Η Μέρ­κελ με­σά­ζων των ερ­γο­λά­βων για σκου­πί­δια, ε­νέρ­γεια και Τ.Α.

Photo: Bundesregierung/Kugler

Η έ­λευ­ση της κα­γκε­λα­ρίου στη χει­μα­ζό­με­νη Ελλά­δα, ε­κτός α­πό τους πο­λυ­συ­ζη­τη­μέ­νους συμ­βο­λι­σμούς υ­πο­στή­ρι­ξης της κυ­βέρ­νη­σης, εί­χε και έ­να πο­λύ πιο πρα­κτι­κό πε­ριε­χό­με­νο που α­να­κοι­νώ­θη­κε ευ­θαρ­σώς: το α­δη­φά­γο ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κό εν­δια­φέ­ρον της γερ­μα­νι­κής πλευ­ράς στους το­μείς της υ­γείας, της ε­νέρ­γειας και της το­πι­κής αυ­το­διοί­κη­σης με ε­πί­κε­ντρο τη δια­χεί­ρι­ση α­πορ­ριμ­μά­των.

Σε και­ρούς κρί­σης ό­σο πιο α­πα­ραί­τη­το εί­ναι για τη ζωή μας έ­να α­γα­θό τό­σο πιο ελ­κυ­στι­κό γί­νε­ται ως ε­μπό­ρευ­μα. Ενέρ­γεια, νε­ρό, δια­χεί­ρι­ση α­πορ­ριμ­μά­των, υ­πη­ρε­σίες το­πι­κής αυ­το­διοί­κη­σης και υ­γεία με­τα­φέ­ρο­νται με γρή­γο­ρους ρυθ­μούς στο πε­δίο των πο­λυε­θνι­κών και των χρη­μα­τι­στη­ρια­κών συ­ναλ­λα­γών σε πα­γκό­σμιο ε­πί­πε­δο.

Η προ­ε­τοι­μα­σία στη χώ­ρα μας έ­χει αρ­χί­σει α­πό και­ρό. Στην ε­νέρ­γεια ό­που η διά­λυ­ση της ΔΕ­Η και το μοί­ρα­σμα της πί­τας στους ε­πι­χει­ρη­μα­τίες ε­πι­βάλ­λε­ται με πο­λι­τι­κές α­πο­φά­σεις ε­δώ και μία δε­κα­ε­τία. Στο νε­ρό με πρώ­τες για εκ­ποίη­ση την ΕΥ­ΔΑΠ και την ΕΥΑ­Θ, με τον νό­μο για τα δι­καιώ­μα­τα χρή­σης, με την ε­ξε­λισ­σό­με­νη ι­διω­τι­κο­ποίη­ση των πο­τα­μών μέ­σω των υ­δρο­η­λεκ­τρι­κών έρ­γων.

Αλλά και στο πε­δίο των σκου­πι­διών ο τζί­ρος εί­ναι σί­γου­ρος και ά­με­σος με το ζε­στό χρή­μα α­πό τα δη­μο­τι­κά τέ­λη. Μία α­κό­μη πιο σκο­τει­νή πλευ­ρά με τε­ρά­στια πε­ρι­θώ­ρια κέρ­δους εί­ναι η διά­θε­ση των βιο­μη­χα­νι­κών α­πο­βλή­των. Πά­νω α­πό έ­να ε­κα­τομ­μύ­ριο τό­νοι βιο­μη­χα­νι­κών και ε­πι­κιν­δύ­νων α­πο­βλή­των το χρό­νο… α­γνοού­νται σύμ­φω­να με ε­κτι­μή­σεις του Υ­ΠΕ­ΚΑ. Η πιο συ­νη­θι­σμέ­νη κα­τά­λη­ξή τους εί­ναι οι χω­μα­τε­ρές και η πα­ρά­νο­μη διά­θε­σή τους γί­νε­ται φυ­σι­κά με το α­ζη­μίω­το. Για­τί να μην μπουν στο παι­χνί­δι και οι με­γα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τίες;

Η με­θό­δευ­ση της ι­διω­τι­κο­ποίη­σης έ­χει ξε­κι­νή­σει ε­δώ και αρ­κε­τά χρό­νια. Πρώ­τα φτιά­χτη­καν φο­ρείς δια­χεί­ρι­σης α­πορ­ριμ­μά­των (πε­ρι­φε­ρεια­κά Ανώ­νυ­μες Εται­ρείες) στους ο­ποίους με­τα­βι­βά­στη­κε η αρ­μο­διό­τη­τα α­πό τους δή­μους, ώ­στε να μειω­θεί ο έ­λεγ­χος α­πό τα δη­μο­τι­κά συμ­βού­λια. Με την υ­πο­γρα­φή του μνη­μο­νίου ήρ­θε ο Καλ­λι­κρά­της και ό­λα έ­γι­ναν ευ­κο­λό­τε­ρα. Λι­γό­τε­ρα κέ­ντρα λή­ψης α­πο­φά­σεων α­κό­μη πιο μα­κριά α­πό τους πο­λί­τες α­κό­μη πιο κο­ντά στην οι­κο­νο­μι­κή ε­ξου­σία: έ­νας πε­ρι­φε­ρειάρ­χης (α­ντί για πε­ρισ­σό­τε­ρους νο­μάρ­χες) να α­πο­φα­σί­ζει για το σχε­δια­σμό και έ­νας φο­ρέ­ας α­νά πε­ρι­φέ­ρεια να εί­ναι αρ­μό­διος για τη δια­χεί­ρι­ση των α­πορ­ριμ­μά­των.

