Την ώρα που οι πυρκαγιές στον Αμαζόνιο συνεχίζονται, αποτεφρώνοντας χιλιάδες στρέμματα παρθένου τροπικού δάσους, η αντιδραστική κυβέρνηση της Βραζιλίας του Ζαΐρ Μπολσονάρο διαπληκτίζεται με το G7 (την ομάδα των 7 πιο αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών στον κόσμο — ΗΠΑ, Καναδάς, Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ιαπωνία και η ΕΕ) για την έτσι κι αλλιώς υποκριτική προσφορά 20 εκατομμυρίων δολαρίων για την προστασία και αποκατάσταση του Αμαζονίου. Μάλιστα, ο Μπολσονάρο προβάλλει και διάφορες προσβολές που αντάλλαξαν με τον Γάλλο Πρόεδρο Εμ. Μακρόν, που τον κάλεσε να ανακαλέσει ως προϋπόθεση για να δεχτεί τη βοήθεια. Επί της ουσίας, πρόκειται για μια ενδοαστική διαμάχη, που όχι μόνο δεν έχει σχέση με την προστασία του σημαντικού οικοσυστήματος του Αμαζονίου και του περιβάλλοντος —αυτό άλλωστε δεν θα μπορούσε να προκύψει από τους εκπροσώπους των καπιταλιστών— αλλά επιβεβαιώνει ότι αυτό που παίζεται και σε αυτή την περιοχή του πλανήτη είναι μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα που έχουν έρθει στο προσκήνιο.
Η διαμάχη εκφράστηκε και με μηνύματα ειρωνικού χαρακτήρα, όπως αυτό που εξέφρασε ο Ονίξ Λορενζόνι, γενικός γραμματέας της βραζιλιάνικης προεδρίας, που είπε: «Ευχαριστούμε, αλλά τα μέσα αυτά ίσως να είναι πιο προσήκον να διατεθούν για την αναδάσωση της Ευρώπης», ή ότι «ο Μακρόν, που δεν μπόρεσε καν να αποτρέψει μια προβλέψιμη πυρκαγιά σε μια εκκλησία που αποτελεί μέρος της παγκόσμιας κληρονομιάς της ανθρωπότητας (σ.σ. Παναγία των Παρισίων), θέλει να μας κάνει μαθήματα για τη χώρα μας;».
Στο επίκεντρο του διεθνούς ανταγωνισμού και η Αμαζονία
Πίσω από τις κόντρες για το θεαθήναι, αυτό που κρύβεται είναι ότι ο Αμαζόνιος δεν καταστρέφεται γιατί είναι ανίκανες κάποιες κυβερνήσεις, αλλά γιατί συνειδητά δίνεται βορά στα επιχειρηματικά συμφέροντα, κάτι που κλιμακώνει ο Μπολσονάρο σήμερα, αλλά προχώρησαν και οι προηγούμενες σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις των Λούλα και Ρουσέφ, προωθώντας τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Η εκμετάλλευση του δάσους (βλέπε μαζική υλοτομία), του υπεδάφους για εξορύξεις πολύτιμων ορυκτών, της γης γενικότερα μπαίνει στην υπηρεσία των καπιταλιστών, που μπροστά στο κέρδος ρυπαίνουν και καταστρέφουν το περιβάλλον, εξοντώνουν και αυτόχθονες πληθυσμούς.
Στη Βραζιλία, όπως και στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική, υπάρχει απίστευτος πλούτος που χρόνια τώρα έχει μπει στο στόχαστρο ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και μονοπωλιακών ομίλων, ενεργειακών κολοσσών, μεγάλων βιομηχανικών συγκροτημάτων. Αμερικανικά και ευρωπαϊκά μονοπώλια συγκρούονται με κινεζικά, ρωσικά και άλλα. Η ΕΕ εμφανίζεται υποκριτικά ως υπερασπιστής του περιβάλλοντος, όταν βρίθουν τα περιβαλλοντικά εγκλήματα στο έδαφός της, όπου αντιπυρικά, αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά μέτρα για την προστασία του λαού χαρακτηρίζονται «κόστος» και δεν πριμοδοτούνται. Το δήθεν ενδιαφέρον για την Αμαζονία σχετίζεται άμεσα με τις επιδιώξεις να κερδίσουν τα ευρωενωσιακά μονοπώλια και τα επιμέρους από κάθε χώρα (Γαλλία, Γερμανία κ.λπ.) σε σχέση με ανταγωνιστές, από τη συμφωνία ΕΕ-Mercosur (της διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης της Νότιας Αμερικής, όπου κυριαρχούν Βραζιλία και Αργεντινή).
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης της περιοχής του Αμαζονίου είναι η τρομερή τα τελευταία χρόνια αύξηση της παραγωγής καλαμποκιού και σόγιας, που πάει κυρίως για εξαγωγή (δεν αφορά δηλαδή τη διατροφή του ντόπιου πληθυσμού) και ελέγχεται από δύο αμερικανικών συμφερόντων κολοσσούς, τους «Archer Daniels Midland» και «Bunge». Η πρώτη χώρα εισαγωγέας βραζιλιάνικης σόγιας είναι η Κίνα και στη δεύτερη θέση είναι η ΕΕ. Ιδια περίπου εικόνα υπάρχει και για κτηνοτροφικά προϊόντα, για να μη μιλήσουμε για ορυκτά και τα μεγάλα μονοπώλια που κρύβονται από πίσω, στη Βραζιλία και αλλού. Και φυσικά, όσοι πάνε κόντρα στα συμφέροντά τους, αντιμετωπίζουν τα οργανωμένα τάγματα θανάτου από τους σύγχρονους γαιοκτήμονες και τα καρτέλ, όπως δείχνουν οι πολλές δολοφονίες ηγετών ιθαγενών, ειδικότερα τα τελευταία χρόνια.
