“αντιμέτωποι με το τέρας”

Συνήθως αποφεύγω να γράφω απόψεις και σχόλια για την επικαιρότητα στο fb. Το πιο σύνηθες είναι να γράφω άρθρα στην Γεωμυθική. Χτες όμως βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το τέρας και ήταν η σταγόνα που ξεχύλισε το ποτήρι. Το τέρας της εξουσίας, το τέρας της εργολαβικής λογικής, το τέρας του φόβου, το τέρας της αβουλίας. Βρεθήκαμε στην Ραφήνα, στην “διαβούλευση” για την τύχη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας.

Κάτι τέτοιο έγινε χτες:

ΟΙ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΕΣ ΚΑΘΟΝΤΑΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΤΩΜΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΑΝ ΤΟ ΜΑΚΙΓΙΑΖ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥ ΒΑΛΟΥΝ ΣΤΟ ΦΕΡΕΤΡΟ. ΑΦΟΥ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟΥΣΙΑΖΑΝ.

Ο απαράδεκτος σαν άνθρωπος (το τι σόι Δήμαρχος είναι δεν με απασχολεί μπροστά στην αξία του ανθρώπου) Δήμαρχος Ραφήνας, γεμάτος εκνευρισμό, θυμό, φόβο, κόμπλεξ, αγένεια και αντιδημοκρατικότητα μετέφερε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του στην συζήτηση, προκαλώντας από μεν κάποιους αντιδράσεις από δε κάποιους άλλους (τους περισσότερους) σιωπηρή συμφωνία. Ντράπηκα σαν άνθρωπος για αυτά που έβλεπα, για τον απαξιωτικό τρόπο που αντιμετωπίζονταν άνθρωποι οι οποίοι, ΝΑΙ, παλεύουν για κάτι άλλο εκτός από την αυλή τους και τον μισθό τους.

Η καραμέλα του Δημάρχου και των συναδέλφων Μηχανικών γνωστή. Αν δεν κάνουμε κάτι θα πνιγούν άνθρωποι. Και απέναντι σε αυτό το δίλημμα φυσικά ο κάθε φοβισμένος εκπρόσωπος ψήφισε ΝΑΙ εκτός από μερικούς που στάθηκαν στο ύψος των αξιών τους.

Η γελοιότητα των συναδέλφων φάνηκε στο εξής, στις κατ' ιδίαν συζητήσεις μετά το πέρας: Ο ένας Μηχανικός της ίδιας εταιρείας υπερασπίστηκε ότι τα σαραζανέτια είναι φιλικά προς το περιβάλλον (χωρίς να φέρει ούτε ένα παράδειγμα από οποιαδήποτε χώρα του πλανήτη για να το υποστηρίξει) ενώ ο άλλος (που θεωρείται και αυθεντία στην “εξυγίανση” των ρεμάτων) όταν τον ρωτήσαμε τι έχει να πει για αυτό είπε ότι αυτός δεν είπε κάτι τέτοιο. Δηλαδή ότι διαφωνεί με τον συνάδελφό του, την ίδια ώρα που η βέλτιστη πρότασή του, όπως την ονόμασε, υπογράφεται και από τους δύο. Υποκριτές. Ο ίδιος μάλιστα ανέφερε ότι τα τεχνητά περιβάλλοντα είναι σε μερικές περιπτώσεις καλύτερα από τα φυσικά. Δηλαδή πέρα από υποκριτής είναι και αστείος.

Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο, για να το κλείσω εδώ, είναι ότι πάνω σε ένα τόσο σοβαρό θέμα όσο η τύχη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας, οι διαδικασίες είναι πάλι βιαστικές (στην διαβούλευση και όχι στον χρόνο μελέτης), εργολαβικές (δηλαδή αντιπεριβαλλοντικές) και πολεμικές (δημιουργία τεχνητής πόλωσης). Η πλαστή δημιουργία στρατοπέδων με τους δήθεν εξυγιαντές και τους υποτίθεται οικολογοσυμφεροντολόγους. Αντί να κάτσουμε όλοι σε ένα τραπέζι και να συζητήσουμε δημοκρατικά και έντιμα, καθόμαστε σε μια διαβούλευση η οποία πυρπολούταν σε κάθε ομιλία από τον Δήμαρχο. Ο ρόλος του ήταν ξεκάθαρος. Άλλωστε το είπε και ο ίδιος. “Κάντε την ερώτηση σας να τελειώνουμε να φύγουμε”. Αυτός είναι ο δήθεν άνθρωπος, υπεύθυνος για μια περιοχή. Αυτός που στην συνεδρίαση με όλους τους τοπικούς και όχι μόνο φορείς βιαζόταν να τελειώσει. Ντροπή. Κρίμα για την Ραφήνα.

Όπως πολύ σωστά αναφέρει ο Χρόνης Μίσσιος, σε κάποιο κείμενο του, “επανάσταση σήμερα είναι να παραμείνουμε άνθρωποι”. Άνθρωποι με πραγματικές ευαισθησίες και όχι κάλπικες σαν των πολιτικών που ό,τι κάνουν είναι για τις ψήφους και την καρέκλα και μερικών συναδέλφων Μηχανικών που μπροστά στο κέρδος δεν καταλαβαίνουν τίποτα άλλο.

Λύσεις υπάρχουν. Αν υπήρχε χρόνος και διάθεση θα ακουγόντουσαν και άλλες πολλές στην διαβούλευση. Το δίλημμα λοιπόν δεν είναι αν θέλουμε να πνιγούν άνθρωποι ή όχι, όπως πολύ προκλητικά ανέφερε ο απαράδεκτος συνάδελφος. Το δίλημμα είναι να παραμείνουμε άνθρωποι γιατί αν όχι, τότε πραγματικά ας μας πάρει το ποτάμι. Θα είναι καλύτερο για όλους. Και κυρίως για τον πλανήτη. Ποιον πλανήτη; Αυτόν που μας δίνει τον αέρα, την τροφή και το ΝΕΡΟ που μας κρατάει στην ζωή.

Περήφανος που ήμουν με τους λίγους Philip Dragoumis, Martin Gaethlich, Antonis Lazaris, Πηνελόπη, Γιώργο, Εμμανουέλα και άλλους καλούς συναγωνιστές που δεν ξέρω το όνομα τους όμως.

Πηγή: Δημήτρης Θεοδοσόπουλος