Οι πυρκαγιές είναι ένα ακόμα κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα

Οι πυρκαγιές είναι ένα ακόμα κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα

Ανακοίνωση για τις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές που έπληξαν την Αχαΐα

Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε διαρκώς μάρτυρες συγκλονιστικών γεγονότων σε μεγάλο μέρος της αχαϊκής γης που αναπόφευκτα προκαλούν οργή, θλίψη και αγανάκτηση. Οι πυρκαγιές που ξεσπούν από την Τετάρτη το πρωί έχουν αφήσει πίσω τους χιλιάδες καμένα στρέμματα δάσους, εκατοντάδες καμένα ζώα, έχουν καταστρέψει καλλιέργειες, αγροικίες, σπίτια και υποδομές, ενώ κατά τύχη δεν θρηνήσαμε και ανθρώπινα θύματα καθώς αρκετοί άνθρωποι μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο με εγκαύματα και αναπνευστικά προβλήματα.

Μέσα σε λίγα μόνο 24ωρα έχει εκδηλωθεί τέτοιο πλήθος πυρκαγιών που μόνο για τυχαία γεγονότα δεν μπορεί να μιλά κανείς. Υπάρχουν βάσιμες καταγγελίες πως πρόκειται για καλά οργανωμένο σχέδιο εμπρησμών. Ξεκίνησε το πρωί της περασμένης Τετάρτης από ορεινή περιοχή της Ερυμάνθιας, στο χωριό Δροσιά, που έκαψε χωράφια, αγροικίες, ζώα και συνέχισε το μεσημέρι της ίδιας μέρας στις παρυφές του Παναχαϊκού όρους, ενώ έκαψε και σπίτια στις κοινότητες Ελεκίστρα, Σούλι και Καρυά της Πάτρας περνώντας την περιμετρική οδό και φτάνοντας στα όρια του πυκνοκατοικημένου αστικού ιστού της πόλης σε Εγλυκάδα και Ριγανόκαμπο. Κάηκαν δεκάδες σπίτια, εκκενώθηκαν περιοχές με τις ζημιές ακόμα να μην έχουν πλήρως καταγραφεί και υπολογιστεί. Την επόμενη μέρα αντίστοιχη πυρκαγιά ξέσπασε στα Μποζαϊτικα, ενώ ένας οικισμός εκκενώθηκε για λίγες ώρες καθώς ήταν ορατός ο κίνδυνος να χτυπηθεί από τη φωτιά.

Σαν να μην έφταναν αυτά, το μεσημέρι του Σαββάτου κατακάηκε η δυτική Αιγιάλεια, η Άνω Ζήρεια, το Λαμπίρι, οι Καμάρες, ενώ μέσα σε λίγη ώρα φωτιά ξέσπασε παράλληλα και στη Ροδοδάφνη. Η εθνική οδός έκλεισε (τόσο η παλιά όσο και η νέα), άνθρωποι εγκλωβίστηκαν στις παραλίες με κίνδυνο να καούν, εκκενώθηκαν οι παιδικές κατασκηνώσεις της περιοχής, ενώ άλλοι διέφευγαν με πλωτά μέσα, δεκάδες σπίτια κάηκαν. Τα χτυπήματα δείχνουν πολύ καλά μελετημένα καθώς η ένταση του ανέμου στις περιοχές αυτές κατέστησε πολύ δύσκολο το έργο της πυρόσβεσης.

Τέτοιου είδους καταστροφές δεν είναι απλά τυχαία και τραγικά συμβάντα, ούτε οφείλονται σε ασύμμετρες απειλές, όπως συνηθίζουν να μας λένε οι κάθε λογής πολιτικοί διαχειριστές. Αντίθετα, αποτελούν φυσικά επακόλουθα της συνεχόμενης υπερεκμετάλλευσης και λεηλασίας του φυσικού κόσμου από την ανθρώπινη δραστηριότητα και εξυπηρετούν τα μικρά ή μεγαλύτερα συμφέροντα που υπάρχουν και προωθούνται σε κάθε περιοχή.

Όλες οι περιοχές που κάηκαν, η καθεμιά με τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αποτελούν προνομιακό οικιστικό περιβάλλον για τα ανώτερα ταξικά στρώματα, ευνοούν την επένδυση σε “ενεργειακά” project (ανεμογεννήτριες κλπ) και την τουριστική ανάπτυξη ώστε ολόκληρη η κεντρική περιοχή της Αχαΐας από τη θάλασσα μέχρι το βουνό –μια περιοχή που δεν είχε αγγιχτεί ιδιαίτερα από τον ανθρώπινο παράγοντα και που καλύπτεται από χιλιάδες στρέμματα δάσους- να μετατραπεί σε ένα απέραντο εργοτάξιο και να παραδοθεί στις αδηφάγες ορέξεις και ανάγκες της οργανωμένης μαφίας του κατασκευαστικού και του κτηματομεσιτικού κεφαλαίου, της τουριστικής βιομηχανίας και των μεγάλων ενεργειακών λόμπι.

Αντίστοιχες πυρκαγιές είχαν ξεσπάσει και δυο χρόνια πριν στη δυτική Αχαΐα, με τον εμπρησμό μεγάλης έκτασης του δάσους της Στροφυλιάς, που αποτελεί περιοχή Natura, για να παραδοθεί και αυτό βορά στην ανεξέλεγκτη τουριστική ανάπτυξη.

Την ίδια στιγμή, το κράτος επιδεικνύει για μια ακόμη φορά την προφανή ανικανότητα του, προϊόν της αδιαφορίας του για την ανθρώπινη ζωή και της απροθυμίας του να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των καταστροφών. Μια απροθυμία που είναι δομική και συνδυάζεται με τα συμφέροντα, την ίδια του τη φύση και τον αντικοινωνικό προσανατολισμό του. Η παντελής απουσία έργων κοινωνικής μέριμνας και πρόληψης τέτοιων καταστροφών (αντιπυρικών, αντιπλημμυρικών, αντισεισμικών) είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της κυρίαρχης αντίληψης. Όπως σε όλα τα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα (βλ. πανδημία), έτσι και στο συγκεκριμένο ζήτημα των πυρκαγιών επιβεβαιώνεται η εγκληματική αδιαφορία του κράτους που το καθιστούν ένα τεράστιο παράσιτο πάνω στο κοινωνικό σώμα, το οποίο αφού πρώτα φροντίζει να διασπάσει τους όποιους κοινωνικούς δεσμούς αυτοοργάνωσης και να υφαρπάξει τα μέσα και την τεχνογνωσία αυτοπροστασίας από το κοινωνικό σύνολο, στη συνέχεια το εγκαταλείπει έρμαιο στην τύχη του.

Στη μεγάλη εικόνα, και ξεπερνώντας τα στενά τοπικά όρια της μιας ή της άλλης καταστροφής, όσο κι αν αυτό δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό όταν τα γεγονότα είναι ακόμα νωπά και η γη μυρίζει ακόμα καμένο, είναι δεδομένο πως για την καταστροφή και τη λεηλασία της φύσης υπεύθυνο είναι αποκλειστικά το καπιταλιστικό σύστημα και η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Συμφέροντα που σήμερα απειλούν ανοιχτά την επιβίωση του πλανήτη και της ανθρωπότητας, με την κλιματική αλλαγή, την υπερθέρμανση, την ξηρασία, την καταστροφή της χλωρίδας και της πανίδας να είναι σημάδια της πλήρους χρεοκοπίας του υπάρχοντος κοινωνικού μοντέλου και της επιτακτικής ανάγκης για την ανατροπή του.

Τι πρέπει να κάνουμε;

Σε αυτή τη συνθήκη άγριας ταξικής εκμετάλλευσης και καπιταλιστικής επίθεσης στην κοινωνία και τη φύση, γίνεται σαφές πως μόνο η κοινωνική αλληλεγγύη, η επαγρύπνηση και η κινητοποίηση μπορεί να μας σώσει από τους δυνάστες μας και να βάλει φραγμό στην καταστροφή. Οι τοπικές κοινωνίες πρέπει να αναπτύξουν ξανά αντανακλαστικά αλληλοβοήθειας και διαδικασίες συλλογικής διαχείρισης της ζωής και των αναγκών τους, μηχανισμούς αυτοπροστασίας από τις εγκληματικές συμμορίες που λυμαίνονται τη φύση και την κοινωνία, να ορθώσουν μέτωπα αγώνα απέναντι στην καταστροφή τους, να ξεπεράσουν το παρασιτικό κράτος και τους αντικοινωνικούς θεσμούς.

Σε πρώτο επίπεδο, πρέπει να παλέψουμε ώστε να ληφθούν άμεσα μέτρα για την πλήρη αποζημίωση και ανακούφιση των πληγέντων, για την στέγαση τους και την κάλυψη των αναγκών τους ( τροφή, νερό, ένδυση κλπ), για να μη γίνει καμιά αλλαγή χρήσης των περιοχών που κάηκαν και να ξαναγίνει δάσος εκεί που ήταν δάσος. Να αναδείξουμε την αλληλεγγύη ως βασική ανθρώπινη αξία στηρίζοντας τους συνανθρώπους μας, όπως μπορούμε.

Παράλληλα, πρέπει να εντείνουμε τους αγώνες υπεράσπισης του φυσικού κόσμου. Οι μικροί και αποσπασματικοί αγώνες που ξεσπούν σε διάφορες περιοχές, μπορεί να φαντάζουν ασύνδετοι και ατελέσφοροι πολλές φορές, είναι ωστόσο πολύ χρήσιμοι γιατί κατορθώνουν να θέσουν εμπόδια στον κρατικό-καπιταλιστικό ορυμαγδό που γεννάει το θάνατο, μολύνει τον αέρα και το νερό, χαρίζει καρκίνο στους ανθρώπους, βυθίζει ολόκληρα χωριά, καίει τα πανάρχαια δάση, ισοπεδώνει τα βουνά, εξαφανίζει την άγρια ζωή και διαλύει τις τοπικές κοινωνίες.

Σε κάθε περίπτωση, έχοντας επίγνωση πως η βασική πηγή του κακού είναι το ίδιο το κοινωνικό σύστημα που βασίζεται στην ασύδοτη καπιταλιστική ανάπτυξη και κερδοφορία, λεηλατώντας την φύση και διαταράσσοντας τη σχέση του ανθρώπου με αυτή, έχουμε χρέος να αγωνιστούμε για να γκρεμίσουμε συθέμελα αυτό τον σάπιο κόσμο που υπόσχεται μόνο θάνατο, καταστροφές, φτώχεια, αρρώστιες, εκμετάλλευση και αδικία. Να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να οικοδομήσουμε έναν κόσμο που θα βάζει στο κέντρο του τον άνθρωπο, την αρμονική συνύπαρξη με το φυσικό περιβάλλον, την αλληλοβοήθεια και την ελευθερία και όχι το κέρδος και την εκμετάλλευση.

αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος”

Πάτρα, 1 Αυγούστου 2021

Πηγή: δυσήνιος ίππος