Θετική Σκέψη!

Είναι αλήθεια ότι σε όλη μου τη ζωή προσπαθώ να είμαι άνθρωπος της «θετικής σκέψης». Κι ας μην τα καταφέρνω αρκετές φορές... Πάντα ελπίζω για το καλύτερο, πάντα για το «ιδανικό». Μεγαλώνοντας στο κέντρο της Αθήνας τη δεκαετία του ’70 και ζώντας από κοντά όλη αυτή την «οικιστική καταστροφή» - που βρήκε κερδισμένους μόνο τους εργολάβους και ζημιωμένους όλους τους υπόλοιπους – περισσότερο μάλιστα όσους επένδυσαν αγοράζοντας (ή δίνοντας αντιπαροχή) ένα ακίνητο εκεί - δηλαδή σε ένα μέρος που κανείς πλέον δυσκολεύεται τρομερά να ζήσει – θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει πια η γνώση και η σύνεση για κάτι καλύτερο σε ότι αφορά την πολεοδόμηση των ελεύθερων χώρων που έχουν απομείνει στην Αττική.

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές αποτέλεσε ένα πολύ σπάνιο και βραβευμένο «βιβλιαράκι» που έπεσε στα χέρια μου πρόσφατα, «Τα Ρωμαντικά Χρόνια της Αθήνας: Ιστορίες του Παληού Καιρού» του Τίμου Μωραϊτίνη, του γνωστού υμνητή της παλιάς Αθήνας των αρχών του 20ου αιώνα. Ένα βιβλίο που ήταν και το τελευταίο του καθώς εκδόθηκε το 1952, τη χρονιά που ο γνωστός δημοσιογράφος, πεζογράφος και ποιητής πέρασε στην ιστορία...

Σε αυτό ο Τ. Μωραϊτίνης περιγράφει μια Αθήνα γεμάτη από την ευωδιά των λουλουδιών που πλημμύριζαν τους ολάνθιστους κήπους των χαμηλών σπιτιών, μια Αθήνα όπου μπορούσες να δεις το φεγγάρι και τον ξάστερο ουρανό από παντού, μια Αθήνα όπου η μαγευτική θέα ενός ηλιοβασιλέματος δεν ήταν ένα σπάνιο γεγονός, αλλά μια ευχάριστη καθημερινότητα… Μια Αθήνα που όπως καταλαβαίνετε δεν έχει καμιά σχέση με αυτή που όλοι μας γνωρίζουμε… Κι όμως, αυτή η Αθήνα δεν χάθηκε, όπως νομίζουν πολλοί και όπως νόμιζα κι εγώ πριν έρθω να μείνω κοντά στο Δασαμάρι. Απλά μετακόμισε λίγο πιο κει! Στην Ανατολική Αττική!

Είναι λοιπόν στο χέρι μας – και πιο πολύ στο χέρι των «διοικούντων» - να μην επαναλάβουν τα λάθη του παρελθόντος. Να μην δημιουργήσουν μια ακόμη αφιλόξενη και απάνθρωπη περιοχή όπως έκαναν με εκείνη «την άλλη», την παλιά ρομαντική Αθήνα του Μωραϊτίνη… Και δεν χρειάζονται πολλά! Στην πραγματικότητα μόνο ένα πράγμα χρειάζεται! Ο έγκαιρος, με τόλμη και προοπτική, πολεοδομικός σχεδιασμός! Τι σημαίνει αυτό;

1. Κανένα δάσος από εδώ και μπρος στο σχέδιο πόλης! Τα δάση πρέπει να ανήκουν στη πανίδα, για την επιβίωσή της - και στους πολίτες για την (ήπια και με όρους) αναψυχή τους.

2. Γρήγορη επέκταση του σχεδίου πόλης μόνο προς αγροτικές, πεδινές περιοχές, με χαμηλούς συντελεστές δόμησης και πρόβλεψη για μεγάλους, «ανθρώπινους» χώρους πρασίνου, εμβαδού τουλάχιστον 1/3 της συνολικής οικιστικής επιφάνειας.

3. Μακρόπνοα σχέδια υποδομής, με διορατικότητα - και γρήγορη εφαρμογή τους. Όχι έργα, όπως για παράδειγμα το «νέο» αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, το οποίο σχεδιάστηκε τη δεκαετία του 1960 και όταν κατασκευάστηκε (σχεδόν μισό αιώνα μετά!!!) βρέθηκε πάλι ανάμεσα σε σπίτια, όπως ο (υποτίθεται παλιός) προκάτοχός του… Όχι υπαίθρια εργοστάσια λυμάτων σε απόσταση «αναπνοής» από κατοικίες και σχολεία. Όχι λεωφόροι(;;;) πλάτους 10 μέτρων. Όχι φωτοβολταϊκά «πάρκα» όπου βρούμε λίγο ελεύθερο χώρο…

Αλλά καθώς κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος για όλα αυτά, απολαύστε τώρα τις παρακάτω ωραίες εικόνες από το Δασαμάρι μας, όσο ακόμα υπάρχουν εκεί και όσο μπορεί κάποιος να τις δει και να τις αποθανατίσει!

Πανσέληνος επάνω από το αεροδρόμιο και τον Υμηττό (επάνω).

Πριν και μετά τη καταιγίδα.

Αεροπλάνα στο ηλιοβασίλεμα.

Ηλιοβασιλέματα που ίσως τα βρίσκαμε «υπερβολικά»
σε κάποιο ζωγραφικό πίνακα…