Το «πείραµα του Ριάτσε»
του Αντώνη Χατζή
Σε ένα κόσµο τρελών, το αυτονόητο γίνεται είδηση. Πριν από δώδεκα χρόνια, στις 26 Δεκεµβρίου 1997, 336 Κούρδοι αποβιβάστηκαν σε ένα µικρό χωριό της Καλαβρίας, το Ριάτσε. Οι κάτοικοι τους υποδέχθηκαν µε την πατροπαράδοτη φιλοξενία, τους περιέθαλψαν και τους προσέφεραν στέγη στο πάνω χωριό στο βουνό που οι ίδιοι είχαν εγκαταλείψει για να µεταφερθούν παραθαλάσσια, για χάρη του τουρισµού.
Ο δήµαρχος της περιοχής σκέφτηκε να αξιοποιήσει δηµιουργικά την παρουσία των φιλοξενούµενων. Κατέγραψε τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους και µε µια γενναία χρηµατοδότηση που απέσπασε από την Banca etica (Ηθική τράπεζα) και κυρίως µε τον ενθουσιασµό τόσο των Κούρδων όσο και των κατοίκων το µικρό άγνωστο Ριάτσε έγινε πρότυπο πολιτισµού και αλληλέγγυας ανάπτυξης. Αριστουργήµατα αρχιτεκτονικής του 17ου αιώνα αναπαλαιώθηκαν, ξεχασµένες τέχνες αναβίωσαν, άνοιξαν ταβέρνες που προσέφεραν κουρδικές νοστιµιές προσελκύοντας έτσι τους τουρίστες και στο ξεχασµένο ορεινό χωριό.
Η ανάπτυξη υπήρξε ραγδαία, βρήκαν απασχόληση όχι µόνον οι µετανάστες αλλά και πολλοί κάτοικοι όπως και άνεργοι από τις γύρω περιοχές. Όλα βέβαια σε ένα πλαίσιο σεβασµού του περιβάλλοντος. Τίποτα καινούργιο δεν χτίστηκε, τα δε γύρω δάση περισώθηκαν ως κόρη οφθαλµού, πάλι µέσα από ένα πρόγραµµα για τους µετανάστες. Οσοι δεν είχαν συγκεκριµένη ειδικότητα ορίστηκαν να φυλάγουν τα δάση. Για κάθε στρέµµα που δεν καίγεται έχουν µια ορισµένη ανταµοιβή.
Αποτέλεσµα; Από τότε οι πυρκαγιές έχουν γίνει άγνωστη έννοια. Το πείραµα του Ριάτσε ενέπνευσε τον διάσηµο σκηνοθέτη Βιµ Βέντερς που τις µέρες αυτές βρίσκεται στην Καλαβρία για να το µεταφέρει στη µεγάλη οθόνη. Πρωταγωνιστές οι κούρδοι µετανάστες και οι ίδιοι οι κάτοικοι.
Αποτέλεσµα; Από τότε οι πυρκαγιές έχουν γίνει άγνωστη έννοια. Το πείραµα του Ριάτσε ενέπνευσε τον διάσηµο σκηνοθέτη Βιµ Βέντερς που τις µέρες αυτές βρίσκεται στην Καλαβρία για να το µεταφέρει στη µεγάλη οθόνη. Πρωταγωνιστές οι κούρδοι µετανάστες και οι ίδιοι οι κάτοικοι.
Ένας δήμος στην Ιταλία δημιούργησε κίνητρα για την αποτελεσματική προστασία του δάσους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣύσσωμο το ελληνικό κράτος δημιουργεί κίνητρα για τη συνεχή καταστροφή του δάσους, αφού φροντίζει να ανοίγει δουλειές στην τέφρα του: εργολαβίες τεχνητής αναδάσωσης ενάντια στη φυσική αναγέννηση και την ήπια ανθρώπινη παρέμβαση (πχ σποροφύτευση).
