(Αρθρο της δασολόγου Νατάσας Βαρουχάκη στο ιστολόγιο Δασαρχείο)
Ποιοί δεν θέλουν τους δασικούς χάρτες;
Από το 1998 που θεσμοθετήθηκαν οι δασικοί χάρτες ως εργαλεία τεκμηρίωσης και διασφάλισης της δημόσιας δασικής γης στα πλαίσια του Εθνικού Κτηματολογίου, έχουν παρέλθει 17 χρόνια κατά τα οποία το νομικό πλαίσιο σχετικά με το τι είναι δάσος έχει αλλάξει και ξαναλλάξει πλείστες όσες φορές, αρχής γενομένης από τον ν. 3208/2003 ο οποίος κρίθηκε εν τέλει αντισυνταγματικός από το ΣτΕ το 2013, έχοντας ωστόσο εφαρμοστεί επί μία δεκαετία, με ανυπολόγιστες συνέπειες στις αλλαγές χρήσης της δασικής γης.
Η αναμονή άλλωστε της εκδίκασης της συνταγματικότητας του ορισμού του δάσους που εισήχθη με τον ν. 3208, ήταν ο λόγος που οι δασικοί χάρτες που καταρτίστηκαν πιλοτικά το 2001, δεν αναρτήθηκαν ποτέ, καθώς απέδιδαν τα δασικά μας οικοσυστήματα με βάση τον ορισμό του ν. 998/79 και θα έπρεπε να επανακαταρτιστούν ώστε να ανταποκρίνονται στις νέες διατάξεις. Η επανακατάρτισή τους πάγωσε από το ίδιο το ΣτΕ.
Μέχρι το 2010 ουδείς υπουργός προχώρησε στην ανάρτηση των παραπάνω δασικών χαρτών, όπως είχαν καταρτιστεί με βάση τις διατάξεις του ν. 998/79 και ουδείς τροποποίησε τον ευθέως αντισυνταγματικό ορισμό τους δάσους, πράγμα φανερό και σε πρωτοετή φοιτητή της νομικής ή της δασολογίας. Παράλληλα η τότε ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΑΕ (νυν ΕΚΧΑ ΑΕ) προέβαινε σε συμβάσεις κατάρτισης δασικών χαρτών (με ποιο ορισμό του δάσους άραγε;) για σημαντικές περιοχές κυρίως στην Αττική ενώ τα Τμήματα Δασικών Χαρτογραφήσεων των Δασικών Υπηρεσιών που στελεχώθηκαν το 2001, είχαν πλέον διαλυθεί και αποστελεχωθεί σε βαθμό που δεν θα μπορούσαν να ανταποκριθούν ούτε στοιχειωδώς στην παρακολούθηση αυτού του τεράστιου έργου.
Το 2010 με νομοθετική πρωτοβουλία της τότε Υπ. Περιβάλλοντος, καταργήθηκαν οι προβληματικές διατάξεις του ν. 3208 ώστε να μπορέσει να προχωρήσει το έργο. Παράλληλα τροποποιήθηκε ο νόμος που όριζε τη διαδικασία κατάρτισης και ανάρτησης των δασικών χαρτών με σκοπό δήθεν την επιτάχυνση των διαδικασιών, εκχωρώντας ουσιαστικά το έργο στην ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΑΕ και μέσω αυτής σε ιδιωτικά μελετητικά γραφεία, με μόνη διασφάλιση από πλευράς δημοσίου, τον έλεγχο και τη θεώρηση των δασικών χαρτών.
Παράλληλα εισήχθη διάταξη με την οποία οι δασικοί χάρτες θα ήταν σε αναστολή κατά το μέρος που επρόκειτο για οικοπεδοποιημένα δάση είτε με μη σύννομη οριοθέτηση οικισμών, είτε με σχέδια πόλης ακυρωτέα στο ΣτΕ είτε με σχέδια πόλης που ουδέποτε εγκρίθηκαν. Ουσιαστικά η «επιτάχυνση» της κατάρτισης των δασικών χαρτών προέβλεπε την εξαίρεση όλων των παρανομιών και την κύρωση μόνο των βουνοκορφών στην Αττική.