"Για ένα κομμάτι αδειανό, για μια Ελένη....."

Μια από τις αλκυόνες του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας.
Όμορφη, ζωηρή και δραστήρια.
Αλλά συχνά και προβληματισμένη με όσα βλέπει τόσα χρόνια να γίνονται στο οικοσύστημα που ζει και μεγαλώνει.

Άλλαξε πολύ το Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας από τη δεκαετία του '60 και μετά.
Η λίμνη που σχηματιζόταν στην εκβολή του δεν υπάρχει πια.
Η κοίτη του έχει στενέψει στο μισό στα περισσότερα σημεία του.
Οι όχθες του έχουν καταπατηθεί από επώνυμους και ανώνυμους.
Η κοίτη του τσιμεντοποιήθηκε σε ένα τμήμα του και το ίδιο εγκυβωτίστηκε.

Κάποιοι λίγοι μόνο καταλαβαίνουν ότι μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας και αλλοιώσαμε το περιβάλλον.
Οι τόποι αλλάζουν όταν πάψουμε να τους αγαπούμε.
Η Μνήμη χάνεται, η λήθη νικάει.
Είτε μιλάμε για μακρινή πατρίδα στην Τρίγλια της Βιθυνίας, από όπου έφτασαν εδώ πρόσφυγες οι πρόγονοι των σημερινών κατοίκων της Ραφήνας.
Είτε μιλάμε για το Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας που συρρικνώθηκε με τα χρόνια.
Είτε μιλάμε για τα δάση, τις πηγές, τους οργανισμούς που κάποτε υπήρχαν και σήμερα έχουν περιοριστεί κατά πολύ.

Ότι έγινε τις προηγούμενες δεκαετίες σε σχέση με τα ρέματα ήταν κακώς καμωμένο.
Σήμερα τα εναπομείναντα ρέματα έρχονται και πάλι στο προσκήνιο.
Η αμφιλεγόμενη ανάπτυξη απαιτεί τη θυσία τους.

—"Ποια ρέματα και ποιοι οργανισμοί;" αναρωτιούνται κάποιοι υψηλά ιστάμενοι.
—"Ποιος γυρίνος και ποια σταχτοσουσουράδα;"
—"Εμείς την ανάπτυξη και μόνο την ανάπτυξη ζητάμε. Για να βρει ο κόσμος δουλειά."

Είναι πραγματικά θλιβεροί "άνθρωποι".
Η ανάπτυξη "κινεζικού τύπου" δεν είναι ανάπτυξη, είναι απλά καταστροφή.
Για ένα κομμάτι ψωμί θα ζητηθεί η θυσία των ρεμάτων, ως άλλη Ιφιγένεια.
"Για ένα κομμάτι αδειανό, για μια Ελένη....."

Αν τα σχέδια τους περάσουν, σε λίγα χρόνια θα λέμε στα παιδιά μας "Κάποτε εδώ υπήρχε ένα ρέμα όπου ζούσαν πουλιά, βατράχια και ψάρια. Σήμερα δε υπάρχει τίποτα."
Και η όποια ανάπτυξη θα αποδειχτεί ξανά μια θλιβερή illusion.....

Πηγή: Antonis Lazaris