Δασικές Πυρκαγιές: Το κράτος ούτε μπορεί ούτε θέλει

Κάθε χρόνο η ίδια δουλειά. Τεράστιες δασικές εκτάσεις, από αυτές που στον καπιταλιστικό κόσμο της «ανάπτυξης» είναι πρακτικά άχρηστες (αν όχι εμπόδιο) στα σχέδια της αγοράς καταστρέφονται και μαζί τους χάνονται ζωές, περιουσίες ανθρώπων της τάξης μας, υποβαθμίζεται η ζωή όλων. Κάθε χρόνο το ίδιο ποίημα από τα ΜΜΕ, οι ίδιες πομφόλυγες από την εκάστοτε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, οι ίδιες ευχές για πρόληψη, για μέσα πυρόσβεσης και ελλείψεις σε προσωπικό, το ίδιο πανηγύρι για το θεαθήναι με τις αναδασώσεις των ΜΚΟ και του κάθε ΣΚΑΙ.

Η πραγματικότητα είναι αδήριτη. Το φυσικό περιβάλλον είναι κάτι εντελώς αδιάφορο για την ιερά συμμαχία κράτους και κεφάλαιου. Τα δάση, το νερό οι παραλίες έχουν αξία μόνο και για όσο μπορούν να φέρουν κέρδη σε επιχειρήσεις, να ανεβάσουν αξίες ακινήτων ή να γίνουν προπαγάνδα στα χείλη καθεστωτικών προπαγανδιστών. Ας το πάρουμε απόφαση, για την εξουσία τα δάση είναι άχρηστα. Δεν θέλει, ειδικά στην περίοδο της κρίσης, να «σπαταλήσει» πόρους σε εξοπλισμό ή προσλήψεις. Αν πρέπει να κοπούν από κάπου πόροι, οι καθαρισμοί των ξερών την άνοιξη, η συντήρηση του δασικού δικτύου της ΔΕΗ, η αποκομιδή σκουπιδιών και οι «μαύρες χωματερές» των δήμων θα είναι τα πρώτα θύματα.

Μόνο που και στις περιόδους της «ευμάρειας», τότε που υποτίθεται ότι και εξοπλισμοί υπήρχαν και μπορούσαν να συντηρηθούν, τότε που γίνονταν προσλήψεις μόνιμου και εποχικού προσωπικού στην πυρόσβεση, πάλι τα ίδια είχαμε.

Δεν θα μπούμε σε συνομωσιολογίες για το πώς ξεκινάνε και ποιος ωφελείται απο τις σημερινές πυρκαγιές. Όλοι ξέρουμε πώς η λούμπεν (αλλά και η «καθωσπρέπει») αστική τάξη έχτισε στο παρελθόν τις βίλες της πάνω στα καμένα, πώς φτιάχθηκε το περιαστικό real estate, πώς οι διακρατικές διαμάχες έκαψαν δάση στις «ευαίσθητες» περιοχές και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου. Σε κάθε περίπτωση, η πιθανότητα δασικών πυρκαγιών δεν θα μας εγκαταλείψει είτε εξαιτίας φυσικών συνθηκών ή και τυχαίων περιστατικών, ή ακόμα και εξαιτίας της αδιαφορίας των πολιτών στους αυτοκινητόδρομους, στις κατασκηνώσεις, κ.λπ. Το ερώτημα είναι αν το κράτος, που υποτίθεται δουλειά του είναι να απαντά σε αυτού του είδους τις προκλήσεις θέλει και μπορεί να το κάνει. Η απάντηση είναι πως ούτε θέλει ούτε μπορεί.

Το κράτος δεν είναι ένας μηχανισμός προστασίας, είναι ένα παράσιτο του κοινωνικού πλούτου, είναι ο υπερασπιστής των συμφερόντων του κεφαλαίου. Η μόνη λύση είναι η άμεση κοινωνική κινητοποίηση στις υπό απειλή περιοχές, με τη συνδρομή όλης της κοινωνικής βάσης. Παράλληλα με την άσκηση της μέγιστης δυνατής πίεσης προς κρατικές, περιφερειακές και δημοτικές αρχές να εξασφαλίσουν τις απαραίτητες υποδομές, οφείλουμε να αυτοοργανωθούμε και να προφυλάξουμε το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε.

Μόνο με τη συγκρότηση τοπικών περιπολιών, οργανωμένων και εξοπλισμένων με μαζική συμμετοχή μπορεί να υπάρξει πρόληψη και έγκαιρη καταστολή των πυρκαγιών. Μόνο αν πάρουμε πίσω το κλεμμένο δημόσιο από τα χέρια του κράτους και της αγοράς μπορούμε να είμαστε κύριοι των ζωών μας. Το περιβάλλον μπορεί να είναι ασφαλές μόνο στα χέρια αυτών που ζουν, ιδρώνουν και εξαρτώνται από αυτό. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να πάρουμε απόφαση ότι ο ρόλος του τηλεθεατή έκτακτων δελτίων είναι τελικά ο πιο σίγουρος εμπρησμός.

Πηγή: Αναρχική Ομοσπονδία