Πριν μερικούς μήνες ένας ασυνείδητος επιχειρηματίας αποφάσισε να διαφημίσει τα εμπορεύματά του καρφώνοντας διαφημιστικές πινακίδες σε δέντρα στη Διώνη και στο Ντράφι. Μία από τις πινακίδες αυτές καρφώθηκε σε ένα πεύκο που βρίσκεται στην οδό Χρ. Αδαμόπουλου. Κάτοικοι της περιοχής ειδοποίησαν την αρμόδια υπηρεσία καθαριότητας του κοινοτικού καταστήματος Πικερμίου και πήραν τη διαβεβαίωση ότι οι πινακίδες θα ξηλωθούν. Εν τούτοις, έως σήμερα, οι διαφημιστικές πινακίδες παραμένουν άθικτες, καρφωμένες πάνω στους κορμούς των ταλαίπωρων δέντρων.
Κι ενώ αναμενόταν το ξήλωμα των πινακίδων από τα δέντρα, αντ' αυτού δρομολογούνται «τελικές λύσεις» (Endlösung) στα χρονίζοντα κυκλοφοριακά προβλήματα της οδού Χρ. Αδαμόπουλου. Στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβούλιου Ραφήνας-Πικερμίου τη Δευτέρα 29/8/2011, με θέμα «την κοπή δύο πεύκων και ενός κυπαρισσιού στην οδό Χρήστου Αδαμόπουλου στο Πικέρμι», δημοτικοί σύμβουλοι σε ρόλο «Ομέρ Πριόνη» ψήφισαν την απόφαση για την κοπή του πεύκου με τη διαφημιστική πινακίδα - ενός πεύκου ...προς το παρόν!
- Είναι, πράγματι, η κοπή των δέντρων, λύση για τα κυκλοφοριακά προβλήματα στην οδό Χρ. Αδαμόπουλου;
Στις δύο φωτογραφίες φαίνεται το πεύκο που είναι υποψήφιο για κοπή. Είναι φανερό ότι το πεύκο δεν βρίσκεται «στη μέση του οδοστρώματος», αλλά στην άκρη ενός ανύπαρκτου πεζοδρομίου που κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει! Αυτό φυσικά δεν απασχόλησε καθόλου το δημοτικό συμβούλιο που προτίμησε την ευκολία της «τελικής λύσης». Επιπλέον, η θέση του πεύκου βρίσκεται σε σημείο ευθείας όπου τα διερχόμενα αυτοκίνητα έχουν ορατότητα. Άλλωστε δεν είναι εκείνο το σημείο όπου συμβαίνουν τα περισσότερα τρακαρίσματα στην οδό Χρ. Αδαμόπουλου, αλλά λίγο πιο κάτω σε κλειστές στροφές χωρίς ορατότητα. Αν λοιπόν νοιάζεται ο δήμος για τα ατυχήματα, ας τοποθετήσει σε εκείνο το τμήμα της οδού προειδοποιητικές πινακίδες για μείωση της ταχύτητας.
Το σημείο αυτό είναι από τα πιο επικίνδυνα. Κλειστή στροφή χωρίς ορατότητα, σε πλάτος δρόμου όπου δεν χωράνε δύο αυτοκίνητα - για φορτηγά ούτε να το συζητάμε! Φταίνε τα πεύκα; Όχι! Από τη μια πλευρά ένας μαντρότοιχος εισχωρεί στο δρόμο. Από την άλλη πλευρά συρματόπλεγμα και κατηφορική ράμπα. Πεζοδρόμιο ανύπαρκτο! Ένας καθρέφτης οδικής κυκλοφορίας που τοποθετήθηκε εκεί, όταν δεν είναι σπασμένος δείχνει αλλού γι αλλού!
Στη στροφή αυτή (δίπλα στη διασταύρωση με την οδό Αγ. Αικατερίνης) γίνονται τα περισσότερα τρακαρίσματα. Ορατότητα μηδέν! Πλάτος δρόμου αποκλειστικά για ένα αυτοκίνητο. Ο καθρέφτης σπασμένος ή θολός ή απροσανατόλιστος... και οι οδηγοί που έρχονται από την κατηφόρα της οδού Αγ. Αικατερίνης αναγκάζονται να βγουν μέχρι τη μέση του δρόμου για να ελέγξουν την ορατότητα.
Άλλη μια επικίνδυνη στροφή χωρίς ορατότητα. Το πεζοδρόμιο ανύπαρκτο. Δεξιά υπάρχει ακάλυπτο χαντάκι για τρεχούμενο νερό και αριστερά φράχτης με συρματόπλεγμα που πριν μερικά χρόνια οι ιδιοκτήτες του κτήματος τον μετακίνησαν έξω απ' τα δέντρα προς το δρόμο...
Το πεύκο με την οδική σήμανση μάλλον τη γλύτωσε. Είναι πεντακάθαρο βέβαια ότι βρίσκεται σε θέση όπου θα έπρεπε να υπάρχει πεζοδρόμιο.
Ακάλυπτα χαντάκια αριστερά και δεξιά του δρόμου. Αν διασταυρωθούν δύο αυτοκίνητα και κάνουν ελιγμό για να περάσουν, ακόμη και με μικρή ταχύτητα, κινδυνεύουν να βρεθούν με τη μια ρόδα μέσα στο χαντάκι. Τα λαστιχένια κολωνάκια δεν παρέχουν καμμία προστασία.
Οι δημοτικοί σύμβουλοι ψήφισαν την κοπή δέντρων σαν λύση στο «οδηγείν επικινδύνως» σε μια οδό με δομικά προβλήματα. Για άλλη μια φορά δεν παρέχουν καμμία λύση στο πρόβλημα.
- Και είναι τέτοιες ψήφοι, χωρίς συνέπειες;
- Μα οι συνέπειες έχουν γραφτεί εδώ κι έναν αιώνα...
[1] Το ποίημα «Η κατάρα του πεύκου» περιέχεται στο βιβλίο του Ζαχαρία Παπαντωνίου, «Τα ψηλά βουνά». Το βιβλίο εκδόθηκε το 1918 από το Εθνικό Τυπογραφείο, στη διάρκεια της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, ως αναγνωστικό της Γ' Δημοτικού και χαρακτηρίστηκε ως το διαμάντι των αναγνωστικών του Δημοτικού σχολείου. Εν τούτοις, τα ελληνοχριστιανικά ιδεολογήματα εκείνης της εποχής -που δυστυχώς κυριαρχούν και σήμερα- έστειλαν το αναγνωστικό, κυριολεκτικά, στην πυρά. Για την ιστορία του, διαβάστε τα δημοσιεύματα των εφημερίδων Ελευθεροτυπία [«Τα ψηλά βουνά», του Ζαχαρία Παπαντωνίου, 8/1/2002] και Βήμα [«Τα Ψηλά Βουνά» σε επανέκδοση, 20/7/2011].
Κι ενώ αναμενόταν το ξήλωμα των πινακίδων από τα δέντρα, αντ' αυτού δρομολογούνται «τελικές λύσεις» (Endlösung) στα χρονίζοντα κυκλοφοριακά προβλήματα της οδού Χρ. Αδαμόπουλου. Στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβούλιου Ραφήνας-Πικερμίου τη Δευτέρα 29/8/2011, με θέμα «την κοπή δύο πεύκων και ενός κυπαρισσιού στην οδό Χρήστου Αδαμόπουλου στο Πικέρμι», δημοτικοί σύμβουλοι σε ρόλο «Ομέρ Πριόνη» ψήφισαν την απόφαση για την κοπή του πεύκου με τη διαφημιστική πινακίδα - ενός πεύκου ...προς το παρόν!
- Είναι, πράγματι, η κοπή των δέντρων, λύση για τα κυκλοφοριακά προβλήματα στην οδό Χρ. Αδαμόπουλου;
Οι δημοτικοί σύμβουλοι ψήφισαν την κοπή δέντρων σαν λύση στο «οδηγείν επικινδύνως» σε μια οδό με δομικά προβλήματα. Για άλλη μια φορά δεν παρέχουν καμμία λύση στο πρόβλημα.
- Και είναι τέτοιες ψήφοι, χωρίς συνέπειες;
- Μα οι συνέπειες έχουν γραφτεί εδώ κι έναν αιώνα...
Η κατάρα του πεύκου [1]
του Ζαχαρία Παπαντωνίου (1877-1940)
«Γιάννη, γιατί έκοψες τον πεύκο;
Γιατί; Γιατί;»
-«Αγέρας θα ’ναι», λέει ο Γιάννης
και περπατεί.
Ανάβει η πέτρα, το λιβάδι
βγάνει φωτιά.
Να ’βρισκε ο Γιάννης μια βρυσούλα,
μια ρεματιά!
Μες το λιοπύρι, μες στον κάμπο
να ένα δεντρί...
Ξαπλώθη ο Γιάννης αποκάτου
δροσιά να βρει.
Το δέντρο παίρνει τα κλαριά του
και περπατεί!
«Δε θ΄ ανασάνω», λέει ο Γιάννης,
«γιατί, γιατί;»
-«Γιάννη, πού κίνησες να φτάσεις;»
-«Στα Δυο χωριά.»
-«Κι ακόμα βρίσκεσαι δω κάτου;
Πολύ μακριά!»
-«Εγώ πηγαίνω, όλο πηγαίνω.
Τι έφταιξα γω;
Σκιάζεται ο λόγγος και με φεύγει,
γι' αυτό είμαι δω.
Πότε ξεκίνησα; Είναι μέρες...
για δυο, για τρεις...
Ο νους μου σήμερα δεν ξέρω,
τ' είναι βαρύς».
-«Να μια βρυσούλα, πιε νεράκι
να δροσιστείς».
Σκύβει να πιει νερό στη βρύση,
στερεύει ευθύς.
Οι μέρες πέρασαν κι οι μήνες,
φεύγει ο καιρός.
Στον ίδιο τόπο είν' ο Γιάννης,
κι ας τρέχει εμπρός...
Να το χινόπωρο, να οι μπόρες!
μα πού κλαρί;
Χτυπιέται ορθός με το χαλάζι,
με τη βροχή.
-«Γιάννη, γιατί έσφαξες το δέντρο,
το σπλαχνικό,
που 'ριχνεν ίσκιο στο κοπάδι
και στο βοσκό;
Ο πεύκος μίλαε στον αέρα
-τ' ακούς, τ' ακούς;-
και τραγουδούσε σα φλογέρα
στους μπιστικούς.
Φρύγανο και κλαρί του πήρες
και τις δροσιές,
και το ρετσίνι του ποτάμι
απ΄ τις πληγές.
Σακάτης ήτανε κι ολόρθος,
ως τη χρονιά,
που τον εγκρέμισες για ξύλα,
Γιάννη φονιά!»
-«Τη χάρη σου, ερημοκλησάκι,
την προσκυνώ.
Βόηθα να φτάσω κάποιαν ώρα
και να σταθώ...
Η μάνα μου θα περιμένει
κι έχω βοσκή...
κι είχα και τρύγο... Τι ώρα νάναι
και τι εποχή;
Ξεκίνησα το καλοκαίρι
-να στοχαστείς-
κι ήρθε και μ' ήβρεν ο χειμώνας
μεσοστρατίς.
Πάλι Αλωνάρης και λιοπύρι!
Πότε ήρθε; Πώς;
Άγιε, σταμάτησε το λόγγο,
που τρέχει εμπρός.
Άγιε, το δρόμο δεν τον βγάνω
-με τι καρδιά;-
Θέλω να πέσω να πεθάνω,
εδώ κοντά.»
Πέφτει σα δέντρο απ΄ το πελέκι...
Βογκάει βαριά.
Μακριά του στάθηκε το δάσος,
πολύ μακριά.
Εκεί τριγύρω ούτε χορτάρι,
φωνή καμιά.
Στ΄ αγκάθια πέθανε, στον κάμπο,
στην ερημιά.
[1] Το ποίημα «Η κατάρα του πεύκου» περιέχεται στο βιβλίο του Ζαχαρία Παπαντωνίου, «Τα ψηλά βουνά». Το βιβλίο εκδόθηκε το 1918 από το Εθνικό Τυπογραφείο, στη διάρκεια της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, ως αναγνωστικό της Γ' Δημοτικού και χαρακτηρίστηκε ως το διαμάντι των αναγνωστικών του Δημοτικού σχολείου. Εν τούτοις, τα ελληνοχριστιανικά ιδεολογήματα εκείνης της εποχής -που δυστυχώς κυριαρχούν και σήμερα- έστειλαν το αναγνωστικό, κυριολεκτικά, στην πυρά. Για την ιστορία του, διαβάστε τα δημοσιεύματα των εφημερίδων Ελευθεροτυπία [«Τα ψηλά βουνά», του Ζαχαρία Παπαντωνίου, 8/1/2002] και Βήμα [«Τα Ψηλά Βουνά» σε επανέκδοση, 20/7/2011].
Για την κοπή του συγκεκριμένου πεύκου ευθύνεται κάτοικος Ντραφίου ο οποίος εισηγήθηκε με επιστολές του στο Δήμο για την κοπή αυτού καθώς και ενός άλλου πεύκου μετά τη διαστάυρωση της Χρ. Αδαμοπούλου προς Ντράφι, ενώ οι αμέσως ενδιαφερόμενοι κάτοικοι των περιοχών ούτε ερωτήθηκαν, ούτε εισηγήθηκαν για κάτι τέτοιο. Άλλωστε και στο Δήμο Αγ. Παρασκευής υπάρχουν πεύκα κυριολεκτικά στη μέση του δρόμου, τα οποία έχουν διατηρηθεί για περιβαλλοντικούς λόγους. Πόσο μάλλον θα έπρεπε να διατηρηθούν σε περιοχές που ζουν ακόμη αλεπούδες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως, Βασιλική, σε αρκετούς δήμους προστατεύουν τα δέντρα ως αυτοσκοπό - ακόμη κι όταν βρίσκονται στο δρόμο(Αγ. Παρασκευή, Χαλάνδρι, Κηφισιά κλπ). Εκεί θεωρούν ότι το δίλημμα δεν είναι τα δέντρα ή οι άνθρωποι. Προφανώς θεωρούν ότι οι άνθρωποι χρειάζονται τα δέντρα και συνυπάρχουν ειρηνικά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα μας εδώ δεν είναι η αξιολόγηση ενός κατοίκου (που μπορεί να είναι οποιαδήποτε), αλλά η αξιολόγηση και απόφαση των εκπροσώπων του δημόσιου συμφέροντος(!) στο δημοτικό συμβούλιο. Το θέμα δημιουργείται όταν η πλειοψηφία αυτών αποφασίζει την κοπή δέντρων ελαφρά τη καρδία.
Και οι κάτοικοι όμως πρέπει να έχουν λόγο, γι αυτό εστιάζω στο μεμονωμένο άτομο. Θεωρώ ότι δεν ερωτήθηκαν, αλλά ίσως ονειρεύομαι έναν ουτοπικά δημοκρατικό κόσμο. Ο Δήμος χωρίς να θέλω να πολιτικολογήσω είναι εξαιρετικά επιεικής και θετικός σε οποιαδήποτε πρόταση γίνεται-αν ανατρέξουμε σε παρελθοντικά γεγονότα όπως για παράδειγμα στο θέμα με τα Φωτοβολταϊκά, στο θέμα της ονομασίας του Αγ. Σπυρίδωνα κοκ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το ψηφίσαν όλοι οι Σύμβουλοι ας μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΟΝΤΡΑ
Το κτήμα του οποίου ο φράχτης μετακινήθηκε προς τον δρόμο πριν 5 περίπου χρόνια ανήκει στην οικογένεια Καμπάνη. Εκεί κατοικούσε ο, μακαρίτης πλεόν, "επιφανής πολίτης του Πικερμίου και του τόπου με σημαντική προσφορά στην ανάπτυξη του Πικερμίου".
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάνω ένα πρόχειρο απάνθισμα της "προσφοράς":
- Στην πυρκαγιά του 1995 όλη η δύναμη της Πυροσβεστικής είχε παραταχθεί περιμετρικά του κτήματος Καμπάνη για την προστασία του επιφανούς πολίτη ενώ λίγο βορειότερα, στη Διώνη και το Ντράφι, καιγόταν ο τόπος και η φωτιά πέρναγε μέσα από τις νεόδμητες κατοικίες και οικοδομές.
- Σημαντική ποσότητα νερού από τα ρέματα Βαλανάρη και Δασαμάρι διοχετεύεται με πλαστικούς σωλήνες για την άρδευση του κτήματος.
- Όταν στην πυρκαγιά του 2009 κάτοικοι της περιοχής -πάλι μόνοι μας- προσπαθούσαμε να σβήσουμε τη φωτιά, αυτοί οι σωλήνες έσβηναν με πολύ δυσκολία και συνέτειναν σε αναζωπυρώσεις για αρκετές ώρες μετά το πέρασμα της φωτιάς.
Γι αυτή(;) την προσφορά ο δήμος Ραφήνας-Πικερμίου αποδίδοντας φόρο τιμής στον εκλιπόντα συντοπίτη, συζητάει αύριο για την μετονομασία της πλατείας Πικερμίου σε πλατεία του "επιφανούς"...
Υπήρχε πυροσβεστική το 1995;;; Γιατί εμείς στη Διώνη δεν την είδαμε! Μόνο κάποιους εθελοντές που δεν ήξεραν ούτε που είναι οι κρουνοί-αν υπήρχαν τότε...Και ακόμη όπως πολύ σωστά έχουν επισημάνει ορισμένοι, μεγάλο ποσοστό του συνόλου των κατοίκων δε γνωρίζει. Ένας χάρτης υπάρχει μόνο στη διάθεση του Πυροφυλακείου. Για τον "επιφανή" δεν υπάρχει κάποια σημαντική προσφορά για το Πικέρμι που να εχει κοινοποιηθεί τουλάχιστον. Η επιλογή πάντως του να διατηρείς μαϊμού ως οικόσιτο είναι άκρως επικίνδυνη, καθώς όταν το έσκασε κινδύνευσαν άνθρωποι, αλλά αυτά αναγράφονται στα ψιλά γράμματα..
ΑπάντησηΔιαγραφή