Σοφία Ε. Παυλάκη,
Δικηγόρος, M.Sc.
Η δασική διαχείριση αποτελεί επίσημα —αδιαλείπτως από το 1924, οπότε θεσπίσθηκε ο πρώτος Δασικός Κώδικας της χώρας (ν. 3077/1924), μέχρι και σήμερα— τον πλέον νευραλγικό τομέα της λειτουργίας και του έργου της Δασικής Υπηρεσίας μέσα από τις διαχειριστικές μελέτες που εκπονεί με το προσωπικό της. Και μόνον εφόσον γίνεται σύμφωνα με τους κανόνες της επιστήμης της δασολογίας, της οποίας φορείς είναι οι Έλληνες δασολόγοι και δασοπόνοι, είναι δυνατόν η δασική διαχείριση να εγγυάται τη βιώσιμη και οικολογικά ισορροπημένη ανάπτυξη των δασών την οποία επιτάσσει το Σύνταγμα και η Δασική μας νομοθεσία.
Με το προτεινόμενο σχέδιο νόμου «Ρυθμίσεις για την αντιμετώπιση των πολυεπίπεδων επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής στους τομείς: α) της διαχείρισης υδάτων, β) της διαχείρισης και προστασίας των δασών, γ) της αστικής ανθεκτικότητας και πολιτικής, δ) της καταπολέμησης της αυθαίρετης δόμησης, ε) της ενεργειακής ασφάλειας»[1], η Κυβέρνηση όχι μόνον δεν σέβεται την ισχύουσα νομοθεσία και τη Συνταγματική τάξη, αλλά —προσβάλλοντας και παρακάμπτοντας τη λειτουργία της Δασικής υπηρεσίας— καθιερώνει, για ακόμα μία φορά, και γενικεύει την παραχώρηση της πλήρους διαχειρίσεως του συνόλου των ελληνικών δασών σε εξωθεσμικούς ιδιωτικούς φορείς του εμπορικού δικαίου, των οποίων οι καταστατικοί σκοποί δεν προβλέπουν καμία αρμοδιότητα δασικής διαχείρισης και στους οποίους το Σύνταγμα και η ισχύουσα νομοθεσία δεν απονέμουν εξουσίες δασικής προστασίας, διαχείρισης και αποκατάστασης.