Τα δάση μας «ρευστοποιούνται»

Τα τρία τε­λευ­ταία χρό­νια οι δα­σι­κοί φυ­σι­κοί πό­ροι στην πε­ριο­χή μας λε­η­λα­τού­νται. Το πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κό έ­γκλη­μα συ­ντε­λείται στο πλαί­σιο της οι­κο­νο­μίας της α­γο­ράς και έ­χει λά­βει τε­ρά­στιες δια­στά­σεις στα δα­σι­κά φυ­σι­κά οι­κο­συ­στή­μα­τα, ό­πως πα­ρα­δέ­χο­νται πλέ­ον και οι κα­τά τό­πους εκ­πρό­σω­ποι της κυ­βέρ­νη­σης. Ακό­μα, λό­γω της καύ­σης δέ­ντρων για θέρ­μαν­ση, υ­πάρ­χει μό­νι­μα ε­γκα­τα­στη­μέ­νο το αιω­ρού­με­νο σύν­νε­φο αι­θα­λο­μί­χλης σε πολ­λα­πλά­σια πο­σο­στά του ε­πι­τρε­πτού, με ε­πι­πτώ­σεις στον αν­θρώ­πι­νο πα­ρά­γο­ντα κά­τι που α­νά­γκα­σε τους α­νευ­θυ­νο-υ­πεύ­θυ­νους που υ­λο­ποιούν χω­ρίς α­ντιρ­ρή­σεις την ε­γκλη­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή, να αρ­θρώ­σουν ψήγ­μα­τα α­ντιρ­ρή­σεων για την οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή της ε­ξαρ­τη­μέ­νης κυ­βέρ­νη­σης και στον το­μέα των καυ­σί­μων.

Οι­κο­νο­μία της α­γο­ράς

Μό­λις αυ­τήν την βδο­μά­δα α­να­γκά­σθη­καν με­τά και τους θα­νά­τους και τα κα­μέ­να σπί­τια, αλ­λά και λό­γω της πα­γκό­σμιας και της το­πι­κής κα­τα­κραυ­γής, να συ­ζη­τή­σουν και να πά­ρουν α­πο­φά­σεις που δεν λύ­νουν ό­μως ά­με­σα το ζή­τη­μα της αι­θα­λο­μί­χλης.
Η α­να­κου­φι­στι­κή λύ­ση για την κυ­βέρ­νη­ση και τα κα­νά­λια για την αι­θα­λο­μί­χλη που έ­χει ε­γκα­τα­στα­θεί μό­νι­μα σ΄ ό­λους τους οι­κι­σμούς εί­ναι να βρέ­ξει ή να φυ­σή­σει για να τους σώ­σει. Εκεί φτά­σα­με.
Δεν α­σχο­λή­θη­καν, βέ­βαια, η κυ­βέρ­νη­ση αλ­λά και ό­λο το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και ού­τε προέ­βη­καν σε α­να­κοι­νώ­σεις για το πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κό έ­γκλη­μα που συ­ντε­λεί­ται σε βά­ρος των δα­σι­κών φυ­σι­κών οι­κο­συ­στη­μά­των σ΄ ό­λη τη χώ­ρα αλ­λά και των τε­χνι­τών δα­συλ­λίων που πε­ρι­βάλ­λουν τους οι­κι­σμούς. Τα ελ­λη­νι­κά δά­ση κυ­ριο­λε­κτι­κά ξε­πα­τώ­νο­νται αυ­τά τα χρό­νια στο βω­μό του χρέ­ους και των μνη­μο­νίων. Κα­νείς δεν α­να­φέ­ρε­ται στο πού βρί­σκε­ται ό­λο αυ­τό το φυ­σι­κό καύ­σι­μο, το ο­ποίο ό­μως ζε­σταί­νει ε­κτός α­πό τους φτω­χούς και την α­γο­ρά των μη­χα­νη­μά­των κο­πής των δέν­δρων και των σο­μπών η­λεκ­τρι­κών και μη, κά­τι που δεν α­να­φέ­ρε­ται κα­θό­λου. Η οι­κο­νο­μία της α­γο­ράς πά­λι κι­νή­θη­κε α­πό τους μη έ­χο­ντες.
Το γε­γο­νός εί­ναι ό­τι η Ελλά­δα δια μέ­σου των κυ­βερ­νή­σεων, δεν εί­χε και δεν έ­χει -ε­κτός α­πό την δε­κα­ε­τία του ’60- δα­σι­κή πο­λι­τι­κή, δεν έ­χει πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κή πο­λι­τι­κή, δεν εν­δια­φέ­ρε­ται για την προ­στα­σία των φυ­σι­κών οι­κο­συ­στη­μά­των της, δεν εν­δια­φέ­ρε­ται για το μέλ­λον του τό­που. Το ί­διο ι­σχύει και για την κά­θε πε­ρι­φέ­ρεια και τις Το­πι­κές Αυ­το­διοι­κή­σεις, που το θέ­μα των δα­σι­κών οι­κο­συ­στη­μά­των το βλέ­πουν μό­νο ως ά­με­σα ρευ­στο­ποιή­σι­μο οι­κο­νο­μι­κό πό­ρο και ως οι­κό­πε­δα. Εδώ ε­ντάσ­σο­νται κα οι τε­λευ­ταίες α­να­κοι­νώ­σεις του Πε­ρι­φε­ρειαρ­χών συμ­μά­χων των για τον νέο νό­μο για τα δά­ση που προω­θεί­ται.

Χω­ρίς δα­σι­κή πο­λι­τι­κή

Η ση­με­ρι­νή ύ­παρ­ξη των δα­σών και ό­που βέ­βαια ε­πε­τρά­πη η ε­πέ­κτα­σή-ε­γκα­τά­στα­σή των, δεν ο­φεί­λε­ται στην α­να­πτυ­ξια­κή δα­σι­κή πο­λι­τι­κή, αλ­λά στην α­να­γκα­στι­κή με­τα­κί­νη­ση των πλη­θυ­σμών α­πό τους ο­ρει­νούς ό­γκους με­τά το 1950, στους 600.000 α­γρό­τες που στάλ­θη­καν στη Γερ­μα­νία, και κυ­ρίως στην χρή­ση του πε­τρε­λαίου ως καύ­σι­μου.
Δα­σι­κή πο­λι­τι­κή δεν υ­πήρ­ξε πα­ρ΄ ό­λες τις διε­θνείς συμ­βά­σεις που έ­χουν υ­πο­γρά­ψει. Οι κυ­βερ­νή­σεις των κρα­τών με­λών του Ο­ΗΕ λό­γω των δε­σμεύ­σεων και των διε­θνών συμ­βά­σεων, που έ­χουν α­πο­δε­χτεί, λό­γω της α­νό­δου των θερ­μο­κρα­σιών και της αλ­λα­γής του κλί­μα­τος, κά­τι που βιώ­νου­με ό­λοι πλέ­ον, ή­ταν και εί­ναι υ­πο­χρεω­μέ­νοι α­πό το 2010, να λά­βουν μέ­τρα για τη: δια­τή­ρη­ση των α­πο­θε­μά­των άν­θρα­κα των δα­σών, α­ει­φό­ρο δια­χεί­ρι­ση των δα­σών, αλ­λά και για την ε­νί­σχυ­ση των α­πο­θε­μά­των άν­θρα­κα των δα­σών.
Σή­με­ρα, ό­μως, η δα­σι­κή πο­λι­τι­κή που υ­λο­ποιεί­ται στη χώ­ρα μας, λό­γω των μνη­μο­νίων και της γε­νι­κό­τε­ρης κρί­σης και εκ του α­πο­τε­λέ­σμα­τος το ο­ποίο βλέ­πουν οι πά­ντες, εί­ναι, η ρευ­στο­ποίη­ση του ξυ­λα­πο­θέ­μα­τος και των φυ­σι­κών πό­ρων. Και­ρός εί­ναι να αι­σθαν­θού­με το τι πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κά ε­πέρ­χε­ται, κά­τι που το α­ντι­λαμ­βά­νο­νται ό­λοι πλέ­ον και ας α­να­λά­βου­με τις πο­λι­τι­κές και το­πι­κές ευ­θύ­νες ό­σες βέ­βαια μας α­νή­κουν και περ­νά­νε α­πό το χέ­ρι μας και εί­ναι πολ­λές.

Κώ­στας Λού­κας

Πηγή: Η εποχη