδές δραστηριότητες. Οι ΑΕΠΟ (Αποφάσεις Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων), μετά την (κωμικο)τραγική συρρίκνωση χρόνου στον έλεγχό τους, με ελλιπείς ή και καθόλου γνωμοδοτήσεις, με την «αρωγή» ιδιωτών αξιολογητών -αλλά με την ευθύνη του Δημοσίου-, που θα εκδίδονται τελικά από το ΚΕΣΠΑ, (αφού θα παρέρχονται άπρακτες οι προθεσμίες ανταπόκρισης των Υπηρεσιών), ΔΕΝ θα είναι αξιόπιστες, ΔΕΝ θα προστατεύουν καλύτερα το περιβάλλον της επένδυσης, και τέλος- τέλος, ούτε την ίδια την επένδυση αφού θα είναι ευάλωτες σε προσφυγές και περαιτέρω καθυστερήσεις. (Σημ. Στην συνέντευξη που παραχώρησε ο Υπουργός στο Αθην. Πρακτορείο Ειδήσεων στις 26.4.20, αναφέρει: «.. Δεν είναι δυνατόν η Δημόσια Διοίκηση να αδιαφορεί για την επενδυτική διαδικασία στη χώρα, τη μόνη διαδικασία που μπορεί να δημιουργήσει δουλειές και ανάπτυξη στον τόπο. Αν είναι αντίθετη η Διοίκηση σε μια αδειοδότηση ας το πει!..». Προφανώς πρόκειται για κακή πληροφόρηση που έχει ο Υπουργός. Η Διοίκηση δεν ΜΠΟΡΕΙ να αδιαφορεί για την επενδυτική διαδικασία, καθώς αυτή είναι η δουλειά της: Η προώθηση των διαδικασιών, βάσει της κείμενης νομοθεσίας, προασπίζοντας το Δημόσιο συμφέρον και την Προστασία του περιβάλλοντος. Και ναι, όταν είναι αντίθετη στα παραπάνω, θα πρέπει, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ, η Διοίκηση να πει ΟΧΙ, ή να βάλει αυστηρούς περιοριστικούς όρους!)

☛ Κεφάλαιο Γ (Διαχείριση προστατευόμενων περιοχών):
Ακόμη μια υδροκέφαλη Δομή στο ΥΠΕΝ, δημιουργημένη από τα κουφάρια των πολύπαθων Φορέων Διαχείρισης. Ανέκαθεν η Πολιτεία έβλεπε σαν βαρίδια του Φορείς αυτούς (ελλιπής στελέχωση, έλλειψη πόρων, προβληματική μισθοδοσία των στελεχών της, αδυναμία να καθορίσει τις αρμοδιότητές τους, αλλά και εμπάθεια και αήθης επίθεση στο ρόλο τους). Αντί λοιπόν, να θεραπευσει αυτές τις αδυναμίες, ακυρώνει τους ίδιους του Φορείς. Οι Μονάδες που θα παραμείνουν στις ίδιες τις προστατευόμενες περιοχές, θα είναι αποδυναμωμένες, δίχως αρμοδιότητες γνωμοδοτικές, ασχολούμενες αποκλειστικά με τη φύλαξη, ενημέρωση- ευαισθητοποίηση και διαβούλευση με την τοπική κοινωνία… η οποία όμως θα είναι πιά πολύ μακριά από τις Αποφάσεις που θα παίρνονται για τον Τόπο τους και το Μέλλον τους.

Πηγή: συσπείρωση αριστερών μηχανικών