Πόσο δυσβάσταχτη είναι η λογική του Ριάτσε για την εδώ τοπική αυτοδιοίκηση; Πόσες ώρες συστηματικής ενασχόλησης πρέπει να "θυσιάσει" για να μιμηθεί το συγκεκριμένο ιταλικό δήμο, αντί για την εργολαβοκεντρική τακτική του ελληνικού κράτους;
[αναδημοσίευση από ethiomedia.com]
ΑπάντησηΔιαγραφή"City of the future" - Italian village welcomes refugees with open arms
By Intellpuke | February 5, 2010
An Italian village is hoping to reverse its population decline by welcoming refugees from around the world. The immigrants get free room and board and are expected to work and learn Italian in return. The project is proving highly successful - but the local Mafia aren't happy.
Domenico Lucano, a 51-year-old man, is the mayor of Riace, Italy. The village - with its three churches, two patron saints, sheep grazing on the surrounding hillsides and tangerine trees growing in the valleys - is like a corn on the sole of the foot of the Calabria region.
Until recently, Riace was rapidly becoming a ghost town. People had left to find their luck elsewhere - in Milan, Turin or Genoa, in Germany or the United States. Riace's population had shrunk so drastically that the village didn't even have a bar, a restaurant or a butcher's shop, and there weren't enough children to fill classes in the school. That was before Mayor Lucano decided to revive his village: with immigrants from Somalia, Eritrea, Afghanistan, Bosnia, Iraq and Lebanon.
It all began with a ship. The boat arrived 12 years ago, on July 1, 1998. Lucano, who was a teacher at the time, was driving along the coastal road when he saw a large group of people wading toward the shore. They were Kurdish refugees, 300 men and women, and a few children, stranded on a beach near his native village.
It was the same spot where two bronze statues had been found under the sea in 1972, putting Riace on the map. For Lucano, it was a sign. "The wind has brought us a special cargo, and who are we to turn it away?" The Greeks once sailed across the Mediterranean to Calabria, followed by the Arabs and the Normans - and now the refugees were coming.
[συνέχεια του άρθρου με σχετικό video εδώ]
υπάρχουν στην Ήπειρο και στην κεντρική Ελλάδα χωριά μισοεγκαταλελειμμένα. θα μπορούσαν να γίνουν τα ελληνικά Ριάτσε. αντ' αυτού έχουμε γκέτο για τους μετανάστες τα οποία συχνά πυκνά γίνονται στόχος του κάθε Χρυσαυγίτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς θυμηθούμε και μια παλαιότερη ανάρτηση στο Πυροφυλάκιο της Διώνης: «Οπου φυτεύεται ένα δάσος κλείνει μια φυλακή»!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήirizaar, ok, μπορεί να υιοθετηθεί το παράδειγμα του ιταλικού χωριού από κάποια ελληνικά χωριά κάπου. Αυτό θα γίνει ή δεν θα γίνει, ερήμην μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ζήτημα είναι να υιοθετηθεί η προσέγγιση εδώ που ζούμε και μπορούμε ενδεχομένως να πιέσουμε προς την κατεύθυνση αυτή.
Παράδειγμα: ο ΣΠΑΠ, ο ΣΠΑΥ, οι δήμοι να δώσουν μεροκάματα σε μετανάστες για την ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΦΥΛΑΞΗ της Πεντέλης, του Υμηττού, της Πάρνηθας. Και όχι κονδύλια σε εργολάβους μετά τις φωτιές (Βέβαια η διαχείρηση των κονδυλίων δίνει άλλες "δυνατότητες", ενώ ένα μεροκάματο σε κάθε άνθρωπο τι δυνατότητες να προσφέρει;)
Πηνελόπη νομίζω ότι έρχεται η ώρα που τίποτε δεν θα γίνεται "ερήμην" των ενεργών πολιτών. ΜΚΟ, ενώσεις καταναλωτών, δράσεις, κινήσεις, πρωτοβουλίες, συμβούλια, θα αντικαταστήσουν την κεντρική εξουσία. έχουμε κατανοήσει σε μεγάλο βαθμό ότι καπιταλισμός= καταστροφή του περιβάλλοντος. ακούγεται αναρχικό αλλά είναι 100% ρεαλιστικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαζί σου irizaar! Εξαιρώντας βέβαια τις ΜΚΟ, οι οποίες χρηματοδοτούνται από το κράτος ανταποδίδοντας "κοινωνική συναίνεση"
ΑπάντησηΔιαγραφή