Αναδημοσίευση από το φιλοδασικό ιστολόγιο Καμένη Γή
Despair
(από το fb προφίλ αγαπημένης φίλης)
Αλλοίμονο, οι καλικάντζαροί τους θα σχεδιάσουν τώρα, εκτός από αντιπλημμυρική, και
αντιπυρική θωράκιση της Αττικής. Αυτοί οι άνθρωποι τελικά είναι η οριστική μας λύση.
Στεκόμαστε ενεοί, σχεδόν παράλυτοι μπροστά στις εικόνες. Τις εικόνες της φωτιάς που έκαιγε, τις εικόνες που άφησε πίσω της η φωτιά. Ακόμα και μπροστά στην εμπειρία της καυτής πνοής, που δεν σε άφηνε να ανασάνεις. Σε μία έκταση 11.000 στρεμμάτων περίπου, εκεί που ζούσαν μόνιμα ή περιστασιακά 15.000 άνθρωποι, σήμερα 100 περίπου χάθηκαν οριστικά, 200 αγνοούνται, 700 θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν από τη βάναυση αλλαγή της ζωής τους και όλοι εμείς, οι συνδημότες και συμπολίτες, θα ξανανιώσουμε την ίδια απογοήτευση που νιώθουμε μετά από κάθε τραγωδία κλίμακας. Και θα πενθήσουμε όπως πάντα για αυτούς που χάθηκαν, που υπέφεραν και που υποφέρουν.
Και μετά θα τα ξεχάσουμε όλα και η βιοποριστική μας αγωνία θα σκεπάσει με την πυκνή αχλή της, πρόσωπα, γεγονότα, προδομένες υποσχέσεις και τελικά θα σκεπάσει και θα αναβαπτίσει τους ενόχους.
Όμως, μπροστά στην τριπλή ανικανότητα των εξουσιαστικών δομών (ΝΑΙ, δεν είναι διοικητικές δομές, είναι καθαρά ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ), δηλαδή της ανικανότητας
- του
Δήμου
- της
Περιφέρειας
- της
κεντρικής κυβέρνησης
εκτυλίσσεται ένα δράμα τεραστίων διαστάσεων, με νεκρούς, με αγνοουμένους, με κατεστραμμένη φύση και έναν τόπο να βυθίζεται κι άλλο, να υποβαθμίζεται, να εξαφανίζεται.