Η φυσική αναδάσωση ξεκίνησε αλλά...

Η πυρκαγιά της Πεντέλης στις 19-20 Ιουλίου 2022 έκαψε ολοσχερώς το δασικό και αναδασωτέο Δασαμάρι καθώς και τα ρέματα Βαλανάρη και Δασαμάρι. Η διερεύνηση των αιτίων και η αναζήτηση των αυτουργών (φυσικών και ηθικών) είναι ακόμα σε αρχικό στάδιο. Στοιχεία συγκεντρώνονται και όταν κριθούν ικανά θα καταλογισθούν οι ευθύνες...

Η φύση αήττητη, αν και λαβωμένη, ακολουθεί τους δικούς της αιώνιους τρόπους και ρυθμούς. Η φυσική αναδάσωση στο Δασαμάρι έχει ήδη ξεκινήσει. Αδιαφορώντας για τους μακρόσυρτους χρόνους των γραφειοκρατών και τον σύντομο βιολογικό κύκλο των ανθρώπων. Αδιαφορώντας για τη μικρότητα των εχθρών του φυσικού περιβάλλοντος.

Επιμένοντας να υποβιβάσει τη φύση στο μικρό του μέγεθος, ο Δήμ(ι)ος βγήκε παγανιά για να «αναπλάσει» την καμένη περιοχή. Μεσούντος του καλοκαιρινού καύσωνα, καρατομεί καψαλισμένα αλλά υγιή δέντρα, μαζί με τα καμένα. Η πύρινη λαίλαπα δίνει σκυτάλη στην εργολαβική δενδροκτονία.

«Δύο μέρες ήταν αρκετές… για να αποχαιρετήσουμε»

Αντιγόνη Καραδόντα*

Ο αρμόδιος υπουργός Πολιτικής Προστασίας το πρωί της Δευτέρας, 4 Ιουλίου, δήλωνε ότι «δεν πιστεύω στα δράματα, πιστεύω στην ψυχραιμία, στη σύνεση και στη σωστή δουλειά της πρόληψης, της προετοιμασίας, της ετοιμότητας». Την ημέρα εκείνη, μεταξύ άλλων, καιγόταν το πολιτιστικό μνημείο της Unesco, το μνημείο της φύσης για το οποίο έχουν δαπανηθεί πιστώσεις και δράσεις για τη διατήρησή του, το ιστορικό δελφικό τοπίο, η πολιτιστική μας κληρονομιά, ο ελαιώνας της Άμφισσας, πηγή ζωής και επιβίωσης των κατοίκων της περιοχής. Για άλλη μια φορά, περιουσίες καταστράφηκαν, αλλά ευτυχώς «δεν θρηνήσαμε ανθρώπινα θύματα».

Την ίδια μέρα καιγόταν η Αχαΐα, η Ηλεία, η Αργολίδα, η Κορινθία, η Αττική και πιθανόν και πολλές άλλες περιοχές που δεν έλαβαν την αντίστοιχη δημοσιότητα. Στην Εύβοια σπίτια καταστρέφονται από φωτιά σε χόρτα–καλάμια, ενώ στην Αττική σε μια περιοχή που είχε καεί ξανά, επαναλαμβάνεται το ίδιο σενάριο…

Συγκέντρωση ενάντια στη δολοφονία του Χιμπατζή από το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο

Τα πρωτεύοντα του ΑΖΠ, ζουν έγκλειστα μέσα σε έναν κήπο που μοιάζει με «παιδική χαρά» και ένα σπίτι με γυάλινους τοίχος για να είναι μόνιμα εκτεθειμένα στο κοινό. Ο χώρος τους περιστοιχίζεται από μια μικρή τάφρο με νερό και ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα το οποίο τα εμποδίζει να αποδράσουν. Οι αντιδράσεις των επισκεπτών βλέποντας τους χιμπατζήδες αποτελούν δείγμα του ανθρωποκεντρισμού που τους διακατέχει, καθώς είναι συνήθως επιφωνήματα θαυμασμού για την ομοιότητα ανθρώπου–ζώου, κατατάσσοντάς τους ιεραρχικά εγγύτερα στον Άνθρωπο από ό,τι τα υπόλοιπα έγκλειστα ζώα του πάρκου. Όμως σίγουρα όχι αρκετά κοντά ώστε η ελευθερία τους να έχει μεγαλύτερη αξία από την ηδονή του βλέμματος, και η αμφισβήτηση αυτής της ιεράρχησης προτεραιοτήτων τιμωρείται με στέρηση της ίδιας της ζωής.