Καταλαβαίνουμε ποιος αποφασίζει:
Το πολυεθνικό και εγχώριο κεφάλαιο, σύμφωνα με τα συμφέροντά του.
Σίγουρα όχι ο λαός, όπως θέλουν να μας παραμυθιάζουν.
Καταλαβαίνουμε ποιος διοικεί:
Η εγχώρια ακριβοπληρωμένη κυβέρνηση με απολαβές πάνω και κάτω από το τραπέζι.
Κι άμα χρειαστεί, κυβερνούν απ’ ευθείας οι εκπρόσωποι του διεθνούς κεφαλαίου και των τραπεζών.
Οι αιρετοί μας τι κάνουν; Συνεχίζουν την καριέρα τους σαν μαριονέτες που είναι.
Καταλαβαίνουμε ότι αυτοί δεν πρόκειται να μας σώσουν ούτε με το Μνημόνιο 1 ούτε με το Μνημόνιο 2 ούτε με το 22. Αυτοί εγκρίνουν και παίρνουν δάνεια για να ξεπληρώνονται παλιές φρεγάτες και να παραγγέλνονται νέα πολεμικά αεροπλάνα στις μεγάλες πολυεθνικές κάθε είδους.
Καταλαβαίνουμε ότι τα τζιπ, τα στρας-άτα κλαμπ και τα ξενοδοχεία πολλών αστέρων δεν είναι ούτε το μέσο ούτε ο προορισμός για έναν καλύτερο κόσμο.
Είναι το δόλωμα για να μας αρπάξουν στο αγκίστρι τους οι τράπεζες. Η πιστωτική κάρτα μας ήταν το κλειδί που άνοιξε την πόρτα της αιχμαλωσίας μας…
Καταλαβαίνουμε ότι η χειρότερη στάση είναι η αδιαφορία. Είναι ο ασφαλέστερος δρόμος με προορισμό τη βαρβαρότητα.
Δεν γίνεται να τη βγάζουμε καθαρή όταν θεριεύει η κοινωνική αδικία σε βάρος των τσιγγάνων, των μεταναστών με ή χωρίς χαρτιά, των άστεγων, των τζάνκηδων, των φτωχών… Γιατί μετά -τώρα δηλαδή- έρχεται η σειρά των μεσαίων στρωμάτων. Οι μικρο-αστοί τρομάξαμε!
Συνειδητοποιούμε ότι το οργανωμένο κράτος επιτίθεται στους πολίτες του(!) που αντιδρούν.
Οι διωγμοί όσων αντιστέκονται κλιμακώνονται τα τελευταία χρόνια, τα χημικά είναι στην ημερήσια διάταξη στις διαδηλώσεις και οι φυλακές ξαναγεμίζουν με πολιτικούς κρατούμενους.
Τώρα συνειδητοποιούμε τι στο καλό εννοούσε ο Μπρεχτ:
«Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν καταδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός. Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου».[1]
Συνειδητοποιούμε ότι η εξουσία χρησιμοποιεί το φόβο, αξιοποιεί τον έως τώρα ατομισμό μας, μας τρομοκρατεί.
Συνειδητοποιούμε όμως και κάτι ακόμη: ότι η απάντηση σε κάθε Κατοχή είναι η Aντίσταση! Και στην Αντίσταση πρέπει να βρεθούμε όλοι μαζί, με τις συμφωνίες μας και τις διαφωνίες μας... Αυτή είναι η δύναμή μας!
18/6/2011
[1] http://dariapavlovna.blogspot.com/2009/01/first-they-came.html
Το πολυεθνικό και εγχώριο κεφάλαιο, σύμφωνα με τα συμφέροντά του.
Σίγουρα όχι ο λαός, όπως θέλουν να μας παραμυθιάζουν.
Καταλαβαίνουμε ποιος διοικεί:
Η εγχώρια ακριβοπληρωμένη κυβέρνηση με απολαβές πάνω και κάτω από το τραπέζι.
Κι άμα χρειαστεί, κυβερνούν απ’ ευθείας οι εκπρόσωποι του διεθνούς κεφαλαίου και των τραπεζών.
Οι αιρετοί μας τι κάνουν; Συνεχίζουν την καριέρα τους σαν μαριονέτες που είναι.
Καταλαβαίνουμε ότι αυτοί δεν πρόκειται να μας σώσουν ούτε με το Μνημόνιο 1 ούτε με το Μνημόνιο 2 ούτε με το 22. Αυτοί εγκρίνουν και παίρνουν δάνεια για να ξεπληρώνονται παλιές φρεγάτες και να παραγγέλνονται νέα πολεμικά αεροπλάνα στις μεγάλες πολυεθνικές κάθε είδους.
Καταλαβαίνουμε ότι τα τζιπ, τα στρας-άτα κλαμπ και τα ξενοδοχεία πολλών αστέρων δεν είναι ούτε το μέσο ούτε ο προορισμός για έναν καλύτερο κόσμο.
Είναι το δόλωμα για να μας αρπάξουν στο αγκίστρι τους οι τράπεζες. Η πιστωτική κάρτα μας ήταν το κλειδί που άνοιξε την πόρτα της αιχμαλωσίας μας…
Καταλαβαίνουμε ότι η χειρότερη στάση είναι η αδιαφορία. Είναι ο ασφαλέστερος δρόμος με προορισμό τη βαρβαρότητα.
Δεν γίνεται να τη βγάζουμε καθαρή όταν θεριεύει η κοινωνική αδικία σε βάρος των τσιγγάνων, των μεταναστών με ή χωρίς χαρτιά, των άστεγων, των τζάνκηδων, των φτωχών… Γιατί μετά -τώρα δηλαδή- έρχεται η σειρά των μεσαίων στρωμάτων. Οι μικρο-αστοί τρομάξαμε!
Συνειδητοποιούμε ότι το οργανωμένο κράτος επιτίθεται στους πολίτες του(!) που αντιδρούν.
Οι διωγμοί όσων αντιστέκονται κλιμακώνονται τα τελευταία χρόνια, τα χημικά είναι στην ημερήσια διάταξη στις διαδηλώσεις και οι φυλακές ξαναγεμίζουν με πολιτικούς κρατούμενους.
Τώρα συνειδητοποιούμε τι στο καλό εννοούσε ο Μπρεχτ:
«Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν καταδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός. Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου».[1]
Συνειδητοποιούμε ότι η εξουσία χρησιμοποιεί το φόβο, αξιοποιεί τον έως τώρα ατομισμό μας, μας τρομοκρατεί.
Συνειδητοποιούμε όμως και κάτι ακόμη: ότι η απάντηση σε κάθε Κατοχή είναι η Aντίσταση! Και στην Αντίσταση πρέπει να βρεθούμε όλοι μαζί, με τις συμφωνίες μας και τις διαφωνίες μας... Αυτή είναι η δύναμή μας!
18/6/2011
Λαϊκή Συνέλευση Ραφήνας-Πικερμίου
[1] http://dariapavlovna.blogspot.com/2009/01/first-they-came.html
Το παραπάνω κείμενο έγινε ομόφωνα δεκτό από τη Λαϊκή Συνέλευση Ραφήνας-Πικερμίου και διαβάστηκε στη συναυλία του Σαββάτου 18 Ιουνίου στην πλατεία Ραφήνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
*** Τα ανώνυμα σχόλια δεν θα δημοσιεύονται πάντα. ***