Καταγγελία παράνομης υδροληψίας και απόρριψης στερεών αποβλήτων / ρύπανσης περιβάλλοντος

Πικέρμι, 25/8/2017

Με την παρούσα επιστολή μας καταγγέλλουμε τους υπευθύνους για την τοποθέτηση προχείρου φράγματος στο ρέμα συνεχούς ροής Βαλανάρη. Ο Βαλανάρης αποτελεί τον κύριο συμβάλλοντα κλάδο στο Mεγάλο Ρέμα Ραφήνας. Οι πηγές του βρίσκονται μεταξύ της θέσης Πύριζα και της Μεγάλης Μαυρηνόρας του Πεντελικού και διέρχεται από το Πικέρμι και τους ανάντη οικισμούς Ντραφίου και Διώνης καταλήγοντας στο Μεγάλο Ρέμα.

Όπως θα διαπιστώσετε από τις φωτογραφίες που επισυνάπτουμε, στο γεφυράκι του Βαλανάρη (οδός Υδραγωγείου) λίγα μέτρα πιο πάνω από τη γέφυρα εισόδου στη Διώνη (οδός Ταϋγέτου), άγνωστα πρόσωπα τοποθετούν συστηματικά σάκκους με άμμο πάνω στον άξονα της κοίτης του ρέματος, εκτρέποντας το νερό σε κανάλι από το οποίο μέσω δικτύου σωλήνων και καναλιών το κατευθύνουν σε μεγάλα κτήματα του Πικερμίου για άρδευση.


Αναζητήσαμε, μέσω του συστήματος Διαύγεια, πιθανή αδειοδότηση υδροληψίας αλλά δεν ανερεύθη σχετική άδεια για τη θέση που προσδιορίζεται.

Η παραπάνω παράνομη ενέργεια χρονολογείται τουλάχιστον από εξαετίας με σχετικά δημοσιεύματα από τοπικές συλλογικότητες (π.χ. Ρέμα Βαλανάρη: αυθαίρετες παρεμβάσεις) ενώ έχουν γίνει καταγγελίες στο Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Ο θάνατος του ρέματος Μπάκα, μία συνηθισμένη ελληνική τραγωδία

Το ρέμα Μπάκα στην πορεία του μέσα από τη Διώνη.

Σύμφωνα με τον νέο νόμο (Ν.4258/2014) για τα ρέματα —υδατορεύματα ή υδατορέματα τα ονομάζει στη γλώσσα της δημόσιας διοίκησης που συνδυάζει κοστούμι και σαγιονάρα—, αυτά ορίζονται ως εξής:

1. Υδατορέματα ή υδατορεύματα ή ρέματα (μη πλεύσιμοι ποταμοί, χείμαρροι, ρέματα και ρυάκια): οι φυσικές ή διευθετημένες διαμορφώσεις της επιφάνειας του εδάφους που είναι κύριοι αποδέκτες των υδάτων της επιφανειακής απορροής και διασφαλίζουν την διόδευσή τους προς άλλους αποδέκτες σε χαμηλότερες στάθμες. Στην έννοια του υδατορέματος δεν περιλαμβάνονται τα εγγειοβελτιωτικά έργα όπως αρδευτικές και αποστραγγιστικές τάφροι.

... και για λόγους διευκόλυνσης της οικοδομικής-αναπτυξιακής δραστηριότητας, πάνω σε βουνά και μέσα σε καινοφανείς οικισμούς με αρχαιοπρεπή συνήθως ονόματα (Διώνη, Ιπποκράτειος Πολιτεία, Αιολίδα, αλλά και λιγότερο αρχαιοπρεπή όπως Ντράφι, Μελίσσια, Σταμάτα κ.λπ.) προχωρά ο νομοθέτης και σε μία υποκατηγορία που τη διαφοροποιεί:

2. Μικρά υδατορέματα (επιφανειακές πτυχώσεις απορροής): οι επιφανειακές πτυχώσεις του εδάφους που είναι αποδέκτες των υδάτων της επιφανειακής απορροής, με έκταση λεκάνης απορροής μικρότερης ή ίσης του 1,0 τ.x., όταν βρίσκονται εκτός ορίων οικισμών ή σχεδίων πόλεως ή μικρότερης ή ίσης των 0,50 τ.χ. όταν βρίσκονται εντός ορίων οικισμών ή σχεδίων πόλεως. Ως σημείο έναρξης της μέτρησης της λεκάνης απορροής ορίζεται κάθε σημείο της βαθιάς γραμμής της επιφανειακής πτύχωσης.

Ο στόχος του νομοθέτη (άρα και του νόμου) κατανοητός. Αποδίδει διαφορετική αξία σε κάθε ρέμα ανάλογα με την έκταση του και τις δυνατότητες του σε υδατοπαροχή αλλά και στερεοπαροχή. Και τα δύο τελευταία μεγέθη εξαρτώνται από την επιφάνεια που στραγγίζει το κάθε ρέμα αλλά κυρίως από την κατάσταση της περιοχής αυτής (δομημένη, καμένη, δασική, χορτολιβαδική κ.λπ.). Με τη διαφοροποίηση αυτή, έργα υποδομής σε οικισμούς όπως οι προαναφερθέντες (και δεν είναι μόνο αυτοί βέβαια) είναι υλοποιήσιμα, αφού δεν σκοντάφτουν πάνω σε θέματα οριοθετήσεων ρεμάτων. Δηλαδή, τα μικρά ρέματα της κατηγορίας 2, είναι σαν να μην υπάρχουν. Σβήνονται από τον χάρτη, όταν πρόκειται να μελετηθεί κάποια κατασκευή στην περιοχή.

Δασικές Πυρκαγιές: Το κράτος ούτε μπορεί ούτε θέλει

Κάθε χρόνο η ίδια δουλειά. Τεράστιες δασικές εκτάσεις, από αυτές που στον καπιταλιστικό κόσμο της «ανάπτυξης» είναι πρακτικά άχρηστες (αν όχι εμπόδιο) στα σχέδια της αγοράς καταστρέφονται και μαζί τους χάνονται ζωές, περιουσίες ανθρώπων της τάξης μας, υποβαθμίζεται η ζωή όλων. Κάθε χρόνο το ίδιο ποίημα από τα ΜΜΕ, οι ίδιες πομφόλυγες από την εκάστοτε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, οι ίδιες ευχές για πρόληψη, για μέσα πυρόσβεσης και ελλείψεις σε προσωπικό, το ίδιο πανηγύρι για το θεαθήναι με τις αναδασώσεις των ΜΚΟ και του κάθε ΣΚΑΙ.

Η πραγματικότητα είναι αδήριτη. Το φυσικό περιβάλλον είναι κάτι εντελώς αδιάφορο για την ιερά συμμαχία κράτους και κεφάλαιου. Τα δάση, το νερό οι παραλίες έχουν αξία μόνο και για όσο μπορούν να φέρουν κέρδη σε επιχειρήσεις, να ανεβάσουν αξίες ακινήτων ή να γίνουν προπαγάνδα στα χείλη καθεστωτικών προπαγανδιστών. Ας το πάρουμε απόφαση, για την εξουσία τα δάση είναι άχρηστα. Δεν θέλει, ειδικά στην περίοδο της κρίσης, να «σπαταλήσει» πόρους σε εξοπλισμό ή προσλήψεις. Αν πρέπει να κοπούν από κάπου πόροι, οι καθαρισμοί των ξερών την άνοιξη, η συντήρηση του δασικού δικτύου της ΔΕΗ, η αποκομιδή σκουπιδιών και οι «μαύρες χωματερές» των δήμων θα είναι τα πρώτα θύματα.

Μόνο που και στις περιόδους της «ευμάρειας», τότε που υποτίθεται ότι και εξοπλισμοί υπήρχαν και μπορούσαν να συντηρηθούν, τότε που γίνονταν προσλήψεις μόνιμου και εποχικού προσωπικού στην πυρόσβεση, πάλι τα ίδια είχαμε.

Δεν θα μπούμε σε συνομωσιολογίες για το πώς ξεκινάνε και ποιος ωφελείται απο τις σημερινές πυρκαγιές. Όλοι ξέρουμε πώς η λούμπεν (αλλά και η «καθωσπρέπει») αστική τάξη έχτισε στο παρελθόν τις βίλες της πάνω στα καμένα, πώς φτιάχθηκε το περιαστικό real estate, πώς οι διακρατικές διαμάχες έκαψαν δάση στις «ευαίσθητες» περιοχές και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου. Σε κάθε περίπτωση, η πιθανότητα δασικών πυρκαγιών δεν θα μας εγκαταλείψει είτε εξαιτίας φυσικών συνθηκών ή και τυχαίων περιστατικών, ή ακόμα και εξαιτίας της αδιαφορίας των πολιτών στους αυτοκινητόδρομους, στις κατασκηνώσεις, κ.λπ. Το ερώτημα είναι αν το κράτος, που υποτίθεται δουλειά του είναι να απαντά σε αυτού του είδους τις προκλήσεις θέλει και μπορεί να το κάνει. Η απάντηση είναι πως ούτε θέλει ούτε μπορεί.

Το κράτος δεν είναι ένας μηχανισμός προστασίας, είναι ένα παράσιτο του κοινωνικού πλούτου, είναι ο υπερασπιστής των συμφερόντων του κεφαλαίου. Η μόνη λύση είναι η άμεση κοινωνική κινητοποίηση στις υπό απειλή περιοχές, με τη συνδρομή όλης της κοινωνικής βάσης. Παράλληλα με την άσκηση της μέγιστης δυνατής πίεσης προς κρατικές, περιφερειακές και δημοτικές αρχές να εξασφαλίσουν τις απαραίτητες υποδομές, οφείλουμε να αυτοοργανωθούμε και να προφυλάξουμε το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε.

Μόνο με τη συγκρότηση τοπικών περιπολιών, οργανωμένων και εξοπλισμένων με μαζική συμμετοχή μπορεί να υπάρξει πρόληψη και έγκαιρη καταστολή των πυρκαγιών. Μόνο αν πάρουμε πίσω το κλεμμένο δημόσιο από τα χέρια του κράτους και της αγοράς μπορούμε να είμαστε κύριοι των ζωών μας. Το περιβάλλον μπορεί να είναι ασφαλές μόνο στα χέρια αυτών που ζουν, ιδρώνουν και εξαρτώνται από αυτό. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να πάρουμε απόφαση ότι ο ρόλος του τηλεθεατή έκτακτων δελτίων είναι τελικά ο πιο σίγουρος εμπρησμός.

Πηγή: Αναρχική Ομοσπονδία

Η ανάγκη εθνικού, γενικού σχεδιασμού Δασοπροστασίας

Αναδημοσίευση από το φιλικό ιστολόγιο  Καμένη Γη

Πρώτη έγνοια και ανησυχία το δάσος.

Είναι σύνηθες στη χώρα, κάθε καλοκαίρι με την εκδήλωση των δασικών πυρκαγιών, να ανακαλύπτουν όλοι τις «ελλείψεις» και την ανεπάρκεια μέσων, αόριστα και γενικόλογα. Αόριστες διαπιστώσεις τηλεοπτικών ειδικών δασοπυροσβεστών και άλλων, ιδιαίτερα χρωματισμένες έτσι ώστε να σπέρνουν την απελπισία (που πάντα πουλάει περισσότερο) και την καταστροφή (που πουλιέται ευκολότερα στο τηλεοπτικό κοινό).

Τώρα λοιπόν που κατακάθισε η σκόνη των μηντιακών ειδικών, ας δούμε 2-3 πράγματα που κατέστησαν τις τελευταίες πυρκαγιές, αποκαλυπτικές για το μέλλον του «δασικού ισοζυγίου» της χώρας, σύμφωνα με τον υπουργό Φάμελλο που παρότι τα νομοθετήματά του κοστίζουν σε δάσος πολλαπλάσια από τις πυρκαγιές, βρίσκεται στη θέση αυτού που θα προστατέψει το δασικό περιβάλλον. Τι κλασικά ελληνική αντίφαση!

Ο «αγωνιστής» Τσίπρας

Δασικές πυρκαγιές: Πρόληψη, αντιμετώπιση και ευθύνες

Είναι δέκα μέρες τώρα που η επικαιρότητα κατακλύζεται από το θέμα των πυρκαγιών, που έχουν ξεσπάσει σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Δέκα μέρες που η πυροσβεστική υπηρεσία, εθελοντές και κάτοικοι προσπαθούν να σβήσουν φωτιές και να προλάβουν —γιατί να εξαλείψουν είναι αργά πια— περαιτέρω καταστροφικές επιπτώσεις στο περιβάλλον.

Το φαινόμενο δεν αφορά μόνο στη χώρα μας. Φωτιές και μάλιστα εκτεταμένες μαίνονται σε διάφορες χώρες του Ευρωπαϊκού νότου και στην Αμερική. Το θέμα δεν παρουσιάστηκε το παρόν καλοκαίρι. Σταθερά τα τελευταία χρόνια φωτιές καίνε τα Ελληνικά δάση, με τους φορείς της πολιτείας να περνούν από μία αρχική αμηχανία σε δηλώσεις που επιχειρούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να εξηγήσουν το φαινόμενο.

Τι συμβαίνει όμως πραγματικά με τις πυρκαγιές; Ποιες είναι οι αιτίες, ποια τα αποτελέσματα και, κυρίως γιατί δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν εύκολα και με επάρκεια;

Η κ. Αντιγόνη Καραδόντα, είναι δασοπόνος, πρόεδρος των Ελλήνων Δασοπόνων Δημοσίων Υπαλλήλων. Μιλώντας η ίδια στην εκπομπή «Δρομολόγιο Αντιθέσεων» της ΕΡΤ Λάρισας επεσήμανε καταρχήν ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό να προλαβαίνουμε την πυρκαγιά στο αρχικό της στάδιο, καθότι σε περίπτωση που «ξεφύγει», η δυσκολία κατάσβεσής της είναι πολύ μεγαλύτερη και εξαρτάται ισχυρά από παράγοντες που δε μπορούμε να ελέγξουμε, όπως η ένταση και η κατεύθυνση του ανέμου, το ανάγλυφο του εδάφους, κ.λπ.

Τα τρία επίπεδα πυροπροστασίας των δασικών εκτάσεων

Του Σπ. Ντάφη*

Παρακολουθώντας τις δηλώσεις του καθ' ύλην αρμόδιου υπουργού Δημόσιας Τάξης, στον οποίο υπάγεται η Πυροσβεστική Υπηρεσία και συνεπώς η ευθύνη δασοπυρόσβεσης, αναρωτήθηκα αν είναι δυνατόν μετά τα όσα τραγελαφικά συνέβησαν τα προηγούμενα έτη, από το 1998 που μεταφέρθηκε κατά τον πιο άγαρμπο και χωρίς κανέναν σχεδιασμό η ευθύνη της δασοπυρόσβεσης από τη Δασική στην Πυροσβεστική Υπηρεσία, να μην έχουν διδαχθεί οι πολιτικοί μας απολύτως τίποτε. Το λιγότερο που θα περίμενε κανείς να αντιληφθεί η Πολιτεία, μετά και την εμπειρία τόσων ετών δασικών πυρκαγιών, είναι ότι οι δασικές πυρκαγιές, όταν πάρουν διαστάσεις, δεν σβήνονται όσα μέσα κι αν διατίθενται αλλά σβήνουν από μόνες τους αφού έχουν ολοκληρώσει την καταστροφή. Δεν το μπόρεσαν οι Αυστραλοί, οι Αμερικανοί στη Φλώριδα όπου τα δάση καίγονταν επί εβδομάδες, οι Καναδοί, οι Ισπανοί, με ποια λογική θα το μπορούσαμε εμείς;

Η πυροπροστασία των δασών μας, γιατί για πυροπροστασία πρέπει να μιλάμε και όχι για δασοπυρόσβεση, έχει τρία διακριτά επίπεδα ή φάσεις.

Πυροπροστασία ίσον πρόληψη. Το πρώτο επίπεδο, το σημαντικότερο, αποτελεσματικότερο και το λιγότερο δαπανηρό είναι η πρόληψη. Οι πυρκαγιές πρέπει να προλαβαίνονται. Για τον σκοπό αυτόν παίρνονται:

1. Καθαρά δασοκομικά μέτρα όπως ο κατάλληλος χειρισμός των εύφλεκτων δασών της μεσογειακής ζώνης με κατάλληλες αραιώσεις, κλαδεύσεις και απομάκρυνση του εύφλεκτου υπόροφου κατά μήκος των δρόμων ώστε να καταστούν λιγότερο εύφλεκτα και να εμποδίζεται η μετατροπή των έρπουσων πυρκαγιών σε επικόρυφες. Η διάνοιξη αντιπυρικών λωρίδων που απαιτείται από ορισμένους ανίδεους το μόνο που καταφέρνουν είναι να προσβάλλουν βάναυσα το τοπίο και να προκαλούν τη διάβρωσή του εδάφους χωρίς να αποτρέπουν τη διάδοση της πυρκαγιάς.

Το χέρι του κράτους ανάβει τις πυρκαγιές στα δάση!

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της εφημερίδας ΚΟΝΤΡΑ

Το χέρι του κράτους ανάβει τις πυρκαγιές στα δάση!

Στις 8 του περασμένου Ιούλη, στην αρχή άρθρου μας με τίτλο «Για τρίτη συνεχή χρονιά επί Τσιπροκαμμένων: Αφησαν τα δάση στην τύχη τους» (ολόκληρο το άρθρο εδώ), γράφαμε:

«Καίγονται και φέτος τα δάση και όσο ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες γίνεται όλο και μεγαλύτερη η απειλή για το δασικό πλούτο της χώρας. Το φαινόμενο συμβαίνει κάθε καλοκαίρι, όταν είναι πολύ ψηλές οι θερμοκρασίες και οι περισσότερες περιοχές στεγνώνουν. Και έχει συγκεκριμένες αιτίες.

Οι χωματερές είναι διάσπαρτες στα δάση και τις δασικές εκτάσεις. Στις ηλεκτροφόρες γραμμές της ΔΕΗ, που διασχίζουν τα δάση, και στους πυλώνες τους δεν παίρνονται τα επιβαλλόμενα μέτρα προστασίας. Το κυριότερο: η κρατική χρηματοδότηση για την προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων είναι πενιχρότατη εδώ και αρκετά χρόνια και αρχίζει να καταβάλλεται με μεγάλη καθυστέρηση, με αποτέλεσμα σε σημαντικό βαθμό να καθίσταται άχρηστη».

Δεν μας εξέπληξαν καθόλου, λοιπόν, οι καταστροφικές πυρκαγιές των τελευταίων ημερών, που μαίνονται ακόμα. Η Ελλάδα καίγεται και ο δασικός της πλούτος καταστρέφεται εδώ και αρκετές μέρες, καθώς οι θερμοκρασίες είναι υψηλές και στέγνωσε η ατμόσφαιρα, ενώ οι ηλεκτροφόρες γραμμές της ΔΕΗ και οι πυλώνες της που διασχίζουν τα δάση δε συντηρούνται και δεν καθαρίζονται, οι χωματερές είναι ανεξέλεγκτες στα δάση, στις δασικές εκτάσεις, ακόμα και στα πάρκα και άλση που βρίσκονται στις παρυφές των πόλεων, όπως στο άλσος Βεΐκου στο Γαλάτσι, ενώ η κρατική χρηματοδότηση για έργα προστασίας είναι πενιχρότατη και καταβάλλεται με μεγάλη καθυστέρηση, κυριολεκτικά «κατόπιν εορτής».

Οταν το φεγγάρι έγειρε στο Δασαμάρι