Πα­ράλ­λη­λα ε­θνι­κοί ό­μι­λοι –ως με­σά­ζο­ντες ξέ­νων ε­ται­ρειώ­ν– έ­στη­ναν το παι­χνί­δι με τη βοή­θεια κυ­βέρ­νη­σης και αυ­το­διοί­κη­σης:
- ε­λά­χι­στη α­να­κύ­κλω­ση «για τα μά­τια του κό­σμου» μέ­σω ι­διω­τι­κών φο­ρέων με προ­βλη­μα­τι­κή λει­τουρ­γία και δι­πλή χρέω­ση στους πο­λί­τες,
- α­διέ­ξο­δο με τις χω­ρο­θε­τή­σεις των Χώ­ρων Υγειο­νο­μι­κής Τα­φής Απορ­ριμ­μά­των και τε­ρά­στια αρ­γο­πο­ρία στα έρ­γα,
- νο­μο­θε­τι­κές ρυθ­μί­σεις που δί­νουν το δι­καίω­μα σε ι­διώ­τες να α­να­λά­βουν α­πο­κο­μι­δή και δια­χεί­ρι­ση, ε­ντε­λώς συ­μπτω­μα­τι­κά ε­ξυ­πη­ρε­τούν τους ί­διους που εμ­φα­νί­ζο­νται ως σω­τή­ρες με πα­νά­κρι­βες ό­σο και α­να­πο­τε­λε­σμα­τι­κές λύ­σεις. Λύ­σεις που θα ο­δη­γούν τα σκου­πί­δια σε φα­ραω­νι­κά ερ­γο­στά­σια ε­πε­ξερ­γα­σίας, λύ­σεις που προϋπο­θέ­τουν ό­τι δεν θα γί­νε­ται πραγ­μα­τι­κή α­να­κύ­κλω­ση για να εί­ναι κερ­δο­φό­ρες οι τε­ρά­στιες ε­πεν­δύ­σεις που θα υ­πο­χρεω­θού­με να πλη­ρώ­σου­με.

Σε Αττι­κή, Θεσ­σα­λο­νί­κη, Κε­ντρι­κή και Δυ­τι­κή Μα­κε­δο­νία, Θεσ­σα­λία, Στε­ρεά, Πε­λο­πόν­νη­σο, Κρή­τη προ­χω­ρούν με γορ­γούς ρυθ­μούς τα σχέ­δια των με­γα­λο­ερ­γο­λά­βων. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα ο ό­μι­λος Μπό­μπο­λα που α­να­ζη­τεί χρυ­σά­φι ό­χι μό­νο στη Β. Ελλά­δα αλ­λά και στα σκου­πί­δια. Οι δρα­στη­ριό­τη­τες του πο­λυ­πράγ­μο­να ε­θνι­κού ερ­γο­λά­βου με τους Γερ­μα­νούς συ­νερ­γά­τες α­πλώ­νο­νται σε ό­λο το χρυ­σο­φό­ρο κύ­κλω­μα των σκου­πι­διώ­ν: α­πο­κο­μι­δή και διά­θε­ση, κα­τα­σκευή ΧΥ­ΤΑ και έρ­γα δια­χεί­ρι­σης, κέ­ντρα δια­λο­γής υ­λι­κών, ερ­γο­στά­σια ε­πε­ξερ­γα­σίας α­πορ­ριμ­μά­των, μο­νά­δες πα­ρα­γω­γής ε­νέρ­γειας α­πό βιο­αέ­ριο και ε­τοι­μά­ζο­νται για καύ­ση μό­λις... ο­λο­κλη­ρώ­σουν το σχε­δια­σμό της δια­χεί­ρι­σης για τη χώ­ρα μας.

Μπό­μπο­λας και Γερ­μα­νοί δεν εί­ναι βέ­βαια οι μό­νοι εν­δια­φε­ρό­με­νοι: τα σκου­πί­δια εί­ναι πό­λος έλ­ξης με­γά­λων ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων ό­πως οι ό­μι­λοι Λά­τση και Λα­σκα­ρί­δη, Κόκ­κα­λη (Intrakat), Πε­ρι­στέ­ρη (ΓΕΚ ΤΕΡ­ΝΑ-Τέρ­να Ενερ­γεια­κή), Ιωάν­νου (J&P Α­ΒΑΞ), Κο­πε­λού­ζου, Βγε­νό­που­λου, Μυ­τι­λη­ναίου κ.λπ., σε συ­νερ­γα­σία με ι­σπα­νι­κούς, γερ­μα­νι­κούς και γαλ­λι­κούς κο­λοσ­σούς.

Απώ­τε­ρος στό­χος ό­λων ό­σοι α­να­κα­τεύο­νται με τα σκου­πί­δια εί­ναι η ε­νερ­γεια­κή α­ξιο­ποίη­ση-καύ­ση για­τί ε­κεί τα πε­ρι­θώ­ρια κέρ­δους ε­κτο­ξεύο­νται. Όχι α­πό την πώ­λη­ση της πα­ρα­γό­με­νης ε­νέρ­γειας –πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι μας υ­πο­χρεώ­νουν να την α­γο­ρά­ζου­με α­κρι­βά– αλ­λά α­πό την αλ­μα­τώ­δη αύ­ξη­ση των δη­μο­τι­κών τε­λών που ό­λοι πλη­ρώ­νου­με. Εάν ο­λο­κλη­ρω­θούν οι σχε­δια­σμοί τους, οι ί­διοι ε­κτι­μούν ό­τι το κό­στος διά­θε­σης θα φτά­σει στα 250-300 ευ­ρώ α­νά τό­νο σκου­πι­διών. Ή και πα­ρα­πά­νω.

O πρό­ε­δρος του ευα­γούς Συν­δέ­σμου Ελλη­νι­κών Βιο­μη­χα­νιών Ανα­κύ­κλω­σης και Ενερ­γεια­κής Αξιο­ποίη­σης και στέ­λε­χος του Μπό­μπο­λα δή­λω­νε σε η­με­ρί­δα του Υ­ΠΕ­ΚΑ στις 16/11/2011: «Τα 45 ευ­ρώ α­νά τό­νο (που κο­στί­ζει στους δή­μους η διά­θε­ση των σκου­πι­διών) εί­ναι κό­στος α­πα­γο­ρευ­τι­κό για να γί­νουν ε­πεν­δύ­σεις».

Και δεν εί­ναι μό­νο οι εισ­πρά­ξεις δε­λε­α­στι­κές. Η κα­γκε­λά­ριος των Γερ­μα­νών ε­πι­χει­ρη­μα­τιών γνω­ρί­ζει το μέ­γε­θος της δια­φθο­ράς του ελ­λη­νι­κού κρά­τους και το πό­σο μπο­ρούν να μειώ­σουν το κό­στος α­πό την ε­λα­στι­κό­τη­τα των ε­λέγ­χων α­σφα­λείας και τις δια­βλη­τές πι­στο­ποιή­σεις. Οι πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κές ευαι­σθη­σίες δεν α­φο­ρούν τις μπα­να­νίες.

Να λοι­πόν, για­τί ε­πι­μέ­νει η τρόι­κα στη δια­χεί­ρι­ση των σκου­πι­διών αν και δεν α­πο­τε­λούν δη­μο­σιο­νο­μι­κό θέ­μα.

Να για­τί αυ­τές οι δρά­σεις βρί­σκο­νται στο ε­πί­κε­ντρο της δρά­σης της Task Force και του Ράι­χεν­μπαχ.

Δεν κρύ­βο­νται άλ­λω­στε. Ο Χα­νς Φού­χτε­λ, υ­φυ­πουρ­γός και ε­ντε­ταλ­μέ­νος της Γερ­μα­νί­δας κα­γκε­λα­ρίου, πε­ριο­δεύει στην Ελλά­δα, συ­να­ντά πε­ρι­φε­ρειάρ­χες και φο­ρείς δια­χεί­ρι­σης α­πορ­ριμ­μά­των μα­ζί με Γερ­μα­νούς ε­πι­χει­ρη­μα­τίες. Και ό­πως ε­πι­βε­βαίω­σε η Μέρ­κε­λ, η δια­χεί­ρι­ση α­πορ­ριμ­μά­των θα προ­χω­ρή­σει με τον γνω­στό α­μαρ­τω­λό τρό­πο Συ­μπρά­ξεων Δη­μο­σίου-Ιδιω­τι­κού Το­μέα, ώ­στε ε­κτός α­πό τα κέρ­δη των βιο­μη­χά­νων και τα δά­νεια και οι α­πο­δό­σεις να ε­πα­νέρ­χο­νται στις γερ­μα­νι­κές τρά­πε­ζες. Όπως πα­ρήγ­γει­λε, προ­τού πά­ρου­με τα 31 δισ. θα πρέ­πει να προ­χω­ρή­σου­με σε συ­γκε­κρι­μέ­νες ρυθ­μί­σεις που εν­δια­φέ­ρουν Γερ­μα­νούς ε­πεν­δυ­τές.

Να λοι­πόν για­τί ήρ­θε η εκ­πρό­σω­πος των γερ­μα­νι­κών κε­φα­λαίων στη χώ­ρα. Για να ε­πι­βε­βαιώ­σει ό­τι τα σκου­πί­δια που θα μπο­ρού­σαν να γί­νουν ό­φε­λος για την κοι­νω­νία θα κα­τα­λή­ξουν σε έ­να α­κό­μη χα­ρά­τσι. Και έ­πε­ται συ­νέ­χεια.

Δέ­σποι­να Σπα­νού­δη

πηγή: Η εποχη