Πριν λίγες μέρες ο πρόεδρος της ομοσπονδίας δασοφυλάκων, Γ. Παπαδιάς, ανέβασε μια ανάρτηση στο facebook που συζητήθηκε πολύ. Την ανάρτησή του την αναδημοσιεύσαμε και την σχολιάσαμε εκτενώς. Ενα σημείο της ανάρτησής του αφορούσε τις λεγόμενες «αντιπυρικές ζώνες» που δημιουργήθηκαν, φέτος, σε πολλές περιοχές της Αττικής στα πλαίσια της Επιχείρησης «Χαρδαλιάδες» (ή μήπως «Δρυάδες»;) της Πολιτικής Προστασίας.
Αναρωτιόταν ο Γ. Παπαδιάς στην ανάρτησή του «Πότε επιτέλους θα σταματήσουν να πιπιλίζουν τη λέξη αντιπυρικές ζώνες, όταν η φωτιά κάνει βόλτες στην Εθνική Οδό, όταν περνάει το 2009 τη φυσική αντιπυρική ζώνη, τη Λίμνη Μαραθώνα;» και εμείς γράφαμε στο σχόλιό μας ότι «με δυνατό αέρα 7-8 μποφόρ οι καύτρες θα πετάξουν πάνω από τις αντιπυρικές ζώνες και θα σκορπιστούν μέχρι και ένα χιλιόμετρο μακρυά.» Επειδή έχουμε την κακή συνήθεια να τεκμηριώνουμε ό,τι γράφουμε, θα κάνουμε μια χρονική περιήγηση στη λίμνη του Μαραθώνα για να διαπιστώσουμε πόσο αντιπυρική είναι τελικά ακόμα και η λίμνη.
To 2011, στα πλαίσια της συλλογής βελανιδιών για τις σποροφυτεύσεις σε εκτάσεις καμένες από την πυρκαγιά του 2009, βρεθήκαμε σε έναν λόφο με βελανιδιές στο Καπανδρίτι. Η θέα προς τη λίμνη του Μαραθώνα ήταν εκπληκτική.