Πηγή: Μέτωπο Ψηλά
Είναι πρόσφατη η επιχείρηση (που κατέληξε θετικά για τους αιώνιους ευνοούμενους του συστήματος κατασκευής ιδιοκτησιών και δικαιωμάτων γης) για την παραχώρηση 2.500 στρεμμάτων πλέον των ήδη παραχωρημένων (περίπου 2.500 σε σύνολο 6.500) και δασικών γαιών περιλαμβανομένων, στον Αυτόνομο Οικοδομικό Οργανισμό Αξιωματικών (ΝΠΔΔ) και σε άλλους διεκδικητές ή “κατόχους” δικαιωμάτων γης.
Σε μία σειρά πράξεων παραχωρήσεων, εξαγορών, παραγωγής δικαιωμάτων ιδιοκτησίας γης αλλά και μεταβολής χρήσης, το δίλημμα επιλογής μεταξύ του ηθικού και του νομίμου, έχει κριθεί σαφέστατα προς την πλευρά του νόμιμου αφού αυτό είναι που προσδιορίζεται πάντα, από την ανθρώπινη ανάγκη, όπως συχνά βαφτίζεται η ανθρώπινη απληστία. Απληστία εις βάρος ενός βουνού που σε παλαιότερους χρόνους, θεωρούνταν ιερό. Τώρα το βουνό έχασε την ιερότητά του, η οποία περιορίστηκε στην έννοια του ιερού δικαιώματος στην ιδιοκτησία οικοδομήσιμων τεμαχίων γης.
Τέλος πάντων, αξίζει να θυμηθούμε -για να παρατηρούμε όταν αυτό συμβαίνει- την πορεία της αλλοίωσης του φυσικού περιβάλλοντος, την πορεία καταστροφής του μοναδικού Αττικού τοπίου. Της Αττικής που η ομορφιά και η φιλικότητά της προς τον άνθρωπο, έμελλε να γίνουν οι πηγές των δεινών της. Χαρίστηκε απλόχερα στον άνθρωπο και ο άνθρωπος την άλωσε. Το χειρότερο είναι πως συνεχίζει να την αλώνει, άπληστα και με πλήρη αδιαφορία για το μέλλον. Ακόμα και το δικό του μέλλον.
Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 16.12.2007, αντιγράφουμε ένα ωραίο ιστορικό της εγκληματικής δράσης του ανθρώπου, εποίκου, κατοίκου και πλιατσικολόγου του ίδιου του του σπιτιού.
Ο τίτλος του άρθρου είναι: Πώς στήνεται το «παιχνίδι» με τους οικοδομικούς συνεταιρισμούς
Οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί που φέρονται να κατέχουν δάση και δασικές εκτάσεις συστάθηκαν κυρίως στη δεκαετία του 1955-1965 -εποχή που τα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα στη χώρα μας ήταν εντελώς διαφορετικά-, συχνά από ανθρώπους που κατείχαν εξέχουσα θέση στην κοινωνία. Πρόκειται για εταιρικά σχήματα που δημιουργήθηκαν προκειμένου να αποκατασταθεί οικιστικά ο πληθυσμός, τα οποία όμως ταυτόχρονα λειτούργησαν και ως μηχανισμοί πλουτισμού και εκμετάλλευσης των πολιτών από κάποιους. Πολλά από τα μέλη τους δεν γνώριζαν ότι αγόραζαν εκτάσεις που δεν θα μπορούσαν στη συνέχεια να οικοδομηθούν, άλλοι απλώς επένδυσαν στη «ρευστότητα» των ρυθμίσεων για τη γη που ισχύει στη χώρα μας, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα αλλάξουν τα πράγματα και θα μπορέσουν να αξιοποιήσουν τις εκτάσεις που άλλωστε είχαν αγοράσει με σχετικά μικρό τίμημα.
Σύμφωνα με «απογραφή» των οικοδομικών συνεταιρισμών σε δάση και δασικές εκτάσεις που πραγματοποίησε επιτροπή που είχε συσταθεί στο ΥΠΕΧΩΔΕ τη δεκαετία του 1990, συνολικά 126 οικοδομικοί συνεταιρισμοί διεκδικούν πάνω από 100.000 στρέμματα δασών και δασικών εκτάσεων σε όλη την Ελλάδα. Κυρίως βρίσκονται στην Αττική, τη Χαλκιδική και την Κορινθία.
Παράνομοι
Μεγάλο τμήμα της νομολογίας που αφορά την προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων ουσιαστικά συντάχθηκε μετά το Σύνταγμα του 1975, στο οποίο περιλαμβάνεται και το γνωστό άρθρο 24 που κάθε κυβέρνηση επιχειρεί να αναθεωρήσει. Κατά συνέπεια, μέλη των οικοδομικών συνεταιρισμών θεωρούν ότι εξαπατήθηκαν από το κράτος και ζητούν να αποζημιωθούν.
«Οι περισσότεροι από αυτούς κατά το νόμο είναι παράνομοι, εφόσον θέλουν να οικοδομήσουν σε δάση και δασικές εκτάσεις», λέει ο κ. Λευτέρης Φραγκιουδάκης, πρώην γενικός διευθυντής της Γενικής Διεύθυνση Ανάπτυξης & Προστασίας Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος, του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης. Ομως, δεν έχει κινηθεί κάποια διαδικασία για λόγους κοινωνικούς και γιατί σε όλη αυτή την ιστορία μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρει και η διοίκηση, τονίζει.
«Παιχνίδι» επιτηδείων
«Με τους οικοδομικούς συνεταιρισμούς συχνά στήθηκε ένα παιχνίδι από κάποιους επιτήδειους που δεν αποκάλυπταν στους «συνεταίρους» ότι πρόκειται για δασική γη», εξηγεί στέλεχος της Δασικής Υπηρεσίας. Ομως για τη σύσταση των συνεταιρισμών η δασική γη «βόλευε» γιατί ήταν ενιαία σε σχέση με την αγροτική που πάντα ήταν κατακερματισμένη. Αν τα μέλη δεν ήξεραν, εκείνοι που έφτιαχναν τους Συνεταιρισμούς, εκείνοι που συνέτασσαν τα συμβόλαια και η διοίκηση πολύ συχνά ήξεραν. «Εφόσον επρόκειτο για δάσος, στο συμβόλαιο έπρεπε να αναφερθεί ότι υπήρχε άδεια κατάτμησης από τον υπουργό Γεωργίας», τονίζει ο πρώην διευθυντής της Διεύθυνσης Δασών κ. Λευτέρης Φραγκιουδάκης. Οι δικηγόροι των συνεταιρισμών έπρεπε να ζητούν επίσης την αναγνωριστική απόφαση ότι αυτές οι εκτάσεις δεν είναι δημόσιες αφού, σύμφωνα με τη νομοθεσία, τα δάση στην Ελλάδα είναι δημόσια εκτός αν κάποιος μπορεί να αποδείξει το αντίθετο με τίτλους κυριότητας. Η ευθύνη βαρύνει τους συμβαλλομένους, αλλά τα προβλήματα τα κληρονομεί αυτός που αγοράζει. Ετσι, τα μέλη των συνεταιρισμών, ή καλύτερα οι κληρονόμοι τους πλέον, αναζητούν λύση εδώ και περίπου μισόν αιώνα.
Μέσα στα χρόνια που έχουν περάσει κάποιοι δικαιώθηκαν, άλλοι όχι. Πολύ συχνά, ελάχιστα στρέμματα χωρίζουν αυτούς που έχασαν από αυτούς που κέρδισαν. «Υπήρξαν πολλοί που ήταν τυχεροί, οι εκτάσεις τους μπήκαν στο σχέδιο πόλης και απέκτησαν μεγάλη αξία, ενώ τις είχαν αγοράσει πολύ φθηνά», λέει (ΣτΣ: το 2007) ο δασάρχης Πεντέλης κ. Αλέξανδρος Ρήγας. Εκτάσεις Συνεταιρισμών στον Βουτζά, στην Καλλιτεχνούπολη, στο Ντράφι εντάχθηκαν στο σχέδιο πόλης με αποφάσεις του ΥΠΕΧΩΔΕ, τις οποίες όμως ποτέ δεν υπέγραψε το συναρμόδιο υπουργείο Γεωργίας, εξηγεί, καταδεικνύοντας τον παραλογισμό της κατάστασης.
Αλλοι προχωρούν σε αγωγές κυριότητας κατά των δασαρχείων προκειμένου να αποδείξουν ότι οι εκτάσεις τους ανήκουν. «Τα δάση στην Ελλάδα χαρακτηρίζονται ιδιωτικά μόνο όταν υπάρχει διοικητική αναγνώριση έναντι του Δημοσίου ή έχει εκδοθεί δικαστική απόφαση έπειτα από αντιδικία με το Δημόσιο, η οποία κρίνει την έκταση ως ιδιωτική», τονίζει ο κ. Φραγκιουδάκης. Ακόμα όμως και αν τελικά αποδείξουν ότι οι εκτάσεις αυτές είναι δικές τους, λυθεί δηλαδή το ιδιοκτησιακό θέμα, οι ιδιοκτήτες απλώς κατέχουν δάσος. Στη συνέχεια πρέπει να καταφέρουν να αλλάξουν το χαρακτήρα της έκτασης για να οικοδομήσουν...
Κατάλληλες γνωριμίες
Οπως φαίνεται πάντως, ο αποχαρακτηρισμός δασικών εκτάσεων είναι υπόθεση που διευκολύνεται με τις κατάλληλες γνωριμίες. Ο δήμαρχος Πεντέλης κ. Δημήτρης Στεργίου τονίζει ότι ο οικοδομικός-οικοπεδικός συνεταιρισμός ΠΑΝ που διέθετε έκταση στην περιοχή της κοινότητας Πικερμίου κατάφερε να αποχαρακτηρίσει τις εκτάσεις του και να ενταχθεί στο σχέδιο πόλης το 1974. «Για την απαλλαγή από τον δασικό χαρακτήρα βοήθησε το ότι ο συνεταιρισμός ΠΑΝ ήταν των υπαλλήλων του υπουργείου Γεωργίας», εξηγεί. «Οι εκτάσεις αυτές αγοράστηκαν τότε αντί 4.000 δρχ. το στρέμμα και σήμερα η αντικειμενική αξία του στρέμματος στην περιοχή είναι 867.000 ευρώ. Οποιος έχει τα μέσα και τις κατάλληλες γνωριμίες, βρίσκει τη μέθοδο και τα καταφέρνει», προσθέτει.
Μερικές φορές η κατάσταση, μάλιστα, ξεφεύγει και από αυτά τα όρια της νομιμότητας, όπως στην περίπτωση της Αιξωνής στη Γλυφάδα, ή των περίπου 200.000 στρεμμάτων δασικής γης που φέρονται να καταπατήθηκαν στην Ανατολική Αττική με τη χρήση πλαστών εγγράφων.
Κάθε καινούργιος νόμος που αφορά τα δάση προβλέπει και ρύθμιση του ζητήματος των οικοδομικών συνεταιρισμών με ανταλλαγή των εκτάσεων που κατέχουν. Στην πραγματικότητα, βέβαια, ποτέ δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, καθώς δεν υπάρχουν αντίστοιχες εκτάσεις, και ποιος θα δεχόταν να ανταλλάξει μερικά στρέμματα στους πρόποδες της Πεντέλης με άλλα οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα;
Σύμφωνα με τον κ. Φραγκιουδάκη, οι ιδιοκτήτες θα μπορούσαν να αποζημιωθούν με βάση το αντίτιμο που αναγράφεται στο συμβόλαιό τους και ένα χαμηλό επιτόκιο. Να περιμένουν την ένταξη της ιδιοκτησίας τους στα σχέδια πόλης, αν αυτή είναι κοντά σε σχέδιο πόλης και αφορά τη δημιουργία πρώτης κατοικίας. Ή απλώς να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι κατέχουν δάσος, εντός του οποίου η οικοδόμηση απαγορεύεται διά νόμου...
Σύμφωνα με «απογραφή» των οικοδομικών συνεταιρισμών σε δάση και δασικές εκτάσεις που πραγματοποίησε επιτροπή που είχε συσταθεί στο ΥΠΕΧΩΔΕ τη δεκαετία του 1990, συνολικά 126 οικοδομικοί συνεταιρισμοί διεκδικούν πάνω από 100.000 στρέμματα δασών και δασικών εκτάσεων σε όλη την Ελλάδα. Κυρίως βρίσκονται στην Αττική, τη Χαλκιδική και την Κορινθία.
Παράνομοι
Μεγάλο τμήμα της νομολογίας που αφορά την προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων ουσιαστικά συντάχθηκε μετά το Σύνταγμα του 1975, στο οποίο περιλαμβάνεται και το γνωστό άρθρο 24 που κάθε κυβέρνηση επιχειρεί να αναθεωρήσει. Κατά συνέπεια, μέλη των οικοδομικών συνεταιρισμών θεωρούν ότι εξαπατήθηκαν από το κράτος και ζητούν να αποζημιωθούν.
«Οι περισσότεροι από αυτούς κατά το νόμο είναι παράνομοι, εφόσον θέλουν να οικοδομήσουν σε δάση και δασικές εκτάσεις», λέει ο κ. Λευτέρης Φραγκιουδάκης, πρώην γενικός διευθυντής της Γενικής Διεύθυνση Ανάπτυξης & Προστασίας Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος, του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης. Ομως, δεν έχει κινηθεί κάποια διαδικασία για λόγους κοινωνικούς και γιατί σε όλη αυτή την ιστορία μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρει και η διοίκηση, τονίζει.
«Παιχνίδι» επιτηδείων
«Με τους οικοδομικούς συνεταιρισμούς συχνά στήθηκε ένα παιχνίδι από κάποιους επιτήδειους που δεν αποκάλυπταν στους «συνεταίρους» ότι πρόκειται για δασική γη», εξηγεί στέλεχος της Δασικής Υπηρεσίας. Ομως για τη σύσταση των συνεταιρισμών η δασική γη «βόλευε» γιατί ήταν ενιαία σε σχέση με την αγροτική που πάντα ήταν κατακερματισμένη. Αν τα μέλη δεν ήξεραν, εκείνοι που έφτιαχναν τους Συνεταιρισμούς, εκείνοι που συνέτασσαν τα συμβόλαια και η διοίκηση πολύ συχνά ήξεραν. «Εφόσον επρόκειτο για δάσος, στο συμβόλαιο έπρεπε να αναφερθεί ότι υπήρχε άδεια κατάτμησης από τον υπουργό Γεωργίας», τονίζει ο πρώην διευθυντής της Διεύθυνσης Δασών κ. Λευτέρης Φραγκιουδάκης. Οι δικηγόροι των συνεταιρισμών έπρεπε να ζητούν επίσης την αναγνωριστική απόφαση ότι αυτές οι εκτάσεις δεν είναι δημόσιες αφού, σύμφωνα με τη νομοθεσία, τα δάση στην Ελλάδα είναι δημόσια εκτός αν κάποιος μπορεί να αποδείξει το αντίθετο με τίτλους κυριότητας. Η ευθύνη βαρύνει τους συμβαλλομένους, αλλά τα προβλήματα τα κληρονομεί αυτός που αγοράζει. Ετσι, τα μέλη των συνεταιρισμών, ή καλύτερα οι κληρονόμοι τους πλέον, αναζητούν λύση εδώ και περίπου μισόν αιώνα.
Μέσα στα χρόνια που έχουν περάσει κάποιοι δικαιώθηκαν, άλλοι όχι. Πολύ συχνά, ελάχιστα στρέμματα χωρίζουν αυτούς που έχασαν από αυτούς που κέρδισαν. «Υπήρξαν πολλοί που ήταν τυχεροί, οι εκτάσεις τους μπήκαν στο σχέδιο πόλης και απέκτησαν μεγάλη αξία, ενώ τις είχαν αγοράσει πολύ φθηνά», λέει (ΣτΣ: το 2007) ο δασάρχης Πεντέλης κ. Αλέξανδρος Ρήγας. Εκτάσεις Συνεταιρισμών στον Βουτζά, στην Καλλιτεχνούπολη, στο Ντράφι εντάχθηκαν στο σχέδιο πόλης με αποφάσεις του ΥΠΕΧΩΔΕ, τις οποίες όμως ποτέ δεν υπέγραψε το συναρμόδιο υπουργείο Γεωργίας, εξηγεί, καταδεικνύοντας τον παραλογισμό της κατάστασης.
Αλλοι προχωρούν σε αγωγές κυριότητας κατά των δασαρχείων προκειμένου να αποδείξουν ότι οι εκτάσεις τους ανήκουν. «Τα δάση στην Ελλάδα χαρακτηρίζονται ιδιωτικά μόνο όταν υπάρχει διοικητική αναγνώριση έναντι του Δημοσίου ή έχει εκδοθεί δικαστική απόφαση έπειτα από αντιδικία με το Δημόσιο, η οποία κρίνει την έκταση ως ιδιωτική», τονίζει ο κ. Φραγκιουδάκης. Ακόμα όμως και αν τελικά αποδείξουν ότι οι εκτάσεις αυτές είναι δικές τους, λυθεί δηλαδή το ιδιοκτησιακό θέμα, οι ιδιοκτήτες απλώς κατέχουν δάσος. Στη συνέχεια πρέπει να καταφέρουν να αλλάξουν το χαρακτήρα της έκτασης για να οικοδομήσουν...
Κατάλληλες γνωριμίες
Οπως φαίνεται πάντως, ο αποχαρακτηρισμός δασικών εκτάσεων είναι υπόθεση που διευκολύνεται με τις κατάλληλες γνωριμίες. Ο δήμαρχος Πεντέλης κ. Δημήτρης Στεργίου τονίζει ότι ο οικοδομικός-οικοπεδικός συνεταιρισμός ΠΑΝ που διέθετε έκταση στην περιοχή της κοινότητας Πικερμίου κατάφερε να αποχαρακτηρίσει τις εκτάσεις του και να ενταχθεί στο σχέδιο πόλης το 1974. «Για την απαλλαγή από τον δασικό χαρακτήρα βοήθησε το ότι ο συνεταιρισμός ΠΑΝ ήταν των υπαλλήλων του υπουργείου Γεωργίας», εξηγεί. «Οι εκτάσεις αυτές αγοράστηκαν τότε αντί 4.000 δρχ. το στρέμμα και σήμερα η αντικειμενική αξία του στρέμματος στην περιοχή είναι 867.000 ευρώ. Οποιος έχει τα μέσα και τις κατάλληλες γνωριμίες, βρίσκει τη μέθοδο και τα καταφέρνει», προσθέτει.
Μερικές φορές η κατάσταση, μάλιστα, ξεφεύγει και από αυτά τα όρια της νομιμότητας, όπως στην περίπτωση της Αιξωνής στη Γλυφάδα, ή των περίπου 200.000 στρεμμάτων δασικής γης που φέρονται να καταπατήθηκαν στην Ανατολική Αττική με τη χρήση πλαστών εγγράφων.
Κάθε καινούργιος νόμος που αφορά τα δάση προβλέπει και ρύθμιση του ζητήματος των οικοδομικών συνεταιρισμών με ανταλλαγή των εκτάσεων που κατέχουν. Στην πραγματικότητα, βέβαια, ποτέ δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, καθώς δεν υπάρχουν αντίστοιχες εκτάσεις, και ποιος θα δεχόταν να ανταλλάξει μερικά στρέμματα στους πρόποδες της Πεντέλης με άλλα οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα;
Σύμφωνα με τον κ. Φραγκιουδάκη, οι ιδιοκτήτες θα μπορούσαν να αποζημιωθούν με βάση το αντίτιμο που αναγράφεται στο συμβόλαιό τους και ένα χαμηλό επιτόκιο. Να περιμένουν την ένταξη της ιδιοκτησίας τους στα σχέδια πόλης, αν αυτή είναι κοντά σε σχέδιο πόλης και αφορά τη δημιουργία πρώτης κατοικίας. Ή απλώς να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι κατέχουν δάσος, εντός του οποίου η οικοδόμηση απαγορεύεται διά νόμου...
Οι διαρκείς απόπειρες κατάτμησης και πολεοδόμησης της περιοχής πάνω από το Πικέρμι, ανάμεσα στο Ντράφι και την Αιολίδα, της περιοχής Δασαμάρι, ανήκουν σε άλλο πεδίο, εξίσου εγκληματικής δραστηριότητας. Έστω και αν περιλαμβάνονται και συνεταιρισμοί της ποιότητας των αναφερόμενων στο παραπάνω άρθρο της Καθημερινής, οι απόπειρες αφορούν ευρύτερο κομμάτι από το σώμα του Πεντελικού και βέβαια με πολύ πιο “προχωρημένη” στοχοθεσία που να ταιριάζει στις ανοίκειες πρακτικές του αιώνα της δίχως όρια “ανάπτυξης”.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
*** Τα ανώνυμα σχόλια δεν θα δημοσιεύονται πάντα. ***