Αυτό που τελικά δείχνει και το έγκλημα που γίνεται στον Αμαζόνιο, είναι ότι στο στόχαστρο των λαών πρέπει να μπει η ίδια η καπιταλιστική εξουσία μέχρι την ανατροπή της, για να θέσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα με τη σχεδιασμένη σοσιαλιστική οικονομία και εξουσία τις βάσεις για την ικανοποίηση των αναγκών τους και σε αρμονία και ισορροπία με το φυσικό περιβάλλον.
Η διαμάχη εκφράστηκε και με μηνύματα ειρωνικού χαρακτήρα, όπως αυτό που εξέφρασε ο Ονίξ Λορενζόνι, γενικός γραμματέας της βραζιλιάνικης προεδρίας, που είπε: «Ευχαριστούμε, αλλά τα μέσα αυτά ίσως να είναι πιο προσήκον να διατεθούν για την αναδάσωση της Ευρώπης», ή ότι «ο Μακρόν, που δεν μπόρεσε καν να αποτρέψει μια προβλέψιμη πυρκαγιά σε μια εκκλησία που αποτελεί μέρος της παγκόσμιας κληρονομιάς της ανθρωπότητας (σ.σ. Παναγία των Παρισίων), θέλει να μας κάνει μαθήματα για τη χώρα μας;».
Στο επίκεντρο του διεθνούς ανταγωνισμού και η Αμαζονία
Πίσω από τις κόντρες για το θεαθήναι, αυτό που κρύβεται είναι ότι ο Αμαζόνιος δεν καταστρέφεται γιατί είναι ανίκανες κάποιες κυβερνήσεις, αλλά γιατί συνειδητά δίνεται βορά στα επιχειρηματικά συμφέροντα, κάτι που κλιμακώνει ο Μπολσονάρο σήμερα, αλλά προχώρησαν και οι προηγούμενες σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις των Λούλα και Ρουσέφ, προωθώντας τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Η εκμετάλλευση του δάσους (βλέπε μαζική υλοτομία), του υπεδάφους για εξορύξεις πολύτιμων ορυκτών, της γης γενικότερα μπαίνει στην υπηρεσία των καπιταλιστών, που μπροστά στο κέρδος ρυπαίνουν και καταστρέφουν το περιβάλλον, εξοντώνουν και αυτόχθονες πληθυσμούς.
Στη Βραζιλία, όπως και στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική, υπάρχει απίστευτος πλούτος που χρόνια τώρα έχει μπει στο στόχαστρο ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και μονοπωλιακών ομίλων, ενεργειακών κολοσσών, μεγάλων βιομηχανικών συγκροτημάτων. Αμερικανικά και ευρωπαϊκά μονοπώλια συγκρούονται με κινεζικά, ρωσικά και άλλα. Η ΕΕ εμφανίζεται υποκριτικά ως υπερασπιστής του περιβάλλοντος, όταν βρίθουν τα περιβαλλοντικά εγκλήματα στο έδαφός της, όπου αντιπυρικά, αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά μέτρα για την προστασία του λαού χαρακτηρίζονται «κόστος» και δεν πριμοδοτούνται. Το δήθεν ενδιαφέρον για την Αμαζονία σχετίζεται άμεσα με τις επιδιώξεις να κερδίσουν τα ευρωενωσιακά μονοπώλια και τα επιμέρους από κάθε χώρα (Γαλλία, Γερμανία κ.λπ.) σε σχέση με ανταγωνιστές, από τη συμφωνία ΕΕ-Mercosur (της διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης της Νότιας Αμερικής, όπου κυριαρχούν Βραζιλία και Αργεντινή).
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης της περιοχής του Αμαζονίου είναι η τρομερή τα τελευταία χρόνια αύξηση της παραγωγής καλαμποκιού και σόγιας, που πάει κυρίως για εξαγωγή (δεν αφορά δηλαδή τη διατροφή του ντόπιου πληθυσμού) και ελέγχεται από δύο αμερικανικών συμφερόντων κολοσσούς, τους «Archer Daniels Midland» και «Bunge». Η πρώτη χώρα εισαγωγέας βραζιλιάνικης σόγιας είναι η Κίνα και στη δεύτερη θέση είναι η ΕΕ. Ιδια περίπου εικόνα υπάρχει και για κτηνοτροφικά προϊόντα, για να μη μιλήσουμε για ορυκτά και τα μεγάλα μονοπώλια που κρύβονται από πίσω, στη Βραζιλία και αλλού. Και φυσικά, όσοι πάνε κόντρα στα συμφέροντά τους, αντιμετωπίζουν τα οργανωμένα τάγματα θανάτου από τους σύγχρονους γαιοκτήμονες και τα καρτέλ, όπως δείχνουν οι πολλές δολοφονίες ηγετών ιθαγενών, ειδικότερα τα τελευταία χρόνια.
Αυτό που τελικά δείχνει και το έγκλημα που γίνεται στον Αμαζόνιο, είναι ότι στο στόχαστρο των λαών πρέπει να μπει η ίδια η καπιταλιστική εξουσία μέχρι την ανατροπή της, για να θέσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα με τη σχεδιασμένη σοσιαλιστική οικονομία και εξουσία τις βάσεις για την ικανοποίηση των αναγκών τους και σε αρμονία και ισορροπία με το φυσικό περιβάλλον.
Πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
*** Τα ανώνυμα σχόλια δεν θα δημοσιεύονται πάντα. ***