Ενάντια στης φύσης τη λεηλασία, αγώνας για τη γη και την ελευθερία

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

Καλλιεργώντας συνειδήσεις



Οι αναδασωτές του Πεντελικού

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να προσπαθεί να κατατάξει τα συστατικά στοιχεία της ελληνικής εκπαίδευσης, ανάλογα με το πόσο επιδρά το καθένα στη διάπλαση ψυχών και ηθών, τόσο επιβιώνει στη σκέψη μου η ιδέα του ότι το πρώτο και κύριο μεταξύ των υπολοίπων, είναι ο ίδιος ο Άνθρωπος. Είτε πρόκειται για δάσκαλο ή για μαθητή, ο ανθρώπινος παράγοντας είναι ο απόλυτα καθοριστικός για το επίτευγμα της διάπλασης των μελλοντικών γενεών.

Σίγουρα, άλλοι παράγοντες όπως οι υποδομές (κτήρια) και ο εξοπλισμός τους (βιβλία, εργαστήρια κ.λπ.) είναι σημαντικές. Ποιος όμως θέλει να πάει σε ένα σχολείο με τις αρτιότερες υποδομές, που όμως οι άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να εμπνεύσουν στους μαθητές τη δίψα για γνώση, να δώσουν το κίνητρο; Επίσης, πώς είναι δυνατό να αναπτυχθούν συνειδήσεις, να λαξευτεί ο άνθρωπος, να καλλιεργηθεί η γνώση μόνη της, σε εργαστηριακές συνθήκες, μακριά από την κοινωνία και το περιβάλλον, τους ανθρώπους και τη φύση;

Τα παραπάνω ήταν σκέψεις που με έτρωγαν τον καιρό της μαθητείας, από το γυμνάσιο τουλάχιστον και μέχρι το πανεπιστήμιο και ακόμα μαζεύω απαντήσεις.

Μία πολύ καλή προσθήκη στις εκπαιδευτικές εμπειρίες που μαζεύω (και δεν εννοώ μόνο τις εμπειρίες που είχαν την αφεντιά μου ως υποκείμενο) αλλά κυρίως αυτές που δοκιμάζω σήμερα πια, στο νέο πιο μοντέρνο αλλά -σύμφωνα με τα κελεύσματα της εποχής- πολύ πιο εντατικοποιημένο σχολείο. Και είναι πια, εμπειρίες γονέα και όχι μαθητή. Εμπειρίες γονέα που ακόμα αναρωτιέται για το σχολείο της εποχής του αλλά αποφεύγει τις ανόητες συγκρίσεις μεταξύ εποχών και κοινωνιών.

Στο δημοτικό σχολείο της περιοχής που μένω, μόλις πριν λίγες μέρες έγινε μία "επαφή" των παιδιών της Γ' δημοτικού, με τη φύση. Μία γνωριμία, όχι με προξενήτρα ένα βιβλίο (καλογραμμένο ή κακογραμμένο δεν έχει σημασία). Η διαμεσολάβηση έγινε από την ίδια τη φυσική διαδικασία που τα παιδιά κλήθηκαν να παρακολουθήσουν και να συμμετάσχουν στην εκκίνηση και την εξέλιξη της.

Αρχικά πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων, σε 2 διδακτικές ώρες, τα παιδιά των παραπάνω τάξεων μαζεύτηκαν για να πάρουν στα χέρια τους βελανίδια και να τα κάνουν να φυτρώσουν, πριν πάνε να τα εγκαταστήσουν στη γη.

Έπιασαν με τα χέρια τους βελανίδια (όχι τα ζωγραφιστά των Τσιπ και Ντέηλ) ούτε τα digital του Ice Age. Αληθινά βελανίδια που μία παρέα που αγαπάει τον τόπο και την φύση του, είχε μαζέψει για τον σκοπό αυτό.

