Ούτε η ψυχολογία δεν μπορεί να το εξηγήσει

[φωτό από https://dasamarisos.blogspot.com/2015/06/blog-post_36.html]

Τα κλαδιά της κράτησαν κάποτε ένα πανό.
Eνα απ' τα δικά μας πανό
που λένε για τη γη... που δεν είναι εμπόρευμα.
Κάποιοι δεν της το συγχώρησαν ποτέ.

Μία μανόλια (Magnolia grandiflora) μεγάλωνε στο Πικέρμι. Σημείο χαρακτηριστικό, κάτι σαν τοπόσημο, σαν landmark θα λέγαμε υιοθετώντας μία πιο τουριστική γλώσσα. Μαζί με το φοινικοειδές, την πανύψηλη Washingtonia robusta που μεγαλώνει πολλά-πολλά χρόνια, δίπλα στον φούρνο «Πρίφτη», ίσως και με τα δύο τεράστια πλατάνια της πλατείας, να αποτελούσαν δέντρα–ταυτότητες του τόπου.

Σήμερα, 29/8/2020, η Μανόλια η μεγανθής δεν υπάρχει πια. Η μεγανθής έπεσε θύμα των μικρόθυμων και μικροπρεπών. Αυτών που σχεδιάζουν βλέποντας τι τους βολεύει, ή τι τους μειώνει τις δαπάνες ή ακόμα και έτσι, χωρίς άλλη σκέψη, αλλά επιπόλαια και βιαστικά «για να ξεμπερδεύουν».

Η αποκαλούμενη «Ανταποδοτική Ανακύκλωση Α.Ε.», μία ελεγχόμενη πανταχόθεν εταιρία (όπως είχε επισημανθεί σε παλιότερο ΔΣ) συλλογής και διαχείρισης ανακυκλώσιμων υλικών, χρειαζόταν ένα σημείο συλλογής. Η πάντα Χατζηαβατική, απέναντι στις μπίζνες, διοίκηση έτρεξε να της προσφέρει το σημείο αυτό στην πλατεία του Πικερμίου. Φάτσα κάρτα στην πλατεία. Και να υποβαθμιστεί δηλαδή η πλατεία και να μην εξυπηρετηθεί και ο «στόχος», αφού και παλιά με το σύστημα της ΕΕΕΑ (μπλε κάδοι) στο ίδιο σημείο, ο τόπος είχε γίνει σκουπιδότοπος. Ένας αέρας αρκούσε για να γεννηθεί και να ξεπροβάλλει, ο «σκουπιδότοπος της πλατείας».

Η εγκληματική παρέμβαση του Δήμου (όχι του δήμου των κατοίκων του Πικερμίου, αλλά του Δήμου της γραφειοκρατικής εξουσίας της Ραφήνας) ξερίζωσε εκτός από το μοναδικό δέντρο και την ίδια την ιστορία της πλατείας. Υπήρχαν ένα σωρό άλλα σημεία, προσβάσιμα από ανθρώπους αλλά και από αυτοκίνητα για την φόρτωση των συλλεχθέντων ανακυκλώσιμων, αλλά ο εξουσιαστής Δήμος Ραφήνας επέλεξε αυτό. Χωροθέτηση που δεν υπολογίζει ούτε τις δυσκολίες συλλογής ούτε εκείνες της αποκομιδής. Χωροθέτηση στον βρόντο. Αρκεί «να πετύχουμε τη μεγαλύτερη δυνατή ζημιά» στον τόπο.

Μοιάζει με κίνηση εκδίκησης. Μία ακόμη κίνηση εκδίκησης, του Δήμου προς το Πικέρμι, αφού στις τελευταίες εκλογές δεν εξέλεξε τον αυταρχικό διοικητή του και έδωσε την πρωτιά αλλού. Υπερβολή, θα έλεγε κάποιος, αλλά πώς να εξηγήσει κανείς ενέργειες σαν αυτή, της απομάκρυνσης ενός όμορφου δέντρου από την πλατεία, για να μπει ένας …κάδος; Ένας κάδος, που τελικά η επιλογή της θέσης του, είναι εντελώς λάθος και ζημιογόνα για την κοινότητα.

Μόνο η ψυχολογία μπορεί να δώσει μία απάντηση. Ή η ψυχιατρική επιστήμη, σε κάποιες πιο ειδικές περιπτώσεις, αλλά η μετατροπή της άσκησης πολιτικής σε «ψυχολογικό θρίλερ», είναι σίγουρο πως τελική κατάληξη θα έχει την υποβάθμιση και την καταστροφή του τόπου.

3 Ιουλίου 2017. Η ανθισμένη από τον Μάιο, Μανόλια της πλατείας Πικερμίου παρουσιάζει μία εκπλητική ανθοφορία, σε διάρκεια και ποσότητα. Δείγματα σφρίγους και ομορφιάς.
Η Μανόλια της πλατείας Πικερμίου δεν ζει πια. Δεν θα ξανανθίσει με απόφαση του Δημάρχου Ραφήνας, Μπουρνού. Στη θέση της θα μπει ένας κάδος.