Χωρίς τέλος

Αν έχει γίνει κάτι σαφές, μετά τις τελευταίες εξελίξεις, είναι πως δεν υπάρχει Μνημόνιο. Δεν υπάρχει Μνημόνιο με την έννοια ενός σαφούς και δεσμευτικού κειμένου, μιας συμφωνίας ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τους εκπροσώπους του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου από τη μια και ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό από την άλλη.

Εκείνο που υπάρχει είναι μια ανοιχτή συμφωνία ανάμεσα στην ελληνική κεφαλαιοκρατία και τη διεθνή χρηματιστική ολιγαρχία, η οποία έχει δυο βασικούς άξονες. Πρώτο, την εξασφάλιση της διαχείρισης της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, σε τρόπο που οι διεθνείς τοκογλύφοι να εξασφαλίζουν μια διαρκή ροή υπερκερδών, μέσω της αποπληρωμής των τοκοχρεολυσίων. Δεύτερο, την ολοκλήρωση της «κινεζοποίησης» του ελληνικού προλεταριάτου, ώστε να δημιουργηθεί στην καρδιά της ευρωζώνης ένας παράδεισος για τη μέγιστη κερδοφορία του κεφάλαιου, που αναγκαστικά θα είναι κόλαση για τους εργαζόμενους.

Γι’ αυτό και η πολιτική που σηματοδοτήθηκε με την υπογραφή του Μνημόνιου έχει αρχή, αλλά δεν έχει τέλος. Δεν έχει ημερομηνία λήξης και δεν έχει όρια. Αυτό πιστοποιείται αυτές τις μέρες με το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, που έχει το χαρακτήρα Μνημόνιου ΙΙ, το οποίο θα διαδεχτεί το Μνημόνιο ΙΙΙ, πολύ πριν το 2015 (όπως άλλωστε έγινε και με το Μνημόνιο Ι, που αναθεωρείται εκ βάθρων ένα μόλις χρόνο μετά την ψήφισή του και δύο πριν από την υποτιθέμενη λήξη του.

Τίποτα δεν είναι σίγουρο, λοιπόν. Αυτή η πολιτική είναι σαν κινούμενη άμμος. Μόλις πέσεις στην παγίδα, σε αρπάζει και σε χώνει ολοένα και πιο βαθιά. Το κεφάλαιο μετατρέπει την κρίση σε ευκαιρία, όπως διακήρυσσαν οι εκπρόσωποί του από την αρχή αυτής της κρίσης.

Γι’ αυτό και δεν έχουν καμιά προοπτική το σκορποχώρι, το τουρλουμπούκι, ο λεκτικός θυμός, τα μπινελίκια. Το μόνο που μπορούν να καταφέρουν όλ’ αυτά, αν δεν μετεξελιχθούν, είναι να μετατραπούν σε καύσιμη ύλη στο καμίνι των πολιτικών αλλαγών στο πλαίσιο του συστήματος. Το ‘χουμε ξαναδεί το έργο, γι’ αυτό και δεν πρέπει να την ξαναπατήσουμε.

Απέναντι σ’ έναν αντίπαλο αδίστακτο, ανελέητο και καλά οργανωμένο θα μπορέσει να σταθεί μόνο ένα κίνημα που ξέρει τι θέλει και πώς να το κατακτήσει. Ενα τέτοιο κίνημα δεν μπορεί παρά να είναι κατά βάση εργατικό. Ενα τέτοιο κίνημα δεν μπορεί να είναι ειρηνικό, μη βίαιο. Οταν ο αντίπαλος αισθάνεται την παραμικρή απειλή, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει βία. Αν δεν είσαι έτοιμος να την αντιμετωπίσεις, τότε έχεις την ήττα στο τσεπάκι σου.

Ενα τέτοιο κίνημα πρέπει να είναι πολιτικό, ακόμη και στις μερικές διεκδικητικές εκφάνσεις του. Και για να είναι πολιτικό, πρέπει να πάψει να σέρνεται πίσω από τις σημαίες του αντίπαλου, αγόμενο και φερόμενο από δημαγωγούς και χειραγωγούς. Πρέπει να δημιουργήσει τη δική του, ανεξάρτητη ταξική πολιτική οργάνωση.

πηγή: ΚΟΝΤΡΑ