Τα παιδιά έμαθαν πως να ξεχωρίζουν τα ζωντανά και ικανά να βλαστήσουν βελανίδια, από τα ήδη νεκρά, αφυδατωμένα, προσβεβλημένα από έντομα ή άλλους εχθρούς. Ξεχώρισαν έτσι με τα χέρια τους, ένα μεγάλο πλήθος βελανιδιών.

Έμαθαν και πως να τα τοποθετούν ανάμεσα σε στρώσεις περλίτη, προκειμένου αυτά να αναπτύξουν την πρώτη ρίζα τους. Να ξεκινήσει έτσι η ζωή ενός νέου δέντρου. Και το έκαναν με τα χέρια τους.

Είδαν τη νέα ζωή να γεννιέται με τη μορφή λευκής ρίζας μέσα από τα ανοιγμένα πλέον βελανίδια. Και τα πήραν στα χέρια τους προσεκτικά. Όπως πρέπει να προσέχουμε και να σεβόμαστε τη ζωή και πιο πολύ τη ζωή που μόλις ξεκινάει. Και τα πρόσεξαν.

Έφτιαξαν και τη πρώτη κλίνη του φρεσκοβλαστημένου βελανιδιού. Με compost και περλίτη σε ένα λακκάκι πάνω στο βουνό. Πάνω στην πολύπαθη Πεντέλη. Και διάλεξαν τον τόπο για το κάθε βελανίδι. Να είναι υγρός, να είναι σκιερός. Να μην έρθει ο σκληρός ήλιος και πειράξει το μωρό που πήραν στα χέρια τους και το φροντίζουν.

Και φύτεψαν τα βελανίδια με τα χέρια τους. Τα ίδια χέρια που τα είχαν περιποιηθεί για να προβλαστήσουν.


Το μάθημα ήταν σπουδαίο. Ήταν ζουμερό. Είχε την υγρασία της εμπειρίας και όχι την έρημο της στεγνής αποστήθισης. Είχε το άρωμα της προσωπικής προσπάθειας και όχι την αποφορά της μακρόθεν παρακολούθησης. Είχε τα χρώματα και τους ήχους της φύσης και όχι τους λευκούς τοίχους και τη σιγή της σχολικής αίθουσας.

Και άφησε παρακαταθήκη την προσμονή για τα δεντράκια που σε ένα χρόνο το πολύ, θα έχουν κάνει την εμφάνιση τους. Την προσμονή, μέσα στο χρόνο που υπαγορεύεται από την ίδια τη φύση και που στο πέρασμα του, καλλιεργεί συνειδήσεις. Συνειδήσεις μελλοντικών πολιτών.

Το 1ο δημοτικό σχολείο του Πικερμίου, ο διευθυντής του, οι δάσκαλοι και οι 2 τάξεις του, Γ1 και Γ2, έδειξαν έναν δρόμο που αν ανοίξει περαιτέρω, θα είναι πραγματικός δρόμος ελπίδας για μία περιοχή και ένα βουνό που έχουν ζήσει την έννοια της καταστροφής του περιβάλλοντος από πολύ κοντά.

Θα είναι και μία ανάσα ανακούφισης του ίδιου του βουνού, της Πεντέλης, που βλέποντας παιδιά να δουλεύουν με στόχο την ανάπτυξη του δάσους, αποκτώντας παράλληλα τη γνώση της καλλιέργειας του δάσους και του τόπου, θα χαμογελάσει που μία γενιά ανθρώπων που ζει πάνω της, αλλάζει επιτέλους και θέλει να διορθώσει τα εγκλήματα των παλαιοτέρων.

Δεν είναι ωραίο το ξεκίνημα ενός νέου κόσμου;

---
Η δράση οργανώθηκε από το 1ο δημοτικό σχολείο Πικερμίου, την ανεξάρτητη πρωτοβουλία πολιτών "Δασαμάρι S.O.S." και από άλλους ενεργούς πολίτες.

1 σχόλιο :

  1. Εξαιρετικο το αρθρο ενος πολυτιμου φιλου της πρωτοβουλιας Δασαμαρι S.O.S. Τα λογια του σταρατα και ανθρωπινα!
    Να συμπληρωσω μονο οτι τα βελανιδια συλλεχθηκαν απο βελανιδιες της Πεντελης τον Νοεμβρη. Στις αρχες Δεκεμβρη εγινε η διαστρωματωση σε περλιτη με τους μαθητες και τις μαθητριες της Γ' δημοτικου. Η διαδικασια της προβλαστησης στον περλιτη διαρκεσε περιπου 1,5 μηνα και τελικα τα προβλαστημενα βελανιδια φυτευθηκαν απο τα ιδια παιδια στη δασικη εκταση Δασαμαρι, διπλα απο το ρεμα Δασαμαρι.
    ---------------------

    Όνειρα - σπόροι

    Μέσα στη σιωπή της σκέψης μου αντιλαμβάνομαι τον εσωτερικό μου κόσμο σαν έναν σπόρο, κατά κάποιον τρόπο μικρό κι ασήμαντο αλλά γεμάτο και με δυνατότητες.

    Και βλέπω μέσα του το σπέρμα ενός θαυμάσιου δέντρου, του δέντρου της ζωή μου σε διαδικασία εξέλιξης.

    Κάθε μικρός σπόρος περιέχει το πνεύμα του δέντρου που θα γίνει μετά.

    Κάθε σπόρος ξέρει πως να μετατραπεί σε δέντρο πέφτοντας σε γόνιμη γη, απορροφώντας τους χυμούς που τον τρέφουν, απλώνοντας τα κλαδιά και τα φύλλα του, γεμίζοντας καρπούς και λουλούδια για να μπορέσει να δώσει ότι έχει να δώσει.

    Κάθε σπόρος ξέρει πως θα καταφέρει να γίνει δέντρο και τόσοι είναι οι σπόροι όσα και τα κρυφά όνειρα.

    Μέσα μας, αμέτρητα όνειρα περιμένουν τη στιγμή που θα γονιμοποιηθούν, θα πετάξουν ρίζες και θα γεννηθούν, θα πεθάνουν σαν σπόροι ...για να γίνουν δέντρα.

    Δέντρα θαυμάσια και περήφανα που όλα μαζί θα μας λένε, σταθερά, να ακούμε την εσωτερική μας φωνή, να ακούμε προσεκτικά τη σοφία των ονείρων - σπόρων που έχουμε μέσα μας.

    Αυτά τα όνειρα δείχνουν τον δρόμο με σημάδια και σύμβολα όλων των ειδών, σε κάθε γεγονός, σε κάθε στιγμή, στα πράγματα και στα πρόσωπα, στον πόνο και στην ευχαρίστηση, στο θρίαμβο και στην αποτυχία.

    Το ονειρό μας μαθαίνει, στον ύπνο ή στο ξύπνημα, να βλέπουμε, να ακούμε, να συνειδητοποιούμε. Μας δείχνει την πορεία με φευγαλέα προαισθήματα ή με εκτυφλωτικά φωτεινές αστραπές.

    Και έτσι μεγαλώνουμε...

    αναπτυσσόμαστε...

    και εξελισσόμαστε...

    Και μια μέρα, ενώ διασχίζουμε αυτό το αιώνιο παρόν που ονομάζουμε ζωή, οι σπόροι των ονείρων μας θα μετατραπούν σε δέντρα και θα ξεδιπλώσουν τα κλαδιά τους, που σαν γιγάντια φτερά θα διασχίσουν τον ουρανό, ενώνοντας με μία μόνο γραμμή το παρελθόν μας με το μέλλον μας.

    Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε...

    Τους συνοδεύει μια εσωτερική σοφία...

    Γιατί κάθε σπόρος ξέρει πως να γίνει δέντρο.


    Χόρχε Μπουκάϊ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

*** Τα ανώνυμα σχόλια δεν θα δημοσιεύονται πάντα. ***