Kείμενο: Αντώνιος Β. Καπετάνιος, δασολόγος με ειδίκευση στην προστασία των δασών και του φυσικού περιβάλλοντος.
Δούλεψα για τα δάση της Αιγιάλειας και, πέραν της λύπης που με διακατέχει ως άνθρωπο η απώλεια των φυσικών τούτων οικοσυστημάτων, με πονά προσωπικά το γεγονός ότι καίγονται λόγω και της ειδικής σχέσης που είχα με τα συγκεκριμένα περιβάλλοντα, ζώντας τα λειτουργικά ως δασολόγος της πράξης. Δίνω εν προκειμένω, μέσα από την αφήγηση της συμμετοχής μου στη δασοπυρόσβεση, σ’ ένα παλαιότερο κείμενό μου, το πώς τα προστατεύαμε και τον αγώνα που κάναμε (και μαζί την αγωνία που είχαμε…) για τη διατήρησή τους.
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΑΣΟΠΥΡΟΣΒΕΣΗ
(…η διαφορά στη φιλοσοφία και στον τρόπο αντιμετώπισης των δασικών πυρκαγιών, της δασικής υπηρεσίας —τότε— εν σχέσει με την πυροσβεστική υπηρεσία —σήμερα)
Τη δασοπυρόσβεση την πρόλαβα για 6 χρόνια, όντας υπάλληλος (δασολόγος) στο Δασαρχείο Αιγίου, όταν αυτή βρισκόταν ακόμα στην αρμοδιότητα της δασικής υπηρεσίας και πριν μεταφερθεί στην πυροσβεστική υπηρεσία. Ήμουν πρωτοδιορισμένος ως δημόσιος υπάλληλος στη συγκεκριμένη θέση, και τολμώ να πω πως η με τόσο έντονο τρόπο ένταξή μου στο σύστημα της διοίκησης, με την ενασχόλησή μου με υπεύθυνη θέση σ’ έναν τομέα κρίσιμο, δύσκολο κι επίπονο, όπως η δασοπυρόσβεση σε Δασαρχείο Α΄ επικινδυνότητας σε σχέση με τις πυρκαγιές, υπήρξε για μένα αφενός συγκλονιστική, αφετέρου διδακτική.
Θα έλεγα πως κείνα τα (δυστυχώς λίγα) χρόνια κατά τα οποία βίωσα τις έντονες καταστάσεις της δασοπυρόσβεσης, ήταν από τα πιο μεστά δημοσιοϋπαλληλικά μου χρόνια, όλο διδαχές κι εμπειρίες˙ ήταν ένα ανεπανάληπτο σχολείο διοίκησης, γνώσης στο πεδίο και πρακτικής εφαρμογής. Τα χρόνια κείνα συνετέλεσαν, εμμέσως πλην σαφώς, και στη διαμόρφωση ενός χαρακτήρα και μιας κουλτούρας αναφορικά με την ευθύνη για το περιβάλλον και τα κοινά πράγματα, και τον τρόπο που αισθάνεσαι και λειτουργείς προσπαθώντας για τα πράγματα αυτά, όντας ευρισκόμενα εν κινδύνω.