Συγκέντρωση ενάντια στη δολοφονία του Χιμπατζή από το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο

Τα πρωτεύοντα του ΑΖΠ, ζουν έγκλειστα μέσα σε έναν κήπο που μοιάζει με «παιδική χαρά» και ένα σπίτι με γυάλινους τοίχος για να είναι μόνιμα εκτεθειμένα στο κοινό. Ο χώρος τους περιστοιχίζεται από μια μικρή τάφρο με νερό και ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα το οποίο τα εμποδίζει να αποδράσουν. Οι αντιδράσεις των επισκεπτών βλέποντας τους χιμπατζήδες αποτελούν δείγμα του ανθρωποκεντρισμού που τους διακατέχει, καθώς είναι συνήθως επιφωνήματα θαυμασμού για την ομοιότητα ανθρώπου–ζώου, κατατάσσοντάς τους ιεραρχικά εγγύτερα στον Άνθρωπο από ό,τι τα υπόλοιπα έγκλειστα ζώα του πάρκου. Όμως σίγουρα όχι αρκετά κοντά ώστε η ελευθερία τους να έχει μεγαλύτερη αξία από την ηδονή του βλέμματος, και η αμφισβήτηση αυτής της ιεράρχησης προτεραιοτήτων τιμωρείται με στέρηση της ίδιας της ζωής.

Ο χιμπατζής που πέθανε στο μέσο της ηλικίας τους, μόλις 26 ετών, μπορεί στα ανθρώπινα μάτια να είχε υποβιβαστεί σε ένα έκθεμα μουσειακού χαρακτήρα, χωρίς ενδιαφέροντα και συμφέροντα, όμως στην δική του πραγματικότητα ο ίδιος αποτελούσε ένα πρόσωπο, μέλος μιας οικογένειας, που είχε την ατυχία να θεωρηθεί ιδιοκτησία του ΑΖΠ. Δεν σκότωσαν απλά έναν χιμπατζή, κάποιοι, ακόμη πίσω από τα ηλεκτροφόρα σύρματα, θρηνούν για αυτόν, τους λείπει, αναρωτιούνται τι να απέγινε, ή μάλλον γνωρίζουν καλά, αφού πιθανόν να άκουσαν την τελευταία του κραυγή μετά την «εξουδετέρωση».

Το ίδιο το δρών υποκείμενο μέσα από την πράξη απόδρασης και έστω και πρόσκαιρης απελευθέρωσής του απέδειξε ότι τα ζώα δεν βρίσκονται ούτε κατ’ επιλογήν στα κλουβιά, ούτε έχουν μάθει να ζουν ανελεύθερα, ούτε έχουν συνηθίσει τόσο πολύ τις συνθήκες του εγκλεισμού ώστε να έχει μετατραπεί η ανελεύθερη συνθήκη σε δεύτερη φύση τους. Τα ζώα φωνάζουν, περπατάνε νευρικά πέρα-δώθε, αυτοτραυματίζονται, πηδάνε φράχτες, σπρώχνουν, μασάνε σίδερα, σπάνε τζάμια, λυγίζουν λαμαρίνες, ξεφεύγουν σε κάθε δυνατή ευκαιρία και διεκδικούν το αυτονόητο, την Ελευθερία που τους στερεί ο εγκλεισμός με γνώμονα το κέρδος. Τα ζώα δεν σκοτώνονται βάσει πρωτοκόλλου επειδή είναι επικίνδυνα, ίσως και να είναι, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει και τόση σημασία καθώς οι θύτες της υπόθεσης είναι οι δεσμοφύλακες και το κοινό.

Τα ζώα σκοτώνονται επειδή είναι αναλώσιμοι παραγωγικοί πόροι του πάρκου, ζουν και αναπνέουν για να φέρνουν ευρώ στους ιδιοκτήτες με τη μορφή εισιτηρίων. Τα ζώα δολοφονούνται γιατί δεν αποτελούν πλέον φερέγγυα εκθέματα, γιατί η ζωή τους αποτιμάται οικονομικά λιγότερο από μια ενδεχόμενη μήνυση ενός επισκέπτη προς το πάρκο ο οποίος θα ισχυριστεί ότι έχει υποστεί σωματική ή ψυχική βλάβη από την απόδραση του εκάστοτε ζώου. Είτε πρόκειται για τζάγκουαρ, είτε για γέρικα δελφίνια, είτε για χιμπατζήδες η ζωή τους αξίζει όσο φέρνουν ανέμελους επισκέπτες, όσο επιβεβαιώνουν το ανθρωποκεντρικό παράδειγμα της χρησιμοθηρικής συμπεριφοράς απέναντι στα ζώα και το φυσικό κόσμο.

«Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΓΡΙΩΝ ΖΩΩΝ ΕΙΝΑΙ
ΣΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΕΝΑΓΡΙΩΜΕΝΑ ΕΝΔΙΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ
ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ ΤΩΝ ΖΩΟΛΟΓΙΚΩΝ ΚΗΠΩΝ.
ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ Ή ΑΣ ΜΗ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΚΑΘΟΛΟΥ.»

STEVEN BEST

Πηγή: Πρωτοβουλία ενάντια στους ζωολογικούς κήπους