 |
| Εν όψει, φωτο Βαρβάρας Βλαβιανού |
Αυτές οι αναρριχητικές επιδόσεις και όσες τις ακολούθησαν, σημαίνουν για πολλούς την «απομάγευση» των βουνών, την απώλεια της παραδοσιακής αίγλης και του μυστηρίου που συνόδευε την ύπαρξή τους. ‘Ομως μια στοχαστική προσέγγιση δείχνει ότι τα βουνά συνεχίζουν να «αποφέρουν» μια ανανεούμενη αίσθηση τοπίου, μετεωρολογικής εικονοποιϊας, προκλήσεων στη σωματική αντοχή, φυτολογικών και ζωολογικών εμπειριών, ιστορικής πληροφορίας. Τα βουνά είναι ο κατεξοχήν συντηρητής του παρελθόντος, έλεγε ο μελετητής της Μεσογείου Φερνάντ Μπρωντέλ - θέλοντας να δείξει την υπεροχή τους σε σχέση με άλλες περιοχές του χώρου, όπου η ιστορία σβήνεται πιο εύκολα…
Τα βουνά είναι πιο μεγάλα από ό,τι δείχνει το επίσημο 23% της έκτασής τους επί της επιφάνειας του πλανήτη, γιατί οι μετρήσεις αδυνατούν να συμπεριλάβουν τις κεκλιμένες επιφάνειές τους. Και συνεχίζουν να φιλοξενούν ένα μεγάλο –αν και φθίνον- ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού, όμως στην εποχή μας προσφέρονται όλο και περισσότερο για την ψυχαγωγία ή αναψυχή. «Ανα-ψυχή», ανανέωση της ψυχής, «αγωγή της ψυχής», ψυχή που άγεται στο αλλού - είναι σημασίες που προκύπτουν από την επιστροφή στις ρίζες των όρων: Ο ύστερος όρος «ψυχαγωγία» συνδέεται συχνά με έναν ευτελισμό του ανθρώπινου ήθους και της φύσης. Σημαίνει συχνά αβάσταχτη ελαφρότητα και υποβαθμισμένες καταστάσεις.
Σημαίνει χιονοδρομικά κέντρα και πίστες χειμερινών σπορ στο οπουδήποτε. Σνομπ καταναλωτές χειμερινών διευκολύνσεων και εξοπλισμών, αδιάφορων για την περιβάλλουσα φύση και την αισθητική του τοπίου. Ασυνείδητους εποικιστές ορεινών περιοχών, κυνηγούς οικοφονιάδες και λεβεντοτσόγλανους με μότο κρος - να θρυμματίζουν την ομορφιά της σιωπής και να προσφυγοποιούν άγρια ζώα….
Σημαίνει ορειβάτες που απλά και μόνο δοκιμάζουν τις σωματικές τους αντοχές – και τίποτε περισσότερο. Που δεν βλέπουν γύρω τους τις τερατογενέσεις σε εξέλιξη – τις θηριώδεις ανεμογεννήτριες, την υπερβολική οδοποιϊα, τις ανεγκέφαλες επεμβάσεις στη φύση.
Στον 21ο αιώνα τα βουνά δεν εκπροσωπούν ό,τι εκπροσωπούσαν στις αρχές του προηγούμενου. Δεν είναι ό,τι δηλώνονταν στα «Ψηλά βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου ή στα «Άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου», του Στέφανου Γρανίτσα. Όμως η αξία τους παραμένει – όσο ένα κλασικό έργο του Σοπέν ή ένα φαντασμαγορικό ηλιοβασίλεμα. Απομένει σε μας να εγκολπωθούμε αυτή την αξία και να την προστατέψουμε, όπως προστατεύουμε ένα αντικείμενο με μουσειακή αλλά και ενεστώσα χρήση ….
Πηγή: oikologein
Γιατί δεν αναφέρετε το όνομα του συγγραφέα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν ησασταν πιο προσεκτικος, θα βλεπατε οτι στο τελος της αναρτησης γινεται ρητη αναφορα στην πηγη της αναδημοσιευσης οπου δεν αναφερεται ο συγγραφεας.
Διαγραφή