Η πηγή του κακού
Με αφορμή την καταστροφική πυρκαγιά στο Λος Αντζελες, χορτάσαμε αναλύσεις για το πόσο επικίνδυνη είναι η κλιματική αλλαγή και πόσο ανήμπορο είναι το κράτος να την αντιμετωπίσει ακόμα και στη «μητρόπολη του καπιταλισμού», όπου καίγεται ανεξέλεγκτα η ισχυρότερη οικονομικά Πολιτεία της.
Οι πιο ...προχωρημένοι, μάλιστα, κουνάνε το δάχτυλο στον λαό να μη διαμαρτύρεται όταν καίγεται το βιος του, αλλά να σκέφτεται ότι με αυτήν τη νέα «κανονικότητα» πρέπει να συμβιβαστεί. Και ότι μόνη διέξοδος είναι να συνταχθεί με την πολιτική που χρηματοδοτεί και στηρίζει τις «πράσινες» επενδύσεις του κεφαλαίου, για να περιορίζονται οι συνέπειες της κλιματικής κρίσης.
Αλλες είναι όμως οι ομοιότητες που ξεπροβάλλουν μέσα από τις φωτιές και κάνουν στάχτη την προπαγάνδα τους. Για παράδειγμα, στην πυρκαγιά του Λος Αντζελες έλαμψαν η υποστελέχωση και ιδιωτικοποίηση της Πυροσβεστικής, η υποχρηματοδότηση της πρόληψης από το κράτος, η ατομική ευθύνη στην αντιμετώπιση της πυρκαγιάς.
Ολα αυτά στο έδαφος της πολιτικής του κόστους-οφέλους για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και του αντιλαϊκού κράτους, που δεν κάνει διακρίσεις σε βάρος των λαϊκών αναγκών, είτε μιλάμε για τις ΗΠΑ, είτε για την Ευρώπη, είτε για την Ελλάδα.
Το ζήσαμε πριν από λίγους μήνες και στη Βαλένθια της Ισπανίας. Εκεί όπου το φουσκωμένο ποτάμι έπνιξε περιουσίες και ανθρώπους, το 112 ...κόλλησε στις λάσπες, αλλά αυτό που έμεινε ήταν τα «πρωτόγνωρα καιρικά φαινόμενα» και οι αναλύσεις γνωστών «ειδικών» ότι με τόσο νερό, κανένα αντιπλημμυρικό έργο δεν μπορεί να σταθεί.
Κι όμως... Το καμπανάκι είχε χτυπήσει σε προηγούμενες φονικές καταιγίδες, που αποκάλυψαν την έλλειψη αντιπλημμυρικών έργων και την επιλεκτική ανικανότητα κυβερνήσεων και τοπικών αρχών να θωρακίσουν την περιοχή. Και όταν η πόλη θάφτηκε στη λάσπη, έδειξαν όλοι την κλιματική αλλαγή, «θυμίζοντας» πως ίδιος είναι ο φταίχτης στη Θεσσαλία, στην Εύβοια, ή κάθε φορά που πλημμυρίζει η Αττική.
Τέτοιο είναι το θράσος τους, προσπαθώντας να κοροϊδέψουν τον λαό, να απαξιώσουν και να συκοφαντήσουν τις διεκδικήσεις του για πραγματική προστασία, να τον στρατεύσουν στην πολιτική της «πράσινης μετάβασης» που υπηρετεί το κεφάλαιο και τα κέρδη του...