Δεν πάει άλλο... πρέπει, επιτέλους, ν' αλλάξει το μοντέλο της δασοπυρόσβεσης

Δεν πάει άλλο... πρέπει, επιτέλους, ν' αλλάξει
το μοντέλο της δασοπυρόσβεσης

του Αντώνιου Καπετάνιου
δασολόγου-περιβαλλοντολόγου

Τα είχαμε πει και παλαιότερα, τα λέμε κάθε χρόνο, που δυστυχώς έχουμε και μια νέα οικολογική (κι όχι μόνον…) καταστροφή στη χώρα λόγω των δασοπυρκαγιών. Είναι προφανές, κατάδεικτο, ότι πια το παρόν μοντέλο δασοπυρόσβεσης, που εφαρμόζεται, είναι όχι απλά αναποτελεσματικό, αλλά καταστροφικό. Κι ότι, εξαιτίας και τούτου του γεγονότος, το φυσικό περιβάλλον της Ελλάδας γίνεται κάθε χρονιά και φτωχότερο, οδηγούμενη η χώρα στην ερημοποίησή της!

Πάντα, για κάθε καταστροφικό γεγονός δασοπυρκαγιάς υπάρχει η εύσχημη δικαιολόγηση της κατάστασης: φταίει ο καύσωνας, φταίνε οι άνεμοι, φταίει η “κλιματική κρίση” (εξού και οι μεγαπυρκαγιές στη χώρα και ανά τον κόσμο…), φταίνε οι εμπρηστές, φταίει γενικώς “ο κακός μας ο καιρός” (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Όμως εκείνο που βασικά φταίει είναι η κακή δασοπροστασία-δασοπυρόσβεση, που ξεκινά από το ζήτημα της πρόληψης και φτάνει στο κρίσιμο ζήτημα της κατάσβεσης. Κι είναι βασικό να κατανοηθεί πως αυτά τα δύο ζητήματα, η πρόληψη και η καταστολή, είναι αλληλένδετα, και πως πρέπει ν’ ασκούνται από ένα όργανο, που θα έχει και τη συνολική ευθύνη της κατάστασης. Το πώς στην καλή μας Ελλάδα αυτά κατορθώσαμε με μια δικαιολογητική λογική να τα διαχωρίσουμε, και να πούμε την πρόληψη ασκεί η δασική υπηρεσία και την καταστολή η πυροσβεστική υπηρεσία, ε αυτό με αφήνει (χρόνους τώρα…) κυριολεκτικά εμβρόντητο (με ταράσσει δε, και με κάμνει να εξίσταμαι, ως ειδικό επιστήμονα περί της δασοπροστασίας…)

Μας είπαν, μάλλον θα το ξαναπούν…, να μην κάνουμε “κριτική του καναπέ” (ή “της πολυθρόνας”). Γιατί έτσι αερολογούμε και μόνον κακό κάμνουμε. Όμως κρίνουμε διότι γνωρίζουμε ως ειδικοί επιστήμονες, και μάλιστα επί του πεδίου κι όχι "επί του καναπέως", κι έχουμε το δικαίωμα και την υποχρέωση να το κάμνουμε, όσο το μπορούμε και μας “αφήνουν να μιλούμε”, διότι πρέπει ν’ αλλάξει αυτή η τραγική κατάσταση. Και ως προς τούτο θεωρούμε ότι η κριτική μας συμβάλλει.

Οι ένοχοι για τη διαχρονική απουσία δασοπροστασίας

Αναδημοσιεύουμε, από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, απόσπασμα ένος σημαντικού άρθρου περί δασοπροστασίας.

Οι ένοχοι για τη διαχρονική απουσία δασοπροστασίας

Στη χώρα μας, η τραγική επανάληψη καταστροφικών πυρκαγιών, από τη δεκαετία του '90 μέχρι σήμερα, αποτελεί την καλύτερη απόδειξη της αποτυχίας της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων στη διαχείριση και δασοπροστασία.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις υλοποίησαν αποφασιστικά τις κατευθύνσεις της ΕΕ (...) απογυμνώνοντάς την από τον προληπτικό χαρακτήρα της και δίνοντας έμφαση κυρίως στην καταστολή της πυρκαγιάς, αφού πρώτα αυτή εκδηλωθεί. Ετσι, οδηγούμαστε στη σημερινή κατάσταση, με τα δάση-εμπορεύματα να παραμένουν απροστάτευτα και να παραδίδονται στις φλόγες, ανοίγοντας τον δρόμο για νέες χρήσεις γης, επενδύσεις κ.λπ. (...)

Ολες οι αστικές κυβερνήσεις έκαναν τα αδύνατα δυνατά, στην προσπάθειά τους να κρύψουν ότι στις 10ετίες '60, '70, '80, '90 οι εμπρησμοί ήταν πάνω από το 65% των αιτίων των πυρκαγιών και κατέστρεφαν πάνω από το 85% των καμένων δασικών οικοσυστημάτων σύμφωνα με στοιχεία της Δασικής Υπηρεσίας και ότι οι πυρκαγιές ήταν βασικό εργαλείο μεταβολής του χαρακτήρα των καμένων δασών και δασικών εκτάσεων σε τουριστικές και άλλες επιχειρήσεις, οικόπεδα, οικισμούς, πολυτελείς βίλες, «δασικά χωριά» κ.λπ. Αλλωστε γι' αυτό ο σχεδιασμός χρήσεων γης γίνεται ή νομιμοποιείται στη βάση των αναγκών και επιλογών των μονοπωλιακών ομίλων (...)

Η δασοπροστασία ως θεμελιώδης πλευρά της ολοκληρωμένης διαχείρισης των δασών

Η προστασία των δασών (δασοπροστασία) αποτελεί —και πρέπει να αποτελεί— μια θεμελιώδη και κεφαλαιώδη πλευρά της ολοκληρωμένης διαχείρισης των